Dag 63 - Onderdanigheid als Persoonlijkheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te spreken vanuit een toon van inferioriteit en minderwaardigheid in mijn stem, wanneer ik opkom voor mezelf en wat best is voor iedereen, alsof ik iets vraag wat schadelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren da alles omgekeerd is en dat opokomen voor zichzelf en wat best is voor iedereen wordt ontmoedigd en bestraft – en dat ik de feedback van het systeem moet negeren indien ik wil doen wat het beste is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd spreken als een inferieure als een mindere en niet als een gelijke die als een gelijke behandeld wil worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat als ik gewoon rechtuit spreek en opkom voor mezelf ik dan in de problemen terecht kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik van de gratie afhang van de andere –in plaats van mij te realiseren dat er duidelijke regels zijn waaraan iedereen zich moet houden ook in het huidige systeem en dat iederen ter verantwoording kan worden geroepen mbt deze regels en dus niemand boven deze regels staat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd het overtreden van gelijkheid accepteren in de naam van solidariteit met de groep waarin ik mij bevind – en mij niet realiseren dat ik niet op steun van de groep moet rekenen indien ik gerespecteerd wil worden en zien gebeuren wat het beste is voor iedereen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd verwachten dat het systeem mij plotseling zal respecteren in plaats van mij te realsieren dat het systeem zal blijven misbruiken en aandringen totdat ik opsta en zeg stop – ofwel totdat ik opgeef en toegeef aan de druk. Ik realiseer mij en brijp dat het systeem mijn creatie is en dat ik geen keuze heb dan mezelf te confronteren als het kwaad van dit systeem als de drang om te misbruiken tot in het oneindige.

Ik laat mezelf niet toe en accepteer niet van mezelf om te stappen als ‘minder dan’ hetgeen gereflecteerd is in de toon van mijn stem en de manier waarop ik me gedraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan te spreken één en gelijk als de totale expressie van mijn fysieke lichaam hier – een en gelijk als wat hier is als mezelf – in plaats van toegeven aan manipulatie van de mind als persoonlijkheid en inferioriteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf programmeren om vanuit inferioriteit te spreken als kind toen mijn ouders op mij kwaad werden en ik uit angst zei wat er van mij verlangt werd. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik geen andere keuze had en dat ik dit moest doen om te overleven – en het voor mij onmogelijk was om gezond verstand te spreken en op te komen voor mezelf en wat best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven in de macht van angst – in plaats van mij te realiseren dat ik deze toegstaan en aanvaard heb als mijn baas. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn wereld de schuld geven voor mijn angst en stress, ipv mij te realiseredn dat ik zelf mijn macht heb weggegegveven en dat ik in werkleijk altijd al in staat geweest ben om op te komen voor mezelf en te spreken in gezond verstand, maar ik heb mezelf dit recht ontzegt omdat ik bang was om onder ogen te komen dat ik dit aan mezelf aangedaan had en ikzelf verantwoordelijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat door het te aanvaarden in en ander ik mezelf programmeerde om hetzelfde te worden. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat ik gebrainwashed ben met angst sinds mijn kinderjaren om nooit voor mezelf op te komen en steeds toe te geven aan angst als het geloof dat het systeem mij zal vernielen indien ik opkom voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd automatisch participeren in de onderdanige persoonlijkheid in het systeem – in plaats van te stoppen en te ademen en mij te realiseren: ik ben hier en angst is slechts een programma – en mezelf te spreken als een en gelijk als wat hier is zonder mijzelf op welk vlak dan ook te compromitteren.

Ik engageer mezelf tot het spreken van mezelf in gezond verstand wanneer ik geconfronteerd wordt met conflicten met wat het best is voor mezelf als wat het beste is voor leven.

Ik engageer mezelf tot het spreken met de volledige stem van mijn lichaam hier en mezelf niet langer te onderdrukken wanneer ik spreek – ik spreek mezelf als wie ik ben als leven en niet langer als onderdanig programma als angst.

Ik laat mezelf niet toe en accepteer niet van mezelf om mij te onderwerpen aan de wil van een ander uit angst om mezelf uit te drukken als angst voor de gevolgen – in plaats daarvan push ik mezelf om te zeggen wat ik zie hier onmiddellijk en wat onontkenbaar is en onaanvaardbaar. 

Ik durf mezelf tot het spreken van wat onontkenbaar is en onaanvaardbaar en van wat gezegd moet worden. 

Ik durf mezelf tot het uitdagen en in vraag stellen van het systeem, ongeacht hoeveel schijnbare druk er gebruikt wordt – ik gebruik gezond verstand en baseer mij op de regels van het systeem.

Ik engageer mij ertoe om neen te zeggen en de rechten te gebruiken die in het systeem bestaan om misbruik te stoppen.