zaterdag 24 mei 2014

Dag 296 - Niet Afwijken van het Plan, Neeeeeeeeeeeeeeeeeee !!!!!!!!!!

Dit is een punt waar ik nu regelmatig mee geconfronteerd wordt: ik heb vanbinnen in mezelf een plan gemaakt waarin ik netjes heb klaargezet wat ik vandaag wil doen, en dan komt er plots iets tussen - er is iets dat in feite dringender is, of iets dat ik zelfs vergeten was - en dan knars ik vanbinnen en is er een weerstand, waarin wil zeggen: neen, ik doe het niet, dit is mij te veel !

In het algemeen toont zich hier een inflexibiliteit van mijn kant - omdat ik werkelijk vasthoud aan datgene wat ik gepland heb: het moet en zal gebeuren, en het is interessant dat in de praktijk vaak veel zaken die ik plan er van tussenuit vallen omdat er eenvoudig niet genoeg tijd is of omdat mijn planning geen rekening houdt met contingenties in de realiteit - en in die momenten ervaar ik niet noodzakelijk diezelfde frustratie alsof er mij iets vreselijks overkomt; maar wanneer iemand anders mij vraagt iets te doen of mij erop wijst dat er ook nog iets anders gedaan moet worden, dan ervaar ik frustratie en voel ik mij alsof ik 'gegijzeld wordt'.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd er een drama van maken wanneer ik net iets meer moet dan dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enkel mijn eigen planning te overwegen en dat ik koste wat koste moet slagen in het uitvoeren van mijn planning, waardoor ik blind wordt voor de realiteit om mij heen en ik niet langer wil zien wat er gebeurt, omdat ik enkel mijn planning wil uitvoeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment waarin ik verneem dat dit of dat nog moet gebeuren, toe te geven aan de irritatie die in mij opborrelt - in plaats van te ademen en mij te realiseren dat het slechts een nieuwe taak is die ik eenvoudig kan uitvoeren en dus integreren in mijn planning, waardoor ik mogelijks mijn planning moet aanpassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd koppig zijn in relatie tot mijn planning en het ervaren als 'een compromis' wanneer ik net iets anders moet doen dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden vanbinnen en deze wereld te vervloeken wanneer ik net meer of iets anders moet doen dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te reageren met woede wanneer er nieuwe informatie mijn wereld binnenkomt - en het te zien als een bedreiging, in plaats van mezelf te vertragen in adem en mij te realiseren dat het kwestie is van te ademen en te zien hoe ik deze informatie kan integreren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd frustratie opbouwen in verband met 'tijd' en 'de tijd die ik heb'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enerzijds mezelf toe te laten onspecifiek te zijn wanneer ik praktische taken uitvoer, waardoor ik de taken niet op de meest efficiënt mogelijke manier uitvoer, en anderzijds mij erover te frustreren wanneer het langer duurt dan ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad worden wanneer een taak langer duurt dan ik zou willen ipv mezelf te vertragen in adem en mij af te vragen waarom het langer duurt en wat ik fundamenteel dien te veranderen in mijn aanpak indien wil ik sneller gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een weerstand te hebben om mezelf te sturen in mijn praktische verantwoordelijkheden en mezelf systematisch toelaten weg te drijven in gedachten en verbeelding, ipv mijn aandacht te houden bij mijn fysieke handelingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat deze praktische verantwoordelijkheden mijn aandacht niet waard zijn, en mezelf toelaten op te rotten in mijn gedachten en verbeelding, omdat het daar blijkbaar plezieriger is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf telkenmale saboteren wanneer ik een fysieke taak aanvat omdat ik mezelf niet vertraag en de taak niet in vol gewaarzijn in adem aanvang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn praktische verantwoordelijkheden niet ernstig nemen en te geloven dat ik ze kan doen vanuit mijn automatische piloot.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd veronderstellingen te hebben en ideeën met betrekking tot een taak zoals het doen van de afwas, omdat ik geloof dat het simpel is en dus moet ik mijn aandacht er niet bijhouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'spitefull' te zijn door wanneer ik de afwas doe of gelijk welke andere taak, op te rotten in mijn gedachten en verbeelding - omdat dit is hoe ik mijn wraak neem - waarin ik gedachten en verbeelding misbruik als zijnde mijn 'vrijheid', waarin ik hoegenaamd niet gevangen of beperkt kan worden en ik dus kan wegvluchten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet te realiseren dat ik door in mijn gedachten weg te vluchten mezelf gijzel en beperk, omdat alles dan langer duurt dan wanneer ik me werkelijk zou focussen en ik mijn volle aandacht er bij zou houden, en dus verspeel ik de tijd die ik zou willen benutten voor andere zaken/verantwoordelijkheden - en op die manier hou ik mezelf gevangen in het patroon van frustratie en het blijkbaar niet hebben van genoeg tijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in de voet te schieten door op te willen rotten in mijn gedachten en verbeelding wanneer ik fysieke activiteiten uitvoer, ipv mij te realiseren dat als ik mijn volle aandacht er bij houdt en ik hier ben in adem, ik veel sneller klaar zal zijn en ik dan ook kan toekomen aan andere activiteiten, ipv een slaaf te zijn van mijn eigen gedragspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee te hebben gecreëerd met betrekking tot fysieke verantwoordelijkheden, gekoppeld aan frustratie, omdat ik als kind gevraagd werd iets te doen terwijl ik aan het spelen was in mijn kamer en dit was voor mij ondraaglijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd als kind niets met de werkelijkheid te maken willen hebben en enkel aandacht te hebben voor de denkbeeldige werkelijkheid die ik creëerde in mijn geest wanneer ik speelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat ik als kind enorm beschermd was en ik enkel in een illusie wilde bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd heimwee te hebben naar deze illusie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in zekere zin nooit te zijn wakker geworden, en vast te houden aan de mogelijkheid om de realiteit 'uit te schakelen'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een optie willen hebben als vrije keuze wanneer ik een fysieke verantwoordelijkheid op mij moest nemen, ipv mij te realiseren dat er geen keuze is: ik ben hier in en als een fysiek lichaam, onderdeel van het grotere lichaam genaamd aarde, en ik omarm en aanvaard deze fysieke werkelijkheid als mezelf, als mijn verantwoordelijkheid.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie geïrriteerd worden wanneer ik zie dat ik te traag ga, mezelf te stoppen en te ademen en een moment te nemen om werkelijk te kijken naar wat ik aan het doen ben en hoe ik aan het doen ben en te kijken naar hoe ik het efficiënter kan aanpakken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie panikeren omdat ik denk dat ik niet gedaan zal krijgen wat ik gepland had, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik hier ben en wie ik ben is niet gedefinieerd door middel van wat ik gepland had, ik ben in staat mij aan te passen aan wat opkomt in het moment en dus ben ik in staat om mijn doelen aan te passen aan wat best is voor iedereen in elk gegeven moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie kwaad worden omdat ik geloof dat ik mij moet compromitteren, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat er geen competitie kan bestaan tussen mijn doelen en wat noodzakelijk is - wat best is voor iedereen - maar dat er enkel 1 doel kan zijn, namelijk wat best is voor iedereen, en dus engageer ik mezelf ertoe om in zelf-oprechtheid te kijken naar een situatie/moment/informatie en te bepalen wat nu werkelijk best is voor iedereen wanneer ik alles in overweging neem en overeenkomstig mijn prioriteiten aan te passen.

Ik engageer mezelf ertoe om los te laten van de persoonlijkheid die angstvallig vasthoudt aan zijn doelen als een vorm van onwetendheid en hebzucht - en mezelf toe te laten op een volledig open manier om te gaan met mijn wereld en anderen zonder anderen en /of informatie weg te duwen omdat 'het mij niet past' - maar alles onvoorwaardelijk mee te beschouwen en in overweging te nemen als één en gelijk.

Ik engageer mezelf ertoe om de dagdroom persoonlijkheid in mezelf te liquideren - en mezelf toe te leggen op het zo efficiënt uitvoeren van mijn verantwoordelijkheden, hetgeen ook betekent dat ik ontdek hoe ik creatief kan zijn in een moment door op een intieme manier om te gaan met mijn fysieke werkelijkheid.

Ik engageer mezelf ertoe om mijn handelingen en taken uit te voeren in adem en geen druk te creëren in mezelf door mezelf te vertellen hoe weinig ik gedaan krijg en wat er mij nog allemaal te doen staat, maar in plaats daarvan mij te realiseren dat hetgeen ik NU doe het BELANGRIJKSTE is wat ik doen kan en dus is het belangrijk dat ik datgene wat ik NU doe op de best mogelijke manier uitvoer, want dan ben ik efficiënt en heb ik nooit spijt van hoe ik iets gedaan heb, omdat ik altijd weet dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

http://desteniiprocess.com