vrijdag 21 april 2017

Day 337 - My Visit to Belgium - Decade with Desteni

It was very interesting for me to visit Leila, Gian and Cesar back at my parent’s home in Belgium this week. It meant that I was reunited with one of my sisters, her husband and child, plus my parents.

What stood out for me is how, when Cesar (Leila and Gians child) would act in certain ways the overall response from my parents was not in accordance with how I remembered them. In relative terms they were quite relaxed and patient in how they dealt with the small one. Especially when he started drawing on the kitchen tiles with color pencils I went into a little moment of panic ‘because my dad is going to EXPLODE’, but he didn’t. Cesar was simply shown by Leila and Gian how he can clean the tiles afterwards with a wet sponge so that is what Cesar did.

This in turn showed me that my parents are able to change and that there are aspects of and about them that I do not necessarily know yet. Therefore I got to know them in a different way, which reminded me of the potential that exists in everyone to drop their old patterns and become a better version of themselves.

I had been visiting my parents a few times a year and I would say that the communication with my dad had evolved from speaking uncomfortably way in the beginning to now talking normally. There was a moment this week where I stood next to him in the kitchen and we were talking about watching cycling on the television. Suddenly I said to him: “you know, I never understood how you can watch cycling on television.” This is not something I would normally have allowed myself to say. I would have dismissed it as something that ‘can create conflict’ instead of seeing the innocence in it. The only way I could ask him that question is because I accepted myself in that moment and felt comfortable expressing myself towards my dad, even though I was not sure how he would react. (He was simply stunned for a moment.)

Another thing that was interesting to watch is how Leila and Gian deal with Cesar on a daily basis. I have never seen such a form of absolutely consistent and dedicated parenting.

Whenever Cesar did something that was in some way inconsiderate of others or the environment, they would approach him and explain to him in English the outflow of his actions and why he needs to adjust his behavior. They would speak to him in a calm manner and with a normal tone of voice. This would most of the times lead to him making a statement that he understands and then he would stop the behavior or pattern. What astounded me is that he as a small boy is completely open to reason. Yes, there is no yelling required, no freaking out, no manipulation with fear, no physical abuse, no verbal abuse, simply explaining consequences and showing the responsibility Cesar has within his actions.

It became apparent to me then that parenting is really the key to creating a world of stable and grounded humans capable of common sense and living in harmony with their environment and with other life forms.

Come and join us in this process of discovering what Life means. These glimpses of ‘Heaven on Earth’ that I am seeing, that I experienced this week, they did not just come falling from the sky. They were the result of working together in a group, of individually and together applying the tools of self-forgiveness, writing and changing ‘who we are’ over many years.

Find out more: http://desteni.org
Free online course to learn self-writing: http://lite.desteniiprocess.com

maandag 17 april 2017

Dag 336 - Dag en Nacht

Het is Lang geleden dat ik nog een echte vakantie genomen heb en nu bevind ik me in Slovakije. Dit is de laatste dag van deze korte reis. De dagen zijn voor mij erg rustig verlopen.

Op de heenweg in het vliegtuig was ik nog erg gestresseerd. De periode voor ons vertrek was ik ook erg gestresseerd, en de laatste dag op het werk was duizelingwekkend stresserend omdat ik alles klaar moest hebben voor mijn vertrek.

Wat voor mij dus opvalt is hoe gestresseerd ik vorige week was en hoezeer ik in deze enkele dagen tot rust gekomen ben. Een verschil van dag en nacht.

Het is duidelijk dat de stress werkgerelateerd is en als ik kijk naar wat heeft bijgedragen aan deze stress dan stel ik vast dat mijn eigen gedragspatronen hieraan hebben bijgedragen. Ik kijk hier in het bijzonder naar 'weerstand’ die ik gehad heb ten aanzien van bepaalde opdrachten/taken en bijgevolg het 'uitstellen’ van deze taken.

De weerstand komt op in verband met het moeten uitvoeren van taken die ik ervaar als complex of waar ik me onzeker over voel of nog waar ik bang ben om fouten te maken en ik voorrang geef aan alle taken waar ik me comfortabeler bij voel.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te manipuleren door datgene waar ik me niet comfortabel bij voel uit te stellen en het mezelf te doen 'vergeten’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in the zien en mij te realiseren dat ik eigenlijk uitstel omdat ik het wil vergeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vergetelheid te gebruiken ipv mijn problemen aan te pakken en te begrijpen hoe ik precies vooruit moet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door bepaalde taken die ik ervaar als onaangenaam uit te stellen de verantwoordelijkheid op anderen af te schuiven.

Ik realiseer me en begrijp dat door hetgeen ik onaangenaam vind uit the stellen, ik mezelf verzwak en ik deze beperkingen ook in iedereen aanvaard.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd emoties zoals weerstand en wat ik onaangenaam vind te laten bepalen hoe ik mijn werk uitvoer, ipv alles onvoorwaardelijk te benaderen als een en gelijk, en mezelf te sturen in adem en gezond verstand.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik alles onvoorwaardelijk benader en in het bijzonder wanneer ik mezelf stuur om datgene te doen waartegenover ik weerstand ervaar, dat ik mijn beperkingen overstijg en groei als persoon in mijn verantwoordelijkheid.