Dag 396 - De Houthakker

Een houthakker leefde met zijn drie zonen

op een heuvel aan de rand van het bos.

Een stenen waterput, onderaan de heuvel,

voorzag hen van water,

maar stond deze zomer droog.

Op een dag speelden de zonen bij de waterput.

Ze klommen erin en wilden zien hoe diep de put was.

De oudste zoon hield zich vast aan een touw 

De twee anderen bengelden onder hem in het donker 

De knoop rond de boomwortel was sterk, 

maar de boomwortel was rot. Hij brak 

en de oudste zoon voelde dat niets hen nog tegenhield

Behalve de ijzersteke hand van vader 

rond zijn pols die hem plots omhoog trok.

"Ik had jullie gezegd niet in de put te klimmen.

De put wordt jullie dood.

Maar jullie willen bewijs, want mijn liefde is niet genoeg."

Toen greep vader de arm van de oudste zoon,

en brak hem als een tak. 

Hij zei:

"Een val in een diepe put, heeft je arm gebroken.

Je mag van geluk spreken, dat je nog leeft." 

Hij greep ook de voet van de jongste zoon,

en brak ook twee ribben van de laatste zoon. 

De drie zonen huilden.

"Dit is de dag van jullie neergang. Herinner je deze dag." 

Toen de zonen weer te been waren,

aan het einde van de zomer,

Slopen zij bij nachte naar buiten 

en staken het huis van de houthakker in de brand.

Het huis ging op in vlammen en de zonen vluchtten naar het bos.

De houthakker rolde door de deur naar buiten. 

Zijn rug en zijn haar stonden in vuur en vlam. 

Hij rolde van de heuvel omlaag 

tot hij alleen nog maar rookte en siste. 

Hij kon zijn ogen niet meer openen. 

De volgende morgen kwamen de buren hem helpen. 

De zonen gingen elk hun weg 

en beproefden hun geluk in de stad. 

Jaren gingen voorbij en de leegte 

in de zonen groeide. 

Op een dag liet de jongste zoon 

alles vallen en ging weer naar het bos.

Zo ook de tweede zoon, korte tijd later.

En zo ook de oudste zoon. 

Toen de oudste zoon eindelijk 

langs de waterput liep en de heuvel

omhoogklom, vond hij daar ook zijn broers. 

Hij sloeg de ogen neer en ging naar binnen. 

"Aha," zei de blinde houthakker. "Daar ben je."

De drie zonen die inmiddels binnen

verzameld waren, gingen rond de tafel zitten.

Vader zat bij het vuur en glimlachte. 

"Je broers hebben mijn dak hersteld 

en soep gemaakt. Neem een stuk brood."   

De zoon bleef stil en zijn hand beefde 

toen hij een stuk brood afbrak. 

De houthakker en zijn drie zonen aten.

De vader smakte, en de drie zonen snikten. 

"Lekkere soep," zei de houthakker. 

Day 368 - Learn to Smile without Guilt

I remember when I was in South Africa in 2009 and Bernard said to me:  “You have to learn to smile without feeling guilty.“

As always I could not immeditaley grasp the full extent of what he was saying. I reflected on his words and realised that I indeed did not feel comfortable smiling – and that I saw smiling as a way of ‚selling out‘. Because (my belief was that) I was not ‚being true to myself‘. Because ‚why do I have to smile‘?

This goes hand in hand with the apprehension I had towards the system in general and the world of money in particular. Because in the world of money, everything was about ‚smiling‘ and keeping up a ‚positive image‘.

So, why should I ‚smile‘ ?

Later on when I would be working at a job back in my country – I started to realise the meaning of what he said. In essence, smiling was neither positive nor negative. Smiling was simply a way of expressing myself by using my face. Now what I found is that the more I would practice smiling, the more I would start enjoying it.  Meaning, I would be able to put on a big smile at will, and within that actually enjoy myself. I remember one day we had to participate in a photo shoot for work because marketing needed our profile pictures and people generaly appreciated my photo because it was astounding how much I was enjoying myself on the picture.

There was no more uncomfortableness, no more ‚guilt‘.

This is also a point of walking through “morality“ regarding the rules I had imposed on myself in orther to be an “authentic person.“ I found that when I smile, the expression of me enjoying myself was authentic. It was not fabricated. Within me smiling was my genuine expression. This is also a statement that I am cool with enjoying myself – that I am ok with me having fun. There was nothing to hide and nothing to pretend.

Since then, I have continued to play with my ability to smile and used it as much as I could with people in my world. I found that when I allow myself to smile in this way people will be much more open with me and much more willing to share themselves with me. Therefore, smiling is also a way of opening yourself up to the world and stepping out of isolation.  

This is therefore a nice way of applying a ‚behavioral correction‘ within yourself and your world as support for an ‚internal correction‘.  

-----------------------------------------------------------

For more information about writing, self-forgiveness and applying self-change, visit: http://desteni.org

For the Free online self-forgiveness course, visit: http://lite.desteniiprocess.com

-----------------------------------------------------------

Day 349 - Replacing the Driver

In April I was in Spain with my parents to spend a small week with them. On one of our trips my dad who was driving the car was not feeling well, and and that point I wanted to suggest that I should drive. When him not feeling well continued I said that I should drive and my mother asked to pull over so we could switch.

At this point I was not 100 % sure that I would be able to drive this car very well because I only have been driving for 2 years plus I seldom drive during the week. Another dimension which caused slight apprehension was that I would be driving the car with 5 people (me included) which I had never done before.

However, once I started the car all seemed to go well and a few minites later we were back on the motorway continuing our trajectory.

This was an interesting experience for me because it allowed me to assess a situation and what I could contribute to the situation even though within myself I did not feel 100% confident. But because I took the step (others could have taken over the driving as well instead of me) it allowed me to expand myself in the point of driving and gain trust within myself.

What I also realised is that when I take responsibility in a point then others will become supportive. For instance when I took the wheel my dad took the seat next to me and now and then would give me little pointers or ask me to slow down as the car was on the large side and not very powerful. This was a nice form of collaboration and I appreciated my dad and the gentleness of his support.

This was a cool instance for me of 'seeing an opportunity' and 'seizing the opportunity', where sometimes we simply have to move through a fear in an unexpected moment and then all we can do is be self-honest and take the leap.

*****
Test the DIP Lite course for Free and discover the power of writing.
Visit desteni.org for more information on writing and self-forgiveness.

*****

Day 348 - No Direct Benefit

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience stress over having to help my partner with a problem that I experience as being futile and a waste of my time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience so much resistance with assisting and helping my partner with directing points that require my assistance – so much so that I will tell myself that she can solve them by herself and is just wasting my time – even though in common sense I can see this is not the case and my help is really required.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to throw a tantrum when my help is required in something that I did not expect, that I will experience as unexpected and as ‘not my responsibility’ and I will ‘wish that I did not have to do this’ and experience it as a ‘sin’ that I need to now do this instead of doing that which I had planned for myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to freak out with having to help my partner.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to push my partner away within ‘not feeling like’ assisting her and supporting her.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have defined these moments where I help and support my partner as a ‘loss’ when I perceive that there is ‘nothing in it for me’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to get obsessed with ‘my viewpoint’ of ‘losing out’ – instead of actually seeing the situation of the other and realizing that she needs my help.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be greedy with my time because of only wanting to spend it in a way where there is ‘direct or indirect reward’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be self-obsessed within not seeing the needs and requirements of others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not make ‘others’ part of my world.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to move within self-interest of wanting to win something from the things I do as a payment or reward.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to pretend I need to ‘protect myself’ from the ‘irrational demands and requirements’ of others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear being trapped within helping someone else – where they are satisfied about their stuff moving forward but me being dissatisfied with my stuff not having moved forward.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not want to assist and support another out of jealousy that they will move forward with their stuff more than I do.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear I will DIMINISH if I help someone else without me experiencing any direct benefit from it.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe I should always try and stay ahead of others.

I forgive myself that I have not accepted and allowed myself to stand equal to the other who is asking for my help – so as to stand in a relationship of supporting them and within that supporting myself, no matter who the other person is.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to discriminate between who I will help and ‘when I feel like it’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to only want to help when it is convenient for me too.

I forgive myself that I have not accepted and allowed myself to realize that the world does not work according to what is convenient for me – as I share this world with billions of other beings who live their lives – hence the world is inherently unpredictable.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear unpredictability.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think that within unpredictability I will not know what to do or who to be.

I forgive myself that I have not allowed myself to remain comfortable with me no matter what new situation I find myself within.

When and as I see myself getting anxious over being asked to help – I stop and breathe and ‘let go’ of whatever I had planned for myself and which I judge as ‘more important’ than what the other person is asking my help for – and accept within myself that this is equally important and of equal value, as within supporting the other I also support myself.

Test the DIP Litecourse for Free and discover the power of writing

Visit desteni.org for more information on writing and self-forgiveness.

Day 342 - Less complication

I have noticed change coming through within me, when it comes to having resistance to do something because I have set my mind on doing something else.

For instance the other day there was the need to organise our day and to decide when a specific task was ging to be perfomed by me, such as wet cleaning. Here I immediately responded saying that I would do it 'later' because now I have more urgent things to do such as studying. I said 'I study best in the morning' (and therefore everything else has to wait).

Yet my partner responded, 'Just do it now then it is done and you can still study in the afternoon. It only takes 20 minutes.' Here I normally would put up a fight and how dare someone else 'command my day'. Yet, the energy that I saw coming up within me - I saw that it was not going to be worth it so I decided to just 'pass' and I said: well, yeah ok I can do it now as well. And in that moment I let go of my idea-fix that 'I must study now and if I do not study then I lose out'.

What comes to mind in an interview with Joe Kou that I have listened a few times to - where he and Sunette talk about a moment where she said to him to 'drop it' when he was in a recation and arguing, and in that moment he was able to 'drop it' and let go by breathing through the emotions that were coming up in him. I would say it is an interesting interview to listen to as it really takes the listener by the hand in how to 'move out of a reaction' and 'what it will be like'.

In my example it was similar and I noticed a lightness within me when realising there is a certain ease within making such a decison, I would say that it requires a level of being comfortable with oneself to be able to 'drop such a pattern' because one will then choose for 'less complication' over creating stress and drama.

Here is some additional forgiveness:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to perceive in a moment that what another is suggesting is somehow 'against me' and 'against my best interests'.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to demonise the other person in my mind - in fear of losing that which I had projected to do with my time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear that what I had projected to do with my time 'will be taken away from me' and I will lose out against the other person.

I forgive myself that i have accepted and allowed myself to compete with the other person where I think that I must try to 'maximise my profit' and 'secure my advantage'.

I forgive myself that i have accepted and allowed myelf to be greedy and within that become paranoid in my relationship with others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to stand as self-obsession in the center - instead of placing what is best for all in the center and finding what works best for both through communication and working together.

I commit myself to live the words 'relaxedness' and 'simplicity' when it comes to organising myself and prioritisig my tasks.

I commit myself to creating a foundation of effective decisionmaking when it comes to practical organisation and taking into consideration others as myself one and equal.

*For more information, visit: http://desteni.org
*For a (free) guided course on how to use writing and breathing as self-liberating tools, visit: http://lite.desteniiprocess.com

Day 337 - My Visit to Belgium - Decade with Desteni

It was very interesting for me to visit Leila, Gian and Cesar back at my parent’s home in Belgium this week. It meant that I was reunited with one of my sisters, her husband and child, plus my parents.

What stood out for me is how, when Cesar (Leila and Gians child) would act in certain ways the overall response from my parents was not in accordance with how I remembered them. In relative terms they were quite relaxed and patient in how they dealt with the small one. Especially when he started drawing on the kitchen tiles with color pencils I went into a little moment of panic ‘because my dad is going to EXPLODE’, but he didn’t. Cesar was simply shown by Leila and Gian how he can clean the tiles afterwards with a wet sponge so that is what Cesar did.

This in turn showed me that my parents are able to change and that there are aspects of and about them that I do not necessarily know yet. Therefore I got to know them in a different way, which reminded me of the potential that exists in everyone to drop their old patterns and become a better version of themselves.

I had been visiting my parents a few times a year and I would say that the communication with my dad had evolved from speaking uncomfortably way in the beginning to now talking normally. There was a moment this week where I stood next to him in the kitchen and we were talking about watching cycling on the television. Suddenly I said to him: “you know, I never understood how you can watch cycling on television.” This is not something I would normally have allowed myself to say. I would have dismissed it as something that ‘can create conflict’ instead of seeing the innocence in it. The only way I could ask him that question is because I accepted myself in that moment and felt comfortable expressing myself towards my dad, even though I was not sure how he would react. (He was simply stunned for a moment.)

Another thing that was interesting to watch is how Leila and Gian deal with Cesar on a daily basis. I have never seen such a form of absolutely consistent and dedicated parenting.

Whenever Cesar did something that was in some way inconsiderate of others or the environment, they would approach him and explain to him in English the outflow of his actions and why he needs to adjust his behavior. They would speak to him in a calm manner and with a normal tone of voice. This would most of the times lead to him making a statement that he understands and then he would stop the behavior or pattern. What astounded me is that he as a small boy is completely open to reason. Yes, there is no yelling required, no freaking out, no manipulation with fear, no physical abuse, no verbal abuse, simply explaining consequences and showing the responsibility Cesar has within his actions.

It became apparent to me then that parenting is really the key to creating a world of stable and grounded humans capable of common sense and living in harmony with their environment and with other life forms.

Come and join us in this process of discovering what Life means. These glimpses of ‘Heaven on Earth’ that I am seeing, that I experienced this week, they did not just come falling from the sky. They were the result of working together in a group, of individually and together applying the tools of self-forgiveness, writing and changing ‘who we are’ over many years.

Find out more: http://desteni.org

Free online course to learn self-writing: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 329 - Wanneer Trots in de weg staat om Bij te Leren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet willen luisteren naar het voorstel dat F doet ivm het gebruik van een correcte uitdrukking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd F te veroordelen als nietgoed genoeg en haar input de veroordelen als waardeloos en nutteloos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd automatich de input van F diskwalificeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd veronderstellingen te maken ivm wat F voorstelde: dat het niet goed genoeg wat of niet elegant en op basis daarvan haar voorstel niet eens ernstig te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onmiddellijk denken: dat is geen goed idee en onmiddellijk te denken dat ik een beter idee heb, ofschoon zij beter Engels spreekt dan ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat ik een expert ben in de Engelse taal.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me beledigd te voelen door hetgeen F voorstelt, omdat ik geloof dat het van te laag niveau is en te gemakkelijk.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd aan F willen bewijzen dat ik ook goed Engels kan en een ‘beter alternatief’ naar voren willen schuiven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet van F willen leren omdat ik met haar in competitie ga en onmiddellijk defensief wordt en wil bewijzen dat ik ook mijn waarde heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd erkenning willen krijgen van F in plaats van te overwegen dat ik misschien iets van haar kan leren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn in het moment dat F me erop wijst dat ik een uitdrukking verkeerd gebruik, in angst dat het tegen mij gebruikt zal worden in superioriteit – ipv me te realiseren dat ik deze projectie zelf creëer en dat ik mezelf veroordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van mezelf denk dat ik perfect ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het feit dat ik nog veel kan leren te zien als een zwakheid die ik moet verbergen.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een vorm van trots in mezelf te willen in stand houden waarin ik denk ‘dat ik goed genoeg ben’ en dat wat ik doe ‘goed genoeg is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd constructieve feedback persoonlijk te nemen en te zien al een aanval op mijn persoon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat deze trots in feite destructief is en compleet irrationeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven ‘dat ik genoeg weet’ en dat ik wel weet hoe het allemaal in mekaar zit’ in feite om te verbergen dat ik ergens weet dat ik feitelijk niets weet en me onzeker voel over mezelf en de wereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over mezelf oordelen als ‘gefaald’ als ik iets niet ten volle beheers.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf veroordelen als zijnde ‘belachelijk’ als ik iets niet ten volle beheers.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te veroordelen als ‘minderwaardig’ wanneer ik iets nog niet ten volle beheers en fouten maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet kunnen verdragen wanneer ik fouten maak en ook geen geduld te hebben met mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beeld van mezelf willen projecteren als ‘perfect’ en te panikeren wanneer ik denk dat ik fouten maak die voor anderen zichtbaar zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat F over mij oordeelt als belachelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd koppig zijn wanneer het aankomt op ‘leren van anderen’ en te geloven dat ik het zelf ook wel kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat ik ‘mezelf’ en ‘mijn trots’ koste wat koste moet beschermen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd feedback te zien als ‘een aanval op mijn trots’ en diegene die feedback geeft te demoniseren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd alles zo perfect mogelijk willen doen zodat ik geen commentaar krijg – want wanneer ik commentaar krijg neem ik het persoonlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me gedemoraliseerd te voelen wanneer ik commentaar krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd paranoide zijn wanneer anderen mij feedback of commentaar geven en denken dat ze erop uit zijn mij te ‘verminderen’ of mij te ‘invalideren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn voor de mogelijkheid dat iemand me zou vertellen dat ik iets beter zou kunnen doen dan hoe ik het gedaan heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn waarde te halen uit het krijgen van lofprijzingen ivm dat ik iets goed gedaan heb of correct uitgevoerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven als een slaaf die achter een beloning aanloopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd aanprijzingen op te zoeken ipv in mezelf de eigenwaarde te zien van wie ik ben in elk moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde te hebben gebaseerd op de lofprijzingen die ik in het verleden heb gekregen en waarop ik mijn persoonlijkheid gebouwd heb als ‘datgene waar ik goed in ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven voor lofprijzingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven op een manier zodanig ik later hopelijk lofprijzingen zal bekomen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met mezelf kan overleggen en inschatten wanneer ik iets kan bijleren en ik realiseer me en begrijp dat het absurd is bang te zijn voor de mogelijkheid dat ik iets moet/kan bijleren van iemand anders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij beledigd te voelen wanneer iemand mij feedback geeft of mij commentaar geeft – waarin ik het 100% persoonlijk neem – ipv mij te realiseren dat het niets met ‘ik’ te maken heeft of met ‘wat ik waard ben’ maar dat het er enkel om gaat dat ik iets efficienter of op een andere manier kan doen.

Ik realiseer me en begrijp dat het kunnen bijleren een kans is om mezelf te verrijken en in plaats daarvan heb ik het als een verarming en een nederlaag van mezelf beschouwd.

Ik realiseer me en begrijp dat bijleren hoort bij mijn natuurlijke groei en dat indien ik het proces van bijleren in mezelf probeer te blokkeren dat ik dan mijn eigen groei blokkeer.

Ik realiseer me en begrijp dat het bestaan in groep noodzakelijk meebrengt dat ik groei door het leren van anderen EN dat ik deel met anderen wat ik zelf heb bijgeleerd.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een vorm van ‘defensiviteit’ wanneer ik feedback krijg, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik een programma accedeer gebaseerd op angst en ego – en ik dit eenvoudig kan loslaten door in te zien dat ik het niet alleen niet persoonlijk moet nemen, maar ook dat ik blij kan zijn dat ik een opportuniteit aangeboden krijg om te groeien en mezelf te ‘verrijken’.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 305 - De Alwetende Man

De zelf-vergeving van vandaag is geschreven naar aanleiding van een realisatie die ik had vandaag toen ik werkte aan mijn Agreement course, waarbij ik schreef over de relatie die ik gehad heb met mijn moeder en hoe dit patroon ook in mijn huidige relatie naar boven komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gezien willen worden als onafhankelijk en gerespecteerd te willen worden als een volwassene.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beeld willen beschermen van mezelf als hoe ik door anderen gezien wil worden – als iemand met zelf-vertrouwen die in alle situaties weet wat te doen – in plaats van nederig te zijn en oprecht met mezelf met betrekking tot wat ik weet en wat ik niet weet, en bijgevolg anderen om hulp en ondersteuning te kunnen vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee te hebben van ‘wie ik wil zijn’ als iemand met zelfvertrouwen en iemand die in alle situaties weet wat te doen, in plaats van te kijken naar waar ik werkelijk sta en wat ik nog moet leren in een bepaalde situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd energie te halen uit een idee dat ik heb over mezelf – hetgeen erop wijst dat ik het nog niet ben in werkelijkheid, anders had ik het idee/het geloof niet nodig gehad en zou ik gewoon mezelf vertrouwen in elk moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door anderen gezien en aanvaard willen worden als een volwassene in plaats van mezelf te erkennen en te handelen als een volwassene.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd beschaamd te zijn geweest over mijn onzekerheden en deze te willen verbergen voor anderen – ipv gelijk te staan aan wie ik werkelijk ben in dit moment mét mijn onzekerheden zodat ik mezelf kan helpen met het wegnemen van mijn onzekerheden door te leren wat het is dat ik nog moet leren of door hulp te vragen aan anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beeld hebben willen projecteren van mezelf als zijnde superieur en alwetend  - in plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik werkelijk ben in een gegeven moment en nederig te zijn met betrekking tot waar ik feitelijk sta en waar ik feitelijk aan toe ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een taak aanvat of moet aanvatten en en ik voel angst en onzekerheid in mezelf, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat deze angst de inferioriteit is van het ego als de mind, waarin ik reeds een projectie van mezelf gecreëerd heb van een alwetend en alkunnend iemand, maar ik weet dat dit en vals beeld is, en dus engageer ik mezelf ertoe in dat moment te kijken naar welke hulp of ondersteuning ik nodig heb - en overeenkomstig de nodige hulp en ondersteuning te bekomen of te verzoeken aan anderen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand omdat ik eigenlijk niet weet hoe iets te doen - mij te realiseren dat dit een opportuniteit is om uit mijn ego te stappen en het proces te stappen van hoe iets te leren in nederigheid totdat ik het op een betrouwbare manier kan volbrengen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand tegenover het doen van XYZ en ik mezelf zie denken 'ach het is te moeilijk' of' ach, dat KAN IK NIET' - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik een proces dien te stappen om te leren hoe ik dit kan doen zodat het toch mogelijk wordt om XYZ te volbrengen/uit te voeren.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf uit te breiden en mijn deuren open te zetten door de kansen te grijpen die zich voordoen, in plaats van mezelf angstvallig te beperken omdat ik een projectie/illusie van mezelf wil hooghouden als 'iemand die perfect weet wat hij doet en waar hij aan toe is' en wanneer ik iets zou doen waarin ik geen of weinig ervaring heb, dan zou ik met mijn illusie door de mand vallen en verlies ik mijn waanbeeld - en dus engageer ik mezelf ertoe om dit waanbeeld te deconstrueren en mij te realiseren dat ik vermeden heb om werkelijk iets bij te leren en dat ik de kans heb om mezelf te sturen en te leren wat er te leren valt en ik mezelf op die manier kan creëren als een gelijke aan anderen die als voorbeelden staan van wat er mogelijk is. 

http://lite.desteniiprocess.com