Day 363 - Ping Pong always Wrong

Here are a few lines I wrote in relation to a pattern of going into conflict with 'words' and wanting to be acknowledged:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to participate in a ping pong game of righteousness.

I commit myself to when and as I see myself participating in ping-pong as energy and 'competition' I stop and breathe, and I let the moment pass.

I realise and understand there is nothing to win as I am already here.

I commit myself to speak words in clarity, stability and from a startingpoint of one and equal respect for myself and life.

-----------------------------------------------------------

For more information about writing, self-forgiveness and applying self-change, visit: http://desteni.org

For the Free online self-forgiveness course, visit: http://lite.desteniiprocess.com

-----------------------------------------------------------

Day 361 - The Unexpected Failure of the Superhero

What is it that makes super-hero movies so appealing, when in fact they have the most predictable storylines of all the movies out there?

For me the part I enjoy and look for, is the aspect of pushing beyond one’s limitations. If you take any of the superhero movies, the common structure of all the stories is that the superhero will be faced with a challenge that is beyon his capacities – something that he has not faced yet.

In other words the superhero has to completely step out of his comfort zone and give it all he or she’s got and even more – to be able to surmount the challenge he or she is faced with.

The superhero in effect has to move through „the eye of the needle“ in order to succeed.

The one thing that is perhaps artificial within this story line is that the viewer is already expecting the super hero to succeed. Somehow, failure is not quite possible or highly unlikely.

I would say that in real life situations, the risk of failure is much more real and pertinent. In other words, in real life there are actually no guarantees to succeeding at something – whereas in superhero movies this guarantee seems to be implicit (because we paid for seeing the superhero succeed and not for seeing him fail isn’t it?).

I would say that in real life situations it is not so much about achieving the result that is perceived to be ‚success‘ but about walking through one’s limitations regardless of the actual result. To give a practical example: A week ago me and my partner were scheduled to participate in a flea market in the city. This is something we have often done in the past and we have always done it together. But on the day of the fea market, unexpectedly my partner was ill, and we had already paid a reservation cost to participate in the fleamarket. At this point I was ready to walk away from doing the fleamarket regardless of the money I had already paid – yet when we dicussed this together the point came up of: why don’t I go alone? At first I dimissed this idea because of the perception that ‚this is not my thing‘ – yet when looking at it again there was a little flame in me that lit up. I saw that it could actually be interesting for me to do it alone as a way to test myself. I then stated to my partner that I would go by myself and we were both happy with this decision. I went by myself as a means to create a little adventure and to push myself out of my comfort zone. It was indeed a lot of work because of having to find a spot to park the car and then unload all the items to my selling location and then setting up everything – but it worked out fine and I could get going with selling our stuff. In fact I did not sell a lot on that day. I just made enough money to cover for the reservation cost which from an „investment“ perpective would have meant that the fleamarket was a failure – but for me it wasn’t, because I found satisfaction in the fact that I had simply pushed myself to do something that I would normally not have done and that I could show to myself that i am able to act independently.

This is why process is not about ‚the picture‘ as ‚success‘ but about self-honesty and doing what is best for all and best for self.   

-----------------------------------------------------------

For more information about writing, self-forgiveness and applying self-change, visit: http://desteni.org

For the Free online self-forgiveness course, visit: http://lite.desteniiprocess.com

-----------------------------------------------------------

Dag 343 - Mijn Job is mijn Leven

Het is verleidelijk om, wanneer men een baan heeft, zich te gaan definieren aan de hand van deze baan. Indien men dit toelaat, kan een baan een entiteit worden die het leven van een persoon volledig overneemt op emotioneel en mentaal vlak. De persoon wordt de baan.

In onze maatschappij wordt hier door de werkgevers ook op ingespeeld. Men tracht een zekere trots op te wekken bij de werknemers in verband met hun functie in het bedrijf, als zijnde een zekere prestatie en een teken van succes.

Op die manier ontstaat de verleiding om zich te gaan definieren aan de hand van de baan die men heeft, omdat het success dat bereikt werd op professioneel vlak dan ook weerspiegeld op het gehele leven van de persoon.

Zelfvergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccept
eerd mezelf te definieren ahv mijn baan en wanneer ik niet op het werk ben ook innerlijke dialogen te voeren die betrekking hebben op mijn collega's en het werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen acht te slaan op mijn ademhaling wanneer ik werk, ipv me te realiseren dat de zelf-beweging van het in- en uitademen mezelf een fysiek anker geeft waarmee ik zelf mijn tempo kan bepalen en ik mezelf kan vertragen ten aanzien van de 'snelheid' die uit de omgeving op me afkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf reeds in de toekomst te projecteren in gedachten wanneer ik 's morgens opsta, in plaats van mezelf hier te brengen in en als mijn fysieke lichaam door op een kalme manier in en uit te ademen en de focus te brengen in en als mijn lichaam en de praktische handelingen die ik 's morgens dien te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van het werk 'een entiteit' te hebben gemaakt die 'mijn leven beheerst', ipv me te realiseren dat dit het resultaat is van een keuze die ik maak en dat ik kan beslissen om de focus te leggen op het ondersteunen van mezelf in mijn proces ongeacht of ik op mijn werk ben of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'mezelf te verliezen' op het werk en 'overleven' als een excuus te gebruiken om op een onbewuste manier in allerlei persoonlijkheden te participeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reactief te zijn op het werk en daarom automatische persoonlijkheden te activeren ipv mezelf in adem te bewegen en te ageren vanuit zelf-expressie als wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn van bepaalde mensen omdat ik geloof dat ik niet met hen kan omgaan zonder bepaalde persoonlijkheden te activeren, ipv mezelf te vertrouwen en in te zien dat ik met elke persoon kan omgaan eenvoudig door hier te zijn en te ademen en mezelf uit te drukken in zelf expressie in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat het niet mogelijk is om kalm te zijn/blijven bij de uitvoereing van mijn werk omwille van de druk die gelegd wordt op het behalen van bepaalde resultaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een opgepepte persoonlijkheid te hebben gecreeerd, als een manier om mij aan te passen aan mijn omgeving en om de indruk te wekken dat ik heel hard werk en ik mijn uiterste best doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat ik hetzelfde werk ook kan verrichten door innerlijk kalm te blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat stress me helpt om sneller te werken, in plaats van me te realiseren dat ik op deze manier alleen meer fouten maak die daarna gecorrigeerd moeten worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd sneller willen werken dan realistisch mogelijk is - ipv me te realiseren dat als ik werk in adem, mijn focus het meest intens zal zijn en ik op die manier feitelijk het snelst werk en ik geen fouten maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd stress te creeren omdat ik geloof dat er niet genoeg tijd is om alles te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds een oordeel te vellen dat het onmogelijk zal zijn een om een bepaald aantal taken vandaag te volbrengen en op basis daarvan reeds angst te creeren, ipv me te realiseren dat ik door dit oordeel en deze perceptie de mogelijheid reeds saboteer om in één dag deze taken te volbrengen im kalmte en focus.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf reeds overwelmd te voelen wanneer meerdere taken op ma afkomen en in feite te panikeren, ipv mezelf hier te houden en me te realiseren dat ik elke taak slechts kan volbrengen door mezelf te bewegen in adem, in kalmte en absolute focus.

Woorden om te leven: Geduld, ademhaling, kalmte, focus.

Voor meer informatie over zelf-vergeving, zie: http://www.desteni.org
Voor een cursus met gratis begeleiding, zie: http://lite.desteniiprocess.com

Day 342 - Less complication

I have noticed change coming through within me, when it comes to having resistance to do something because I have set my mind on doing something else.

For instance the other day there was the need to organise our day and to decide when a specific task was ging to be perfomed by me, such as wet cleaning. Here I immediately responded saying that I would do it 'later' because now I have more urgent things to do such as studying. I said 'I study best in the morning' (and therefore everything else has to wait).

Yet my partner responded, 'Just do it now then it is done and you can still study in the afternoon. It only takes 20 minutes.' Here I normally would put up a fight and how dare someone else 'command my day'. Yet, the energy that I saw coming up within me - I saw that it was not going to be worth it so I decided to just 'pass' and I said: well, yeah ok I can do it now as well. And in that moment I let go of my idea-fix that 'I must study now and if I do not study then I lose out'.

What comes to mind in an interview with Joe Kou that I have listened a few times to - where he and Sunette talk about a moment where she said to him to 'drop it' when he was in a recation and arguing, and in that moment he was able to 'drop it' and let go by breathing through the emotions that were coming up in him. I would say it is an interesting interview to listen to as it really takes the listener by the hand in how to 'move out of a reaction' and 'what it will be like'.

In my example it was similar and I noticed a lightness within me when realising there is a certain ease within making such a decison, I would say that it requires a level of being comfortable with oneself to be able to 'drop such a pattern' because one will then choose for 'less complication' over creating stress and drama.

Here is some additional forgiveness:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to perceive in a moment that what another is suggesting is somehow 'against me' and 'against my best interests'.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to demonise the other person in my mind - in fear of losing that which I had projected to do with my time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear that what I had projected to do with my time 'will be taken away from me' and I will lose out against the other person.

I forgive myself that i have accepted and allowed myself to compete with the other person where I think that I must try to 'maximise my profit' and 'secure my advantage'.

I forgive myself that i have accepted and allowed myelf to be greedy and within that become paranoid in my relationship with others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to stand as self-obsession in the center - instead of placing what is best for all in the center and finding what works best for both through communication and working together.

I commit myself to live the words 'relaxedness' and 'simplicity' when it comes to organising myself and prioritisig my tasks.

I commit myself to creating a foundation of effective decisionmaking when it comes to practical organisation and taking into consideration others as myself one and equal.

*For more information, visit: http://desteni.org
*For a (free) guided course on how to use writing and breathing as self-liberating tools, visit: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 334 - Ja maar ik was iets anders van Plan

Toen mijn vriendin mij vroeg haar te helpen, kwamen er gedachten in mij op zoals: is dit nu echt zo belangrijk dat we hier met zijn tweeën over moeten zitten brainstormen? Dit is zonde van mijn tijd…

Ik zat neer met haar, maar ik was niet 100% met haar aanwezig. In mijn achterhoofd zat ik me namelijk schuldig te voelen ten aanzien van de tijd waarvan ik dacht dat ik die aan het verliezen was en – ik ging zelfs in een vorm van lichte paniek. Ik zag dit patroon in mezelf en realiseerde me dat het geen zin heeft me zo te voelen en op deze manier te proberen participeren. Ik schiet mezelf op deze manier in de voet en verspil werkelijk mijn tijd. Het had geen zin deze angstbeelden in mezelf te creëren.

Ik besloot toen vrede te nemen met de situatie en mijn eigen plannen in verband met wat ik had willen doen, even volledig en onvoorwaardelijk los te laten. Eenmaal ik dit gedaan had, was het slechts een kwestie van een paar minuten vooraleer we samen het probleem opgelost hadden en mijn vriendin en ik tevreden waren.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan het beeld van wat ik had willen doen en hoe ik mijn tijd had willen besteden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat ik zal verminderen indien ik mezelf investeer in dit project dat van haar komt ipv in mijn eigen projecten te kunnen investeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachting te hebben gecreeerd dat het moeilijk ging worden en dat het veel inspanning ging vergen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest om controle te verliezen over mijn eigen tijd, nog voor ik een goed beeld heb van hoe lang iets zal duren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een weerstand te voelen en te denken: het is niet eerlijk dat ze hiervoor mijn hulp inroept, ze moet dit alleen doen, ze heeft het recht niet 'mijn tijd hiervoor af te pakken'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik 'verplicht' ben mijn vriendin te helpen en met deze attitude bij haar te gaan zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vraag van mijn vriendin ervaren als een inbreuk op 'mijn vrijheid'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd paranoide worden tav 'mijn tijd'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik zelf later gestressed zal zijn 'omdat ik minder tijd heb'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn ervaring van 'weerstand, oneerlijkheid en me gestraft voelen' gerechtvaardigd is en me neer te leggen bij deze ervaring. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren omdat er van mij gevraagd wordt om van mijn planning af te wijken. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd paniek te gebruiken in een moment in plaats van mijn gezond verstand te gebruiken en communicatie met mijn partner om te bepalen wat het precies is waar ze hulp mee nodig heeft - zodat ik me kan realiseren dat dit niet lang hoeft te duren en dat ik mezelf niet 'in tweeen moet scheuren'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik mezelf compromitteer indien ik dit project nu belangrijker maak dan wat ik zelf van plan was te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me niet realiseren dat ik mezelf niet hoef te compromitteren - ik kan eenvoudig op een manier participeren die zowel mijn vrijheid respecteert als die van mijn partner.  

Wanneer en als ik mezelf zie reageren in paniek omdat ik geloof dat mijn vrijheid gecompromitteerd wordt, dan stop ik en adem ik en ik realiseer me dat mijn vrijheid bestaat in het ademen hier en mezelf vrij te maken van mijn emoties en reacties en in die innerlijke stilte beslissingen te kunnen nemen die best zijn voor mezelf en voor anderen.

Wanneer en als ik mezelf zie panikeren omdat ik geloof dat er 'van buitenaf' een beperking wordt opgelegd aan mijn vrijheid - dan stop ik en adem ik en realiseer ik me dat deze wereld en iedereen in deze wereld deel uitmaakt van mezelf en dus van mijn vrijheid.

Ik realiseer me en begrijp dat ik niet altijd alle informatie en dus volledige controle kan hebben alvorens een beslissing te nemen en ik soms gewoon even moet ademen en participeren om te zien of dit iets is waarin ik van dienst kan zijn aan een ander.

Voor meer informatie, zie: www.desteni.org

Dag 332 - Paniek tegenover het Onbekende

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment waarin F me uitnodigde om los te laten en even met haar meet e genieten van de omgeving in het bos – mijn angst de overhand te laten nemen met de gedachte dat het al snel donker wordt en we dus geen vijf minuten hebben om hier te staan in het bos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me machteloos te voelen omdat de ander ‘nog even wilt blijven staan’, maar ik wil reeds doorgaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in dit moment toegeven aan ‘controle’ en ‘manipulatie’ door kwaad te worden en de ander te willen bewegen – ipv mijn standpunt los te laten en te participeren in het moment met F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te identificeren met ‘mijn standpunt’ en te denken dat ‘mijn standpunt’ correct is en ik ‘geen vergissing wil maken’ door met de ander te participeren in het genieten van de omgeving in het bos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd zenuwachtig te worden en in mijn gedachten het punt niet kunnen loslaten dat we zo snel mogelijk moeten vertrekken, ipv eenvoudig te stoppen en te ademen en te participeren met F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door bepaald gedrag te vertonen (gelaatsuitdrukking en houding) de ander ertoe hebben willen bewegen om ‘te stoppen’ en met mij mee te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren omdat ik mijn zin niet kreeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd panikeren omdat ik in mijn geest geprojecteerd heb wat er zou kunnen gebeuren indien het donker wordt en we zijn alleen in het bos en nu gebruik ik deze gedachte als excuus om te zeggen ‘dat er nu helemaal geen tijd is’ en ‘dat de ander ongelijk heeft’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een geheime agenda hebben, ipv open te staan voor wat de ander ervaart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bezeten te worden van ‘angst om dood te gaan’ enkel en alleen omdat er reeds iets minder zonlicht is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan nervositeit en weigering in mezelf, waarin ik mezelf niet toelaat te participeren in het moment omdat ik me reeds ‘tegen’ dit moment gekant heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de situatie te benaderen vanuit verliesangst, ipv te ademen en in eenvoudige communicatie te treden met de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest van wat de ander vertelde over wat ze ervaarde en hiertegenover vooroordelen te hebben gehad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd proberen het moment te controleren door te zeggen dat ik deze ervaring ‘niet begrijp’ en dat deze ‘voor mij vreemd is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het gedrag van de ander te proberen controleren omdat ik een bepaalde interpretatie gemaakt heb van wat zij aan het doen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een interpretatie te maken in mijn gedachten ipv eenvoudig aan de ander te vragen wat zij aan het doen is en wat ze ervaart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een ervaring veroordelen omdat ik haar niet begrijp en dus vormt zij voor mij een bedreiging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn voor wat ik niet begrijp.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik in mezelf zie dat ik angst en onrust vorm omwille van iets dat ik niet begrijp of niet ken, mezelf te stoppen en te ademen en mezelf te ondersteunen door te ademen en mij te realiseren dat ik dit iets kan onderzoeken en leren kennen in eenheid en gelijkheid als mezelf en dat ik mezelf daarin niet verlies.

Voor meer informatie, zie: http://desteni.org en http://lite.desteniiprocess.com