Dag 332 - Paniek tegenover het Onbekende

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment waarin F me uitnodigde om los te laten en even met haar meet e genieten van de omgeving in het bos – mijn angst de overhand te laten nemen met de gedachte dat het al snel donker wordt en we dus geen vijf minuten hebben om hier te staan in het bos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me machteloos te voelen omdat de ander ‘nog even wilt blijven staan’, maar ik wil reeds doorgaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in dit moment toegeven aan ‘controle’ en ‘manipulatie’ door kwaad te worden en de ander te willen bewegen – ipv mijn standpunt los te laten en te participeren in het moment met F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te identificeren met ‘mijn standpunt’ en te denken dat ‘mijn standpunt’ correct is en ik ‘geen vergissing wil maken’ door met de ander te participeren in het genieten van de omgeving in het bos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd zenuwachtig te worden en in mijn gedachten het punt niet kunnen loslaten dat we zo snel mogelijk moeten vertrekken, ipv eenvoudig te stoppen en te ademen en te participeren met F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door bepaald gedrag te vertonen (gelaatsuitdrukking en houding) de ander ertoe hebben willen bewegen om ‘te stoppen’ en met mij mee te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren omdat ik mijn zin niet kreeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd panikeren omdat ik in mijn geest geprojecteerd heb wat er zou kunnen gebeuren indien het donker wordt en we zijn alleen in het bos en nu gebruik ik deze gedachte als excuus om te zeggen ‘dat er nu helemaal geen tijd is’ en ‘dat de ander ongelijk heeft’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een geheime agenda hebben, ipv open te staan voor wat de ander ervaart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bezeten te worden van ‘angst om dood te gaan’ enkel en alleen omdat er reeds iets minder zonlicht is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan nervositeit en weigering in mezelf, waarin ik mezelf niet toelaat te participeren in het moment omdat ik me reeds ‘tegen’ dit moment gekant heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de situatie te benaderen vanuit verliesangst, ipv te ademen en in eenvoudige communicatie te treden met de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest van wat de ander vertelde over wat ze ervaarde en hiertegenover vooroordelen te hebben gehad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd proberen het moment te controleren door te zeggen dat ik deze ervaring ‘niet begrijp’ en dat deze ‘voor mij vreemd is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het gedrag van de ander te proberen controleren omdat ik een bepaalde interpretatie gemaakt heb van wat zij aan het doen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een interpretatie te maken in mijn gedachten ipv eenvoudig aan de ander te vragen wat zij aan het doen is en wat ze ervaart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een ervaring veroordelen omdat ik haar niet begrijp en dus vormt zij voor mij een bedreiging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn voor wat ik niet begrijp.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik in mezelf zie dat ik angst en onrust vorm omwille van iets dat ik niet begrijp of niet ken, mezelf te stoppen en te ademen en mezelf te ondersteunen door te ademen en mij te realiseren dat ik dit iets kan onderzoeken en leren kennen in eenheid en gelijkheid als mezelf en dat ik mezelf daarin niet verlies.

Voor meer informatie, zie: http://desteni.org en http://lite.desteniiprocess.com