Dag 77 - Moeheid als weerstand

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in te zien dat de vermoeidheid een patroon is van weerstand tegen het schrijven van mijn dagelijkse blog in plaats van mezelf toe te leggen in adem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd de gedachten in mijn hoofd geloven dat ik me te zwaar voel en dat ik elk moment in slaap kan vallen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb topegelaten en geaccepteerd mezelf opzettelijk slaperig maken door in een bepaalde positie te zitten aan mijn bureau in plaats van in zelf-oprechtheid mezelf te sturen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelmf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf volledig te creëren in en als weerstand

Ik engageer mezelf om de emotie te stoppen door niet te lusiteren naar de gedachte – door hier te zijn in elke adem – en van daaruit mezelf te sturen vertrekkende van wat hier is, dan ben ik altijd zeker dat mijn vertrekpunt het beste voor iedereen is in plaats van mezelf te bedriegen in de mind als rechtvaardiging

Ik engageer mezelf om manieren te vinden om mezelf te bewegen doorheen en uit de fysieke zwaarte – door te lopen, rond te stappen en te springen, en zo mezelf terug hier te brengen hier – en niet van mezelf te aanvaarden dart ik toegeef aan een zwaarte als weerstand als de weerstand van het systeem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in te zien dat de weerstand tegen verandering eigeen aan het systeem ook in mij bestaat alqs de weerstand om te veranderen in mijn praktisch en dagelijks leven in elke adem

Ik engageer mezelf met het stoppen van alle excuses waarom ik minder van mezelf aanvaard dan wie ik zou kunnen zijn – in plaats van werkelijk elk moment aan te grijpen als een opportuniteit om te bewijzen wie ik ben

Ik engageer mijzelf ertioe wanneer zulk een ervaring van zwaarte enw eerstand op komt luidop te zeggen: ik aanvaard dit niet, dit is niet wie ik ben - en mezelf te bewegen in en als adem uit en doorheen de fysieke weerstand