Het RIJEXAMEN - nuttige tips and tricks

Vandaag heb ik mijn rijexamen afgelegd en ik wil een aantal punten delen die me enorm geholpen hebben tijdens het afleggen van het examen.

Ten eerste heb ik me zeer goed voorbereid. Ik heb veel gereden en op die manier de waarschijnlijkheid verhoogt dat ik op het examen zou slagen.

Het rijexamen was echter ‘anders’ dan de examens die ik tot dusverre had afgelegd (laten we zeggen studie-examens), omdat het hier ging om het aanleren van een fysieke bekwaamheid en niet zozeer om het kunnen begrijpen en reproduceren van informatie. Voorts speelt het rijexamen zich ook af in een reële setting – het is LIVE in de echte wereld (in het echte verkeer) – dat wil zeggen: er kunnen zich absoluut onvoorspelbare situaties voordoen, hetgeen minder snel zal voorkomen tijdens een theorie-examen. Deze onvoorspelbaarheid heeft me bijvoorbeeld mijn eerste examenbeurt gekost. Er deed zich inderdaad een situatie voor die ik nog niet in het verkeer was tegengekomen. Ik wist niet hoe ik moest reageren, waardoor ik in een paniekreactie viel en daarmee een grote fout beging in het verkeer.

Ten tweede heb ik consistent het principe van ademhaling toegepast. Ik zorgde ervoor dat mijn aandacht voortdurend HIER was door bewust in en uit te ademen. Het kwam bijvoorbeeld voor dat er een gedachte in mijn hoofd opkwam, zoals: “Oh mijn God, besef je wel dat je nu feitelijk je examen aan het afleggen bent en dat je geen fouten mag maken!!! ” Ik kon voelen hoe een dergelijke gedachte een spiraal van paniek in mij teweeg ging brengen, dus in plaats van me te laten meeslepen door deze gedachte, ademde ik diep in en zei in mezelf: NO WAY. Ik blijf HIER. En ik focuste me terug op het stuur, de weg die voor mij lag, mijn achterligger, het dashboard. Ik bracht mezelf terug in de fysieke realiteit. Net zoals je een paard zou mennen en kalmeren dat een schrikreactie heeft.

Een goede tip die mijn rijinstructeur mij voordien ook gegeven had, was om op geen enkel moment tijdens het examen veronderstellingen te maken met betrekking tot eventuele fouten die ik zou gemaakt hebben. Hij zei: “Wanneer je denkt een fout te hebben gemaakt, doe je gewoon voort, misschien speelt het helemaal geen rol.” Dit heeft me inderdaad geholpen. Wanneer ik twijfelde met betrekking tot wat ik net gedaan had, zei ik in mezelf: "het doet er niet toe," en reed gewoon verder.

In het algemeen heb ik gemerkt dat een van de voornaamste uitdagingen bij het autorijden, draait om het stoppen van elke vorm van angst. Het is absoluut noodzakelijk dat je comfortabel bent bij elk manoeuvre en elk facet van het autorijden. Een van de punten die me in het begin het meeste angst inboezemden, was het alleen rijden op de autosnelweg. Ik kon ergens niet vatten dat ik nu verondersteld was alleen te oefenen op de autosnelweg met een voorlopig rijbewijs, want de autosnelweg is toch levensgevaarlijk!!!??? Ik heb mezelf dus gepusht om alleen de autosnelweg op te rijden totdat ik tevreden was met mijn manier van rijden op de autosnelweg, en ik ook geen angst meer had in verband met het rijden op de autosnelweg. Eenmaal ik voorbij de angst was, realiseerde ik me overigens dat de autosnelweg in bepaalde opzichten zelfs eenvoudiger is dan het rijden in de bebouwde kom.

Tijdens een van de rijlessen met mijn instructeur, was de conclusie dat ik nog veel te leren had. Hij somde een lange reeks punten op en toen hij klaar was vroeg ik hem: “Ok, en wat kan u mij NOG meegeven, wat ANDERS is er nog dat ik beter kan?” Deze vraag verraste hem enigszins want allicht was hij het niet gewend dat een leerling zoveel mogelijk negatieve commentaar over zijn eigen rijgedrag zou willen horen. Maar dat was nu net wat ik wel wou. Ik wilde al mijn zwakheden kennen zodat ik precies wist waar ik op moest oefenen. Ik realiseerde me namelijk dat ik alleen verantwoordelijk ben voor het al dan niet slagen op mijn rijexamen en het dus absoluut noodzakelijk is dat ik me 0% illusies maak over mezelf. Ik zou zeggen dat deze attitude, deze bereidheid om zonder schroom de realiteit over mezelf onder ogen te komen het gevolg is van mijn jarenlange participatie in DIP alwaar ik geleerd heb om de realiteit over mezelf te confronteren. (Geïnteresseerden kunnen de gratis introductie cursus trouwens volgen in Nederlandse vertaling.)

Wat me ook geholpen heeft was het nemen van professionele rijlessen bij een rijschool, omdat de instructeur zeer concreet aangaf wat voor de examinatoren belangrijk was en hij me ook feedback gaf over de aspecten in mijn rijgedrag die ik absoluut moest verbeteren om voor het praktijkexamen te kunnen slagen. Het essentiële is hier niet zozeer dat men absoluut via een rijschool moet passeren, maar dat men een objectieve bron van feedback vindt die bovendien goed op de hoogte is van de manier van examineren. 

Dag 323 - Reageren met inferioriteit tegenover 'controle'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een moment van angst en irritatie te hebben gevoeld toen mijn (huidige) baas mij vroeg om bepaalde zaken nog vandaag af te werken, omdat ik dacht: ‘Maar dat weet ik toch – je hebt het recht niet om dat tegen mij te zeggen, je behandelt mij als een klein kind.’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij behandelt te voelen als een klein kind omdat mijn baas wilt zeker stellen dat ik bepaalde zaken vandaag afwerkte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij plotseling geïntimideerd te hebben gevoeld omdat hij tegen mij sprak als tegen ‘een slaaf’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet te realiseren dat werknemers in de ogen van het systeem/de maatschappijen aanzien worden als hun slaven en het heeft geen zin hiertegen een emotionele reactie te hebben, maar eerder dit te begrijpen en vervolgens te zien hoe ik binnen dit kader navigeer op een manier die respectvol is tov mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een reactie te hebben gehad tegenover mijn baas omdat ik dacht dat hij me niet vertrouwde – ipv mij te realiseren dat hij enkel zijn rol vervulde van verantwoordelijke en hij daarom wilde zeker stellen dat er niets onafgewerkt werd achtergelaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd tegenover dit moment van ‘controle’ te hebben gereageerd met inferioriteit – waarin, toen ik antwoorde, er onzekerheid doorklonk in mijn stem; ipv diep te ademen en te kijken naar de woorden die hij gesproken had als informatie, en hem eenvoudig te antwoorden wat ik van plan was met betrekking tot deze taken, namelijk deze vandaag af te werken.

Ik realiseer me en begrijp dat als er mij een vraag gesteld wordt, het dan volledig mijn keuze is om daarop wel of niet emotioneel te reageren, en dat mijn macht erin bestaat enkel te kijken naar de informatie die gesteld wordt, als een onpersoonlijk gegeven, en daarop te antwoorden op een manier die best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vraag te hebben geinterpreteerd als een aanval, ipv mij te realiseren dat de persoon dit ook zegt om mij te helpen. Alles is er om mij te assisteren - indien ik het zo opvat.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een inferioriteitsreactie, omdat mij een vraag gesteld wordt of er mij een commentaar gegeven wordt, en ik zie dat ik snel begin te gaan vanbinnen, dan stop ik en neem ik een diepe adem en zet een stap achteruit in mezelf zodat ik de informatie kan zien voor wat ze is en ik op een neutrale manier kan antwoorden.

Wat ik verder nog zie is dat indien ik met inferioriteit reageer tav controle, dit betekent dat ik mezelf inferieur gemaakt heb aan controle: ik heb controle dus niet in mezelf aanvaard, omdat ik het veroordeel als zijnde 'slecht' en 'misbruik'. Dat is een punt om in een volgende blog naar te kijken.

Zijn er zaken in jezelf die je wilt veranderen, maar je weet niet hoe? Schrijf je gratis in voor de zelf-help cursus zelf-vergeving (ook in NL) en leer hoe je emotionele problemen en schadelijke gedragspatronen in jezelf kan stoppen zodat je opnieuw met zelf-respect in de wereld kan staan: http://lite.desteniiprocess.com Je krijgt ook online ondersteuning van mensen die reeds jaren met succes zelf-vergeving in hun leven hebben toegepast.  

Dag 322 - Eten als een bezetene

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de manier waarop ik eet persoonlijk te nemen, te denken dat ‘die is wie ik ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te identificeren met de manier waarop ik eet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de manier waarop ik eet te vereenzelvigen met ‘mijn vrijheid’ en dat ‘mijn vrijheid’ heilig is en niet van mij mag worden afgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een eetgewoonte te hebben ontwikkeld die nefast is voor mijn eigen lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een eetgewoonte te hebben ontwikkeld waarbij ik me volledig onbewust ben van mijn lichaam en ik eenvoudig focus op het steken van het voedsel in mijn lichaam – als een bezetene.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd deze eetgewoonte te hebben ontwikkeld als kind – als een manier om ‘fuck you’ te zeggen tegen de maatschappij, omdat ik zag dat er meer belang gehecht werd aan ‘tafelmanieren’ dan aan wie men werkelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te eten als een vorm van obsessie – omdat ik niet in staat ben mezelf te vertragen en ik zo snel mogelijk al mijn eten wil opeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad worden wanneer een ander me vraagt om trager te eten – omdat ik dit persoonlijk neem en interpreteer als ‘de ander verwerpt mij’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te eten vanuit verliesangst alsof mijn eten zal weggaan of weggenomen zal worden indien ik het niet snel opeet.

Ik realiseer me en begrijp dat mijn eten op mijn bord zal blijven liggen en niet zal weglopen indien ik het niet supersnel opeet en dus kan ik mezelf de toestemming geven om trager te eten.

Ik realiseer me en begrijp dat door trager te eten ik ook meer van mijn voedsel zal genieten en ik mezelf zo stap voor stap kan losmaken van het obsessieve eetpatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om wanneer en als ik begin te eten in een 'trance' te gaan waarin ik mezelf niet meer wil stoppen en dus engageer ik mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een trance - dan stop ik mezelf en adem ik en ontspan ik mijn lichaam en kijk naar hoe ik zit/mijn houding en stuur ik mezelf om op een zelf-respectvolle manier verder te eten en dit doe ik bij elke maaltijd totdat het patroon is veranderd. 

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf te vertragen wanneer en als ik eet; en wanneer en als ik mezelf zie snel eten, dan stop ik mezelf en adem en realiseer me dat dit een systeem is als gewoonte en niet wie ik werkelijk ben en dus kan ik beslissen om te vertragen als een manier om mijn vrijheid neer te zetten en dit doe ik bij elke maaltijd totdat het patroon is veranderd.  

Ontdek het proces (ook beschikbaar in NL): http://lite.desteniiprocess.com

Dag 321 - Meester en Slaaf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet grondig te zijn in wat ik doe en daardoor iemand nodig te hebben die ‘na mij controleert’ waardoor ik mezelf volledig onbetrouwbaar maak – in essentie te geloven dat ik ‘slordig ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over mezelf te geloven dat ik slordig ben en gedesorganiseerd, omdat ik liever geloof dat ik niet in staat ben verantwoordelijkheid te nemen dan mezelf te vertrouwen en de verantwoordelijkheid op te nemen.

Ik engageer mezelf ertoe om in mezelf te corrigeren het geloof dat ik niet in staat ben verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en dat ik ‘hulp’ nodig heb in de vorm van controle.

Ik engageer mezelf ertoe zelfstandigheid te ontwikkelen door mezelf te disciplineren in zelf- in adem, waardoor ik mezelf toelaat specifiek en precies te werk te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te hebben gebrandmerkt als ‘onbetrouwbaar’ omwille van enkele fouten die ik in het verleden begaan heb die problemen veroorzaakt hebben voor anderen, ipv mezelf te vergeven ivm deze herinneringen en mezelf de kans te geven mezelf opnieuw te creëren.

Ik engageer mezelf ertoe om het potentieel in mezelf te erkennen en te ontplooien om gedisciplineerd, specifiek en betrouwbaar te zijn in mijn handelen en aanpak van dingen.

Ik stel opnieuw vertrouwen in mezelf en realiseer me dat als ik fouten bega ik mezelf kan vergeven en mezelf kan pushen om de bron van de fout in mezelf te corrigeren en steeds op te staan en mezelf verder te pushen tot perfectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd slordigheid als een strategie gebruiken om mezelf achter te verbergen, zodat ik geen verantwoordelijkheid zou moeten nemen en ik mijn vol potentieel nooit leef, maar steeds achterblijf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn voor verantwoordelijkheid – omdat ik zag hoe mijn vader verantwoordelijkheid leefde en hoe hij daar klaarblijkelijk onder leed.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd verantwoordelijkheid als een kwaad te hebben gedefinieerd ipv als de deur tot mijn eigen vrijheid en de vrijheid van iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd slordigheid definiëren als ‘cool’ zijn en als een vorm van vrijheid – ipv mij te realiseren dat ik door slordig te zijn problemen creëer voor anderen en hun vrijheid beperk en dus is het geen vrijheid maar abuse.

Ik engageer mezelf ertoe vrijheid te definiëren op een manier die best is voor iedereen – zodat mijn vrijheid bijdraagt tot de vrijheid van iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de idee van mezelf te aanvaarden als zijnde onbetrouwbaar en onsystematisch.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vader te hebben gezien en ervaren als betrouwbaar en systematisch, maar dit niet in mezelf erkend of aanvaard te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben gedacht dat ik nooit betrouwbaar en systematisch kan zijn als mijn vader – maar dat ik altijd minder zal zijn en van hem afhankelijk zal zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vader in zijn betrouwbaarheid en systematiek te hebben gezien als ‘groter’ en ‘meer’ dan mezelf – ipv mezelf gerealiseerd te hebben dat ik deze kwaliteiten in mezelf kan aanvaarden en ontwikkelen en dat ik deze kan leven op mijn eigen manier – en dan sta ik gelijk aan mezelf.  

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik het niet verdien om betrouwbaar en systematisch te zijn, ipv mij te realiseren dat ik dit kan geven aan mezelf, dat ik dit kan worden als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik niet weet hoe ik betrouwbaar en systematisch moet zijn – en mezelf hierin paralyseren, ipv te zien dat ik dit eenvoudig kan verkennen in mijn wereld: ik kan kijken naar hoe anderen het doen en van hen leren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik de skill hiervoor niet heb – ipv mij te realiseren dat ik deze skill kan leren, en dat het enkel afhangt van mijn wil.

Ik engageer mezelf ertoe mezelf toe te spitsen op het versterken van mijn betrouwbaar en systematisch zijn en daarin te kijken naar hoe anderen de dingen doen en hoe zij dingen aanpakken en telkens van hen de beste elementen zelf te implementeren en uit te testen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik de dingen correct doe, maar het blijkt achteraf dat ik fouten gemaakt heb, die ik perfect had kunnen vermijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd weerstand hebben tegenover het doen van een bepaalde job, ipv mij te realiseren dat als ik deze weerstand toelaat en ik een opinie heb mbt wat ik moet doen, ik deze taak en verantwoordelijkheid zal saboteren, ipv de taak en verantwoordelijkheid onvoorwaardelijk uit te voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd, door slordig te zijn en fouten te maken en toe te laten die onnodig zijn, de dichotomie tussen meester en slaaf in stand te houden, omdat ik een autoriteit nodig heb die me controleert.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik consistent, systematisch en betrouwbaar wordt – een controlerende autoriteit automatisch overbodig wordt omdat ik sta in mijn eigen autoriteit.

Ik engageer mezelf ertoe mezelf te respecteren als mijn eigen autoriteit in het stappen en ontwikkelen van zelf-systematiek, en zelf-betrouwbaarheid. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 320 - Anderen compromitteren door niet te spreken

Toen ik zag dat T potentieel in de problemen kon komen omwille van zijn aanpak – zei ik niets, omdat ik dacht: misschien zit hij in een fase in zijn leven waarin hij conflict moet creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben toen ik zag dat hij mogelijks spanningen ging creëren met zijn collega’s – omdat ik geen conflict wilde creëren met T.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik me vergis in wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven ‘dat het maar mijn eigen onzekerheden zijn’ en daarmee mijn eigen gezond verstand invalideren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet in zijn schoenen te hebben gestaan en mij te hebben gerealiseerd dat hij het probleem mogelijks niet kon zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben als een vorm van elitisme, waarin ik alleen geef om mezelf en ik niet geef aan anderen en hen bescherm en voor hen zorg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben uit veiligheid als superioriteit, ipv het risico te nemen dat de ander kwaad wordt of me niet begrijpt en mezelf daarmee kwetsbaar te maken door de ander te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onzekerheid als een excuus gebruiken om niet te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid te hebben uitgesteld door niet te spreken en daarmee gevolgen te creëren voor de ander.

Ik realiseer me en begrijp dat mijn verantwoordelijkheid zich opent in een moment en dat ik in dat moment eerlijk moet zijn met mezelf en overeenkomstig moet handelen/spreken en verantwoordelijkheid nemen.

Ik realiseer me en begrijp dat wanneer ik mijn verantwoordelijkheid uitstel, ik daarmee mijn eigen vrijheid uitstel en ik mezelf handicappeer.

Ik realiseer me en begrijp dat niet te geven niet alleen gruwelijk is tegenover anderen, maar ook gruwelijk tegenover mezelf, want ik gun anderen geen vrijheid en daarmee gun ik mezelf geen vrijheid.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie aarzelen in een moment van inzicht/realisatie, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat het aan mij is om mezelf te vertrouwen en te handelen overeenkomstig wat ik zie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik geen veronderstellingen kan maken met betrekking tot wat de ander ziet of niet ziet en dat het daardoor altijd mijn verantwoordelijkheid is te spreken en te delen wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten ipv mezelf te vertrouwen en te handelen in het moment.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door te handelen in het moment het vertrouwen in mezelf versterk en ik daarmee mijn onafhankelijkheid en gezond verstand versterk.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik probeer verantwoordelijkheid te ontwijken door middel van gedachten, mezelf te stoppen in één adem en mij te realiseren dat ik in gezond verstand naar de situatie kan kijken en dat er een oplossing bestaat en dat ik verantwoordelijkheid kan nemen. Ik ontspan mijn lichaam en stop de angst in mezelf en laat mezelf toe de oplossing te zien; en handel overeenkomstig.

Ik realiseer me en begrijp dat de oplossing ook steeds best is voor mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 319 - Laten we 10 minuten tekenen

Vandaag stelde F onverwacht voor dat we samen 10 minuten zouden schetsen. Ik had in geen jaren meer geschetst en vond dit een goed idee.

We kozen een voorwerp uit in de kamer, gingen er rond zitten en begonnen te tekenen.

De gedachten die in mijn hoofd opkwamen, waren dat ik een goede tekening wilde maken.

Ik was gefocust op de juiste positie van het voorwerp op mijn blad.

Echter mijn aanpak was niet voorzien op een tijdspanne van 10 minuten – maar eerder op een halfuur of langer. Ik begon te veel te focussen op de structuur van de compositie en hoe alle lengten zich tegenover elkaar verhouden.

Terwijl ik tekende en mezelf reeds focuste op het detail van bepaalde structuren, kwamen er ook gedachten in me op van opwinding: “Mijn tekening zal beter zijn dan die van F”.” F. Zal onder de indruk zijn van mijn tekening en hoe ik de structuur goed kan weergeven.” “Het is ongelooflijk hoe goed ik kan tekenen.” Er was in mij reeds het verlangen om de tekening te tonen aan F.

Ik zag ook hoe ik in mijn geest de keuze maakte om eerder te focussen op de structurele aspecten van het voorwerp en niet de expressieve/organische delen – waar ik in feite niet aan toe kwam. Alsof de structuur belangrijker is dan de expressie. Ik wilde zeker zijn dat mijn verhoudingen klopten.

Dit is ook interessant vanuit het oogpunt dat ik al mijn aandacht zal schenken aan datgene waarvan ik weet dat ik er goed in ben en ik zal mezelf het excuus geven, ja maar ik doe dat gedeelte graag. Maar ik zal datgene waarvan ik denk dat het uitdagender is, voor op het einde houden.

Naderhand gaf F me de commentaar dat de tekening was zoals mijn persoonlijkheid. Heel strak en gecontroleerd, alsof ik mezelf terughoud.

Ik merkte in mezelf teleurgesteldheid en een vorm van zwaarmoedigheid achteraf.

Zelfvergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachting te creëren tov mijn eigen tekening.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet tekenen vanuit een oogpunt van zelfexpressie, maar eenvoudig ‘de beste willen zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf enkel focussen op die dimensies waar ik goed in ben zodat ik zeker ben dat mijn tekening ‘de beste zal zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een positieve energie te verbinden met de tekening als iets dat ik bereikt heb en dat boven mij staat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn tekeningen ‘perfect’ zijn en ‘perfectie’ uitdrukken op een manier waar ik anders niet toe in staat ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het tekenen te gebruiken als een middel om in competitie te gaan en zeker te zijn dat ik win.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het tekenen superernstig te nemen alsof het gaat om een duel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn tekenstijl te verbinden met mijn eer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van een tekening te zien als het verdedigen van mijn eer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de tekening veel te zwaar aan te pakken ipv mezelf los te laten en het volledige voorwerp gestalte te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een agenda te hebben wanneer ik teken – ipv eenvoudig te tekenen wat hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te laten sturen door ‘mijn oude tekengewoonten’ ipv als mezelf de tekening richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om bij het tekenen bang te zijn om fouten te maken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie tekenen vanuit angst, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat het erop aankomt als mezelf te tekenen en niet ‘een correcte tekening te maken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat mijn verhoudingen niet zouden kloppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘een juiste tekening’ te hebben willen maken – ipv te focussen op ik die geniet van het maken van de tekening als een fysieke activiteit zonder gedachten en projecties in mijn hoofd – maar louter hier in het moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een beheerste modus, mezelf te stoppen en te ademen en eerder te focussen op de expressie van het geheel ipv de tekening te proberen controleren.

Ik engageer mezelf ertoe om te tekenen op een manier die aangenaam is voor mezelf ipv te denken aan hoe de tekening door anderen ervaren zal worden.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik competitiegedachten in mezelf zie opkomen, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat ik op deze manier mezelf minder maak dan de tekening en ik mijn eigenwaarde weggeef – ipv mezelf onvoorwaardelijk te waarderen als wie ik ben – dan wordt de competitie irrelevant want ik waardeer mezelf ongeachte het resultaat van wat ik doe.  

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn tekening te zien als niet goed genoeg en als ‘gefaald’ omdat ik niet de reactive bekwam die ik gewild had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan mijn partner omdat ik denk dat ik gefaald ben in mijn opzet om het voorwerp volledig te tekenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van de tekening te veroordelen als tijdsverlies want de tekening was niet interessant voor F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vasthouden aan deze vorm van zelfmedelijden omdat een ander mijn tekening niet bijster interessant vond – terwijl ik denk: maar het is toch zo slecht niet?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd defensief te zijn mbt mijn tekening en te denken dat het een kwestie van smaak is en dat de ander mijn tekening niet goed beoordeelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als niet goed genoeg omdat ik geloof dat mijn tekening niet het summum van perfectie bereikt heeft – en omdat ik de feedback van F ervaar als ‘negatief’ als ‘het is een slechte tekening’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd tijdens het tekenen positieve verwachtingen op te bouwen en mezelf op te blazen en toen mijn verwachtingen niet werden ingelost, stuikte ik van binnen in mekaar als een lege ballon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd energie te hebben gebruikt om te tekenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te hebben gemotiveerd met gedachten dat mijn tekening indrukwekkend zal zijn voor de ander, ipv eenvoudig te tekenen als een expressie van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een vorm van depressie en negativiteit te gaan omdat ik niet de feedback kreeg die ik verwacht had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachtingspatroon te hebben gecreeerd dat wanneer ik een tekening maak, anderen positief zullen reageren en indien ze niet positief reageen dan voel ik me slecht over mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van een tekening afhankelijk te maken van ‘het krijgen van positieve feedback’ ipv mij te realiseren dat dit een beperking is van mezelf en dat ik op deze manier niet mezelf stuur maar mezelf laat sturen door energie.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik mijn expressie en wie ik ben afhankelijk maak van het krijgen van positieve feedback, dan maak ik mezelf een slaaf van anderen en vind ik nooit mijn eigen onvoorwaardelijke expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf een slaaf te hebben gemaakt van het krijgen van positieve feedback van anderen – ipv mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken gebaseerd op wie ik ben.

Ik engageer mezelf ertoe de energie connectie los te maken en te treden in het onbekende als onverwachte zelf-expressie. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 318 - Schaamte omdat ik Anderen om Hulp vraag

Vandaag was er een moment op het werk waarop ik besloot aan mijn team een vraag te stellen: namelijk waar ik een bepaald document kon vinden omdat ik het na lang zoeken zelf niet kon vinden en ik wilde mezelf de tijd sparen. Ik voelde dadelijk een warmte naar mijn hoofd stijgen en mijn ogen begonnen te jeuken en bijna te tranen.

Wat hier voor mij naar boven kwam was de schrik om anderen om hulp te vragen en ook angst om aanzien te worden als een dommerik omdat ik iets niet weet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als zwak en dom omdat ik het antwoord niet wist op een vraag, waar ik een bepaald document kon vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan de anderen in mijn team – omdat ik hen om hulp vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij belachelijk te voelen omdat ik anderen om hulp moest vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf compromitteren omdat ik het ‘alleen’ wil doen in situaties waar dit niet noodzakelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over mezelf te oordelen als idioot omdat ik een vraag stelde aan de anderen van het team – en ik over de vraag oordeelde als zijnde een domme vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn ‘een domme vraag’ te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over anderen oordelen wanneer zij een vraag stellen en hen te zien als lui of dom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat anderen me zien als zwak en afhankelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen me zien als een klein kind omdat ik het antwoord niet weet op een vraag of omdat ik een bepaalde informatie mis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me te beginnen schamen toen ik mijn vraag moest herhalen en nu iedereen aandachtig naar mij aan het luisteren was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen denken dat ik me niet goed kan uitdrukken - omdat ze mijn vraag niet van de eerste keer begrepen hebben.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf niet te laten intimideren door deze angst en wanneer het noodzakelijk is mijn vragen te stellen en hulp te vragen bij anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan deze angst en deze angst te zien als mijn baas.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als ik mezelf zie tijd verliezen en ik zie dat ik geen directe oplossing heb – eenvoudig te kijken naar wie ik om hulp moet vragen ipv eerst frustratie op te bouwen omdat ik het niet alleen kan oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het nodig hebben van hulp of uitleg te zien als zwak ipv in te zien dat iets alleen willen te doen ondanks dat ik niet de nodige tools heb, een vorm van obsessie en eigenbelang is.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als ik mezelf zie worstelen met een probleem – mezelf de toestemming te geven om anderen om hulp te vragen, omdat ik me realiseer dat als ik de hulp en bijstand van anderen krijg, dan zal ik vooruit kunnen gaan en dit is best voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee dat ik over mijn vader heb, te hebben willen kopiëren als iemand die alles zelf oplost – ipv mij te realiseren dat hij ook van anderen geleerd heeft en dat hij niet op alles de oplossing had en de hulp van anderen moet inroepen.

Ik realiseer me en begrijp dat het kunnen inroepen van hulp juist een sterkte is en dat de angst om aanzien te worden als zwak of als iemand die het niet aankan en misvormde vorm van trots is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd trots te hebben gedefinieerd als: ik doe alles alleen, ik weet alles en ik moet iedereen kunnen helpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd trots te hebben willen leven op een manier die niet praktisch is en die gebaseerd is op de helden in films en verhalen. Deze zaken hebben niets met de realiteit te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee van trots te hebben willen leven als een sterke en onafhankelijke man – als iemand die de problemen kan oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een man die hulp nodig heeft te hebben aanzien als zwak en een mislukking.

Ik realiseer me en begrijp dat om hulp vragen wanneer het nodig is in feite een vorm van zelf-respect is en eerbied voor mezelf.  

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 317 - Paranoia tijdens het reizen: Ja maar wat als...

Voor de zoveelste maal in mijn leven ben ik op reis – en opnieuw sinds ik zelf mijn reizen ben beginnen organiseren, ervaar ik deze stress.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd stress te creëren door toekomstige scenario’s te projecteren waarna ik een schrik reactie genereer – en ik me vervolgens benauwd voel en het lijkt of ik mijn benauwdheid niet meer kan stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd op deze manier te reizen ipv mij te realiseren dat of ik deze reis nu in stress doormaak of op een kalme manier waarbij ik geniet van het reizen op zich – dit geen verschil maakt en ik het mezelf nutteloos moeilijk maak.

Ik realiseer me en begrijp dat mijn stress en benauwdheid mij NIET HELPT met het voorkomen van eventuele problemen. Integendeel, indien ik besta in stress en benauwdheid, zal het juist moeilijker zijn om op een intelligente manier te reageren mocht er effectief iets foutlopen.

Ik realiseer me en begrijp dat het geen zin heeft om te wachten tot mijn stress en benauwdheid weggaat, want ik weet reeds uit vorige ervaringen dat deze stress de hele reis kan voortduren en dus is wachten geen oplossing.

Ik realiseer me en begrijp dat ik het in mijn macht heb om in het moment deze angst te stoppen en te beslissen dat deze angst nutteloos is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn van wat mijn angst met mijn lichaam kan doen – omdat de stress en benauwdheid in feite pijnlijk is voor het lichaam – en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest van mijn eigen mind en mijn eigen angst.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik onzekerheden in mezelf zie opkomen tijdens de reis- mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat er zaken zijn waar ik controle over heb en die ik zoveel mogelijk kan anticiperen – en over andere zaken heb ik geen controle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gedachten als onzekerheden te gebruiken als naalden waarmee ik mezelf steek – als een manier om het mezelf oncomfortabel te maken ipv mij te realiseren dat ik het mezelf comfortabel kan maken door mezelf te vertrouwen en in elk moment mezelf te sturen in adem.

Ik engageer mezelf ertoe om mijn reizen goed voor te bereiden en het reisproces te stappen in adem, en wanneer ik gedachten zie opkomen ivm wat er nog mis kan gaan dan stop ik en adem en vertrouw mezelf dat ik kan reageren op eventuele onvoorspelbaarheden op een manier die best is voor iedereen. 

Ik voel da er in mijzelf nog een bodem is waarin ik nog niet 100% helder ben ivm dit punt.

Wat bevind er zich dus nog in mij als ‘overtuigingen’ waardoor ik mezelf niet kan toelaten om werkelijk op een comfortabele manier te reizen.

Ik geloof dat als er een angstgedachte in me opkomt, ik deze niet kan stoppen – omdat de gedachte gelijk heeft en er een reëel gevaar is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf door mijn angsten te laten overreden ipv mijn gezond verstand te gebruiken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een angstgedachte zie opkomen en ik voel dat mezelf hier brengen en ademen niet volstaat – dan gebruik ik mijn gezond verstand en zeg ik tegen mezelf wat ik ga doen indien zich zulk een geval zou voordoen, zodat ik in mezelf verantwoordelijkheid neem voor het risico.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 316 - Niet antwoorden is manipulatie

Ik was voor ons beide iets aan het opzoeken op de laptop en mijn partner stelde mij enkele vragen ivm de zaken waar ik naar aan het kijken was. Op dit moment antwoordde ik niet en zei ik tegen mezelf: het is niet nodig om te antwoorden, en ik bleef stil en werkte verder. Ik dacht: ze kan wachten en later kan ik haar de info geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd opzettelijk niet te antwoorden wanneer de ander mij een vraag stelde, omdat ik geen zin had om op haar vraag te antwoorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken: ik ben bezig, maar naar haar toe niets te communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander in afwachting te willen houden en zelfs de indruk willen wekken dat er iets mis is en dat ik daardoor niet antwoord – als een punt van controle en macht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet eenvoudig te hebben geantwoord dat ik naar de informatie aan het kijken ben en dat ik nog niet zeker weet wat het betekent.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd er een gewoonte van te hebben gemaakt om lang te wachten alvorens ik antwoord en dit te rechtvaardigen door te zeggen: ik ben traag van antwoord, ipv mij te realiseren dat dit een strategie is om de ander onzeker te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vader geïmiteerd te hebben die vaak niet antwoordde en ik zag dit als een punt van privilege: hij hoeft niet te antwoorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de energie te geloven die me zegt dat ik niet hoef te antwoorden, ipv te ademenen en mij te realiseren dat de ander mij een vraag gesteld heeft en als ik niet antwoord dan ben ik aan het manipuleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd deze kleine momenten te gebruiken als manieren om mijn ‘macht’ neer te zetten in de relatie, ipv mij te realiseren dat dit een teken van inferioriteit en machteloosheid is.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer ik met iets bezig ben en de ander stelt mij een vraag, en ik zie dat er in mezelf een energie opkomt waardoor ik niet wil antwoorden, mezelf te stoppen en te ademen, en me te realiseren dat deze energie voorgeprogrammeerd is en niet is wie ik werkelijk ben – en dus stel ik mezelf ten doel om te ademen en mezelf te sturen en eenvoudig te antwoorden als een manier om mezelf te delen met de ander, ipv te denken dat als ik de ander informatie geef ik zou ‘verminderen’ en ‘mijn macht zou verliezen’.

Ik realiseer me en begrijp dat reëele macht is wanneer ik in elk

moment in staat ben om te antwoorden op een manier die gebaseerd is op de context in dit moment en wat best is voor iedereen, waarin ik in staat ben alles te delen wat nodig is om gedeeld te worden zodat iedereen vooruit kan.

Ik realiseer me en begrijp dat ik niets te verliezen heb door gewoon te antwoorden en te communiceren, integendeel ik win erbij wanneer anderen geïnformeerd zijn als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als geïsoleerd van anderen, ipv mezelf te zien als een eenheid binnen het geheel als een groep of een team en mij te realiseren dat het erop aankomt vooruit te gaan als groep en als team, ipv ‘alleen’ te blijven en vast te houden aan mijn ideeën over mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat dat reëele vrijheid is wanneer ik in staat ben in elk moment te doen wat best is voor de groep of het team en ik overeenkomstig in elk moment kan communiceren wat gecommuniceerd dient te worden zodat de groep of het team er als geheel sterker van wordt.

http://lite.desteniirpocess.com

Dag 315 - Niet werkelijk communiceren

Er zijn momenten waarop F tegen me spreekt en ik zal de neiging hebben om weg te gaan in gedachten ofwel om fysiek weg te gaan naar een andere kamer. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer f tegen me spreekt – haar leven en ervaringen te vergelijken met die van mezelf en onmiddellijk mezelf te willen positioneren en zien waar ik sta in vergelijking met haar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet kunnen luisteren zonder wat de ander vertelt te vergelijken met mezelf en mijn eigen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in angst en competitie te staan tegenover de ander, waarin ik besta in angst dat de ander verder is dan mij en dat ik belangrijke punten gemist heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in dat moment mijn angst en onzekerheid mbt mezelf op de voorgrond te plaatsen en daaraan al mijn aandacht te geven, ipv hier te zijn met de ander en mijn aandacht te geven aan de communicatie met de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gedachten in mijn mind belangrijker te vinden dan de communicatie die ik in realiteit heb met de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn relatie met mijn gedachten en emoties belangrijker te vinden dat mijn relatie met mezelf in de fysieke werkelijkheid en dus met anderen als mezelf in de fysieke werkelijkheid.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik luister naar de ander en participeer in de communicatie met de ander, ik daaruit ook groei en ik mezelf daarin ontplooi.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik onvoorwaardelijk deelneem in de communicatie met de ander – ik daaruit ook veel zal leren over mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik onvoorwaardelijk participeer in de communicatie en hier ben met de ander, dan zal ik de ander ook vooruit kunnen helpen én mezelf – ipv enkel mezelf achteruit te helpen door mezelf terug te plooien in en als de mind.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als ik mezelf vergelijkingen zie maken met mezelf in gedachten wanneer we communiceren, mezelf on,middellijk te stoppen en mezelf hier te brengen.

Ik etsel mezelf ten doel om wanneer we communiceren mezelf onvoorwaardelijk te geven in de communicatie zodat ik 100% communiceer, ipv 5% te communiceren en 95% in mijn gedachten te bestaan.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als we communiceren de controle los te laten en toe te laten dat de communicatie zich vrij ontplooit – zonder in mijn gedachten te gaan en te reageren met angst en inferioriteit.

Ik stel mezelf ten doel om onvoorwaardelijk te communiceren ongeacht waar de communicatie ons leidt – ipv de communicatie te willen controleren door mezelf terug te trekken in gedachten.

Ik realiseer me en begrijp dat ik mijn mind niet nodig heb om te luisteren en participeren in communicatie – ik ben hier.

Ik realiseer me en begrijpn dat ik communicatie kan gebruiken als een platform voor zelf-expressie – ipv mezelf te beperken in en als mijn gedachten.

Ik stel mezelf ten doel communicatie te ontwikkelen vanuit het standpunt van zelf-expressie in de fysieke realiteit, zodat ik één en gelijk sta aan mijn fysieke lichaam en ik mijn volledig potentieel in de fysieke realiteit kan ontwikkelen. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 314 - Waar een Wil is is een luik

Artwork by Andrew Gable

Een tijd geleden werd mij voorgesteld om mijn laptop op het werk op te laden, aangezien mijn batterij slechts meeging voor de heenrit naar mijn werk – wanneer ik werk op de trein – en op de terugweg moest ik mijn laptop meestal halverwege uitzetten omdat de batterij alweer leeg was.

Toen me het idee werd voorgesteld om de batterij op het werk op te laden, zei ik oorspronkelijk dat ik dit niet zag zitten, want de manier waarop ik het mij voorstelde, is dat ik mijn laptop – die tamelijk groot is – uit mijn rugzak zou moeten halen en dat ik in het zicht van iedereen mijn laptop zou moeten opladen, bijvoorbeeld op mijn bureau of elders op een tafel.

Enkele dagen geleden begon ik echter concreet te kijken naar waar ik mijn laptop zou kunnen opladen – omdat ik me realiseerde dat het toch voordeliger zou zijn voor mezelf als ik een manier vond hem op het werk op te laden. De eerste dag zag ik geen mogelijkheden en liet ik het idee alweer vallen, maar de tweede dag realiseerde ik me dat er op 20 cm van mijn rugzak een mini luik in de vloer zit waarin meerdere stekkerdozen ingebouwd zitten.

Het enige wat ik dus in feite moet doen is mijn rugzak openen, zonder de laptop eruit te halen, de snoer in mijn laptop steken en de stekker in de stekkerdoos 20 cm verder.

Wat me dus duidelijk werd is dat omdat ik reeds besloten had dat ik het ‘niet zag zitten’ ik niet meer bereid geweest was om werkelijk na te gaan wat mijn opties waren. Ik had dit in feite veel vroeger kunnen doen. Wanneer ik echter beslis om naar oplossingen te zoeken en te kijken wat er concreet mogelijk is, dan verruimd zich als het ware mijn blik.  

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd eerst door weerstand te moeten gaan alvorens ik mezelf toelaat een oplossing voor mezelf te toetsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd conservatief te zijn in mijn benadering van problemen - waarbij ik niet echt opensta voor nieuwe oplossingen, maar enkel bereid ben te kijken naar het type oplossingen dat ik reeds ken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het potentieel aan beschikbare oplossingen te onderschatten, omdat ik wil vasthouden aan een beperkte realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te willen verstoppen achter een beperkte realiteit - ipv mij te realiseren dat ik voornamelijk die beperkingen creëer -  en ik dus de dingen moeilijker maak dan nodig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen verantwoordelijkheid niet volledig te hebben omarmd, omdat ik nog steeds zoek naar manieren om mezelf te doen falen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat indien ik wil slagen, dan zal ik slagen - en dan zal ik de noodzakelijke stappen zetten om ervoor te zorgen dat ik slaag.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf negativiteit en twijfel zie gebruiken, mezelf te stoppen en te ademen, en mij te realiseren dat ik het excuus van de beperkte realiteit gebruik om geen verantwoordelijkheid te moeten nemen, en dus engageer ik mezelf ertoe om voorbij de angsten te kijken en mezelf toelaten te zien wat er werkelijk mogelijk is.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 313 - Planning in plaats van emoties

Ik voel me geïrriteerd, want ik heb het gevoel dat mijn wereld stilstaat en dat de zaken niet vooruitgaan. Daarin voel ik me als 'gefaald'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te voelen als gefaald 'omdat de zaken in mijn wereld niet vooruit gaan.'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over mezelf oordelen als ‘gefaald’ en ‘minder dan’ omdat ik er niet in geslaagd ben te voldoen aan mijn verwachtingen van waar ik wil zijn met mijn studies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf veroordelen ipv met mezelf neer te zitten in hoe ik dit studieproces kan optimaliseren.

Ik engageer mezelf ertoe een planning te maken voor mijn studies en mezelf als doel te geven die planning na te leven en mezelf geen excuses te geven maar in plaats daarvan mezelf te pushen om de planning na te komen als de afspraak die ik maak met mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com