zaterdag 23 mei 2015

Dag 320 - Anderen compromitteren door niet te spreken

Toen ik zag dat T potentieel in de problemen kon komen omwille van zijn aanpak – zei ik niets, omdat ik dacht: misschien zit hij in een fase in zijn leven waarin hij conflict moet creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben toen ik zag dat hij mogelijks spanningen ging creëren met zijn collega’s – omdat ik geen conflict wilde creëren met T.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik me vergis in wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven ‘dat het maar mijn eigen onzekerheden zijn’ en daarmee mijn eigen gezond verstand invalideren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet in zijn schoenen te hebben gestaan en mij te hebben gerealiseerd dat hij het probleem mogelijks niet kon zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben als een vorm van elitisme, waarin ik alleen geef om mezelf en ik niet geef aan anderen en hen bescherm en voor hen zorg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben uit veiligheid als superioriteit, ipv het risico te nemen dat de ander kwaad wordt of me niet begrijpt en mezelf daarmee kwetsbaar te maken door de ander te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onzekerheid als een excuus gebruiken om niet te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid te hebben uitgesteld door niet te spreken en daarmee gevolgen te creëren voor de ander.

Ik realiseer me en begrijp dat mijn verantwoordelijkheid zich opent in een moment en dat ik in dat moment eerlijk moet zijn met mezelf en overeenkomstig moet handelen/spreken en verantwoordelijkheid nemen.

Ik realiseer me en begrijp dat wanneer ik mijn verantwoordelijkheid uitstel, ik daarmee mijn eigen vrijheid uitstel en ik mezelf handicappeer.

Ik realiseer me en begrijp dat niet te geven niet alleen gruwelijk is tegenover anderen, maar ook gruwelijk tegenover mezelf, want ik gun anderen geen vrijheid en daarmee gun ik mezelf geen vrijheid.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie aarzelen in een moment van inzicht/realisatie, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat het aan mij is om mezelf te vertrouwen en te handelen overeenkomstig wat ik zie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik geen veronderstellingen kan maken met betrekking tot wat de ander ziet of niet ziet en dat het daardoor altijd mijn verantwoordelijkheid is te spreken en te delen wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten ipv mezelf te vertrouwen en te handelen in het moment.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door te handelen in het moment het vertrouwen in mezelf versterk en ik daarmee mijn onafhankelijkheid en gezond verstand versterk.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik probeer verantwoordelijkheid te ontwijken door middel van gedachten, mezelf te stoppen in één adem en mij te realiseren dat ik in gezond verstand naar de situatie kan kijken en dat er een oplossing bestaat en dat ik verantwoordelijkheid kan nemen. Ik ontspan mijn lichaam en stop de angst in mezelf en laat mezelf toe de oplossing te zien; en handel overeenkomstig.

Ik realiseer me en begrijp dat de oplossing ook steeds best is voor mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com

Geen opmerkingen:

Een reactie posten