Mijn partner gaat een aantal weken weg zijn en initieel dacht ik dat dit me niet emotioneel raakte. Een week voor haar vertrek begon ik me echter emotioneel onstabiel te voelen, zonder dat ik direct begreep dat dit aan haar vertrek gelinkt was - ik dacht zelfs dat het ergens anders mee te maken had.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd doen alsof het feit dat we elkaar een tijdlang niet zullen zien mij onverschillig laat.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet willen tonen wat ik voel en ook voor mezelf niet willen kijken naar wat er in mij omgaat aangaande het feit dat we elkaar een tijd niet zullen zien en dus de mogelijkheid te confronteren dat ik haar zal missen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vol te houden dat ik absoluut ok ben en dat zoiets me absoluut niet raakt en dat ik stabiel ben, wanneer ik in werkelijkheid gemakkelijk emotioneel gedestabiliseerd geraakte.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn emoties te veroordelen als 'slecht' en als 'zwak' - en te denken dat ik hier zeker niets van mag tonen, inclusief aan mezelf, omdat ik anders een gelijke wordt in de relatie en ik mijn superioriteit verlies.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd superieur te willen zijn aan mezelf en mijn eigen emoties en dus aan mijn eigen mind.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat het vertrek van de ander me onstabiel maakt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat ik haar zal missen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd opzettelijk in mijn leven relaties uit de weg zijn gegaan omdat ik bang was om kwetsbaar te staan tegenover een ander.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd meer willen zijn dat de ander, en niet in mezelf willen kijken naar hoe ik sta tegenover deze situatie, maar pro forma vol te houden dat ik ok ben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd
sterkte definiëren als het niet tonen en het niet voelen van pijn.
sterkte definiëren als het niet tonen en het niet voelen van pijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf afscheiden van mijn pijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben geoordeeld over de pijn als 'mind' en 'irrationeel'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat ik me machteloos voel in en als deze pijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat ik geen controle heb in en als deze pijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn pijn te onderdrukken om te doen alsof ik sterk ben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn voor pijn omdat ik er geen controle over heb.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als zulk een ervaring van pijn opkomt, mezelf toe te staan hier naar te kijken en mezelf te erkennen als wat ik ervaar - ipv mezelf te projecteren en presenteren als meer dan deze ervaring.
Ik realiseer me en begrijp dat het voelen van pijn me niet vermindert of mijn macht niet wegneemt, maar dat ik eenvoudig gelijk sta aan mezelf en kan onderzoeken waarom de pijn daar is ipv deze te negeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten