Vandaag schrijf ik over een patroon van haast en zenuwachtigeid wanneer ik reis, dat te maken heeft met angst om te laat te komen of ergens een fout te maken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat als ik het openbaar vervoer neem, ik te laat zal zijn omdat de uren irregulier zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij zenuwachtig maken wanneer ik reis met het openbaar vervoer, waardoor ik te kennen geef dat ik geloof dat angst mij helpt en mij beschermt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat angst mij beschermt en mij 'meer alert maakt'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vertrouwen plaatsen in angst en daardoor mijn macht/kracht weg te geven aan angst in plaats van mezelf te vertrouwen hier in en als adem hier in elk moment.
Ik realiseer mij en begrijp dat angst mij niet helpt en in feite pure zelf-sabotage is - waardoor ik mezelf verzwak en mijn capaciteit om in mijn onmiddellijke realiteit te participeren verminder - dit is onaanvaardbaar.
Ik engageer mij ertoe hier te zijn in en als elke ademhaling en van daaruit mijn angst te stoppen in elk moment.
Ik engageer mij ertoe oplossingen te vinden voor de creatie van een wereld waarin mensen niet meer gedomineerd worden door angst.
Ik engageer mij ertoe te 'stappen' totdat er geen angst meer in mij bestaat en anderen als mezelf te tonen hoe zichzelf te realiseren als leven in eenheid en gelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten