Het patroon waar ik vandaag over zal schrijven is het niet communiceren of verdringen van zichzelf in het bijzijn van een ander. We gaan samen ergens aan werken en ik begin mij ongemakkelijk te voelen waardoor mijn participatie inefficient wordt – in plaats van te zeggen wat er scheelt, zwijg ik en “hou ik mijn been stijf”.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet uitdrukken in het bijzijn van een ander, omdat ik geloof dat wat ik ervaar verkeerd is en het niet gesproken mag worden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet uitdrukken wanneer mij gevraagd wordt om iets te zeggen
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet communiceren uit angst dat ik iets verkeerd zeg
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd niet communiceren opdat ik geen vernatwoordelijkehid zou moeten nemen
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepeterd verantwoordelijkheid te ontwijken door niet te communiceren – en in plaats daarvan de hele vernatwoordelijkheid laten bij de andere
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf onderdrukken in plaats van mezelf uit te drukken
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet waarderen
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepeterd zo stom te zijn dat ik niets zeg en verwacht dat de andere zal ‘zien’ wat ik wil
IK vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te bestaan in en als hoop – want wanneer ik niet communiceer dan wacht ik op iets/iemand anders om voor mij vernwtoordelijkheid te nemen
Ik aanvaard niet van mezelf om te zwijgen en te wachten in hoop dat mijn omgeving veranderd
Ik spreek en zeg wat er aan de hand is of wat ik zou willen zonder er vooraf een idee over te creëren dat het ofwel goed of slechts is
Ik sta mezelf niet toe en aanvaard niet van mezelf om alles te internaliseren - wanneer ik zou moeten spreken en communiceren met mijn omgeving als een manier van verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en dus van te geven om mezelf
Wanneer ik in een situatie ben wanneer ik wil spreken, dan adem ik en dan spreek ik, in plaats van ‘mijn ervaring te willen interpreteren’ in mijn hoofd als een manier van controle
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepteerd zwijgen gebruiken als een manier van controle en manipulatie – in plaats van mezelf gelijk te plaatsen aan de andere en te communiceren als een gelijke, onvoorwaardelijk en in kwetsbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten