Dag 3 - Herinneringen zijn stokken in de wielen

Vandaag schrijf ik over een patroon waarbij iemand vasthoudt aan zijn manier van iets te doen enkel omdat het gebaseerd is op een herinnering – en niet omdat hij/zij werkelijk heeft nagegaan of dit de beste oplossing is. Ik geloofde dat het “onmogelijk was” een bepaalde verbinding met de trein te maken en wilde geen risico’s nemen door af te wijken van het voorafbepaalde traject, zelfs indien het nadeliger was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onmiddellijk grijpen naar mijn herinnering als houvast – in plaats van zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn handelingen, en niet mijn herinneringen voor mij laten beslissen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te zeggen dat “het niet  zo gaat” terwijl ik het niet eens heb uitgeprobeert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bestaan in en als een herinnering – en daardoor de realiteit niet te zien – in plaats van alles wat hier is werkelijk in overweging te nemen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om af te wijken van mijn herinnering – in plaats van lost te laten en mij te realiseren dat ik niet mijn mind ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf te definieren aan de hand van mijn herinnering – in plaats van onvoorwaardelijk te werken met wat hier is in de fysieke realiteit in en als adem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb topegelaten en geaccepteerd vstahouden aan de herinnering als controle

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepteerd denken en geloven dat als ik de herinnering loslaat ik dan ophoudt te bestaan

Ik sta niet toe en accepteer niet van mezelf te bestaan in en als angst voor mezelf – ik stop controle door herinneringen en laat mezelf toe te interageren met wat werkelijk hier is – ik vertrouw mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepeterd vertrwouwen in mijn herinnering als “ik” – in plaats van mezelf te vertrouwen in en als adem hier

Ik realiseer me en begrijp dat ik geen herinnering nodig heb om mezelf te kunnen sturen in deze realiteit – ik vertrouw mezelf in en als mijn fysieke lichaam

Ik verander mijzelf door hier te zijn in elke adem in elk moment en niet te participeren in herinneringen – wanneer ik angstig wordt omwille van een herinnering, dan stop ik en haal ik adem en kijk dan opnieuw – en handel met gezond verstand gebaseerd op de realiteit en en niet op basis van herinneringen als angst