Dag 325 - Van vader op zoon - Deel 2

Angst dimensie:

 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen mij zien als inferieur aan de partner – ipv mij te realiseren dat ik op dat moment inferieur wordt aan een idee in mijn eigen geest.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie bang worden mbt wat anderen over mij zullen denken en dat ze mij zullen zien als ‘minder dan’ – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mezelf definieer ahv anderen en dat ik aanvaarding zoek bij anderen ipv mezelf te aanvaarden als leven, en dus engageer ik mezelf ertoe om mijzelf het uitgangspunt te maken van mijn eigen bestaan en het vervolmaken van mijzelf in eenheid en gelijkheid als een voorbeeld van leven.

Gedachte dimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn geest het beeld van mijn vader te creeren als ‘voorbeeld’ van wie ik wil zijn hetgeen impliceert dat ik mezelf wil creeren als dominant en 'sterker dan'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf een voorbeeld te stellen in mijn leven gebaseerd op energie en bewondering – ipv mij te realiseren dat dit beeld gebaseerd is op preprogrammatie van vader en zoon – en dat ik mezelf nooit heb afgevraagd wie ik wil zijn als levend wezen, maar dat ik blindelings ben begonnen met het creeren van mezelf naar de beeltenis en gelijkheid van mijn vader.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd dit voorbeeld te volgen uit ‘gemak’ omdat het hier was – en omdat mijn overleven daarvan afhankelijk was – dus ik zal gelijk worden aan diegene die mijn leven instandhoud en waar mijn leven dus van afhangt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in te zien dat ik strikt genomen had kunnen onderzoeken wie ik had willen volgen en wie mijn voorbeelden zullen zijn van wie ik wil worden, en dat ik daarnaast de vader tevreden had kunnen houden door het spelen van de goede zoon, dus ik had letterlijk geen excuus, ook niet het ‘ik moest overleven excuus’ om mezelf niet te creeren in het evenbeeld van wat op dat moment voor mij een eerbiedwaardig wezen is. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet een keer in mijn leven vertraagd te hebben en mij de vraag gesteld, maar wie wil ik nu werkelijk worden, en in plaats daarvan deed ik verder met het volgen van het programma omdat ik dan geen verantwoordelijkheid moest nemen voor mezelf en wie ik wil zijn als leven.

Ik engageer mezelf ertoe om in mijzelf het ontwerp bloot te leggen van de person die ik wilde worden gebaseerd op het door mij gepercipieerde voorbeeld van de vader – en dit in mezelf om te zetten naar een voorbeeld in de beeltenis en gelijkheid van een levensvorm die eerbiedwaardig is als eenheid en gelijkheid als leven.

http://lite.desteniiprocess.com