Dag 292 - De Mist is een Kans

3. Het feit dat een ander in staat is om wel de trein te halen toont dat het ikzelf is die mezelf saboteer. Het is perfect mogelijk deze trein te halen, om deze opportuniteit te nemen.

4. Het toont ook dat ik mezelf niet vertrouw in wat ik zie en ik eerst wil dat een ander mij voorgaat in 'het nemen van het risico'. Het is dan angst voor het onbekende: ik durf niet, ga jij eerst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd nodig hebben dat een ander mij de weg wijst, ipv voor mezelf te zien wat er gedaan moet worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd laf te zijn in dat ik pretendeer dat ik 'zwakker' ben dan een ander, hetgeen niet waar is - ik kan minstens wat een ander kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat het enige risico bestaat in het leren kennen en uitbreiden van mezelf in expressie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik enkel illusies kan verliezen dus push ik mezelf om te stappen voorbij de geprogrammeerde angsten en weerstanden.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie hopen dat een ander iets voor mij doet, of voor mij oplost, mezelf te stoppen en ademen en mezelf te pushen om zelf verantwoordelijkheid te nemen.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 291 - Een Gemiste Kans

De Droom:

Ik was in het station aan het wachten op mijn trein met mijn zus. Plotseling springt zij recht want ze realiseert zich dat de trein daar is en ze rent met haar rugzak naar buiten. Ik ren haar achterna en wanneer ik op het perron kom, zie ik dat de trein reeds bezig is te vertrekken. Op dat moment komt er reeds een gedachte in mij op om op te geven, de trein is immers reeds aan het rijden. Zij rent echter voort en slaagt erin nog op de trein te springen want de deuren stonden in feite nog open. Op dat moment realiseer ik me dat er ook voor mij nog een kleine kans is en wil ik het op een lopen zetten om alsnog op de trein te kunnen springen, maar het volgende moment realiseer ik me dat ik mijn rugzak ben vergeten in het station en ik stop. De trein rijdt weg en ik sta op het perron.

Mijn interpretatie: 

1. De trein die 'plotseling daar is' staat symbool voor een opportuniteit die klaarstaat om genomen te worden. Het feit echter dat het 'plotseling' is en dat ik niet voorbereid was, duidt erop dat ik niet 'hier' ben in en als mijn adem, oplettend op wat er zich afspeelt in mijn omgeving, maar dat ik in mijn geest ben ergens in gedachten. Ik reken erop dat een ander alert genoeg zal zijn om de opportuniteit te spotten zodat ik ze kan nemen. Het feit dat ik niet hier ben in elke adem wijst dus op het afhankelijk zijn van anderen. Dit is dan wat onafhankelijkheid betekent: hier te zijn in elk moment voor mezelf zodat ik de kansen kan grijpen die zich voordoen. 

2. De eerste gedachte om op te geven is wat ze zegt: opgeven. "Ach, het gaat toch niet lukken, waarom zou ik mezelf nog pushen?" In deze gedachte zit ook een veronderstelling besloten. In de droom was ik er mij in feite van bewust dat er een kleine kans bestaat dat de deuren nog open staan, maar ik zei tegen mezelf: het zal wel niet. Ik creëer hier dus een veronderstelling omdat het mij beter uitkomt, in plaats van het zekere voor het onzekere te nemen en ervoor te gaan zodat ik zeker ben dat ik alles gedaan heb wat mogelijk is in een moment. Op deze manier creëer ik zekerheid, ipv onzekerheid en spijt achteraf. 

3. Het feit dat een ander in staat is om wel de trein te halen toont dat het ikzelf is die mezelf saboteer. Het is perfect mogelijk deze trien te halen, om deze opportuniteit te nemen. 

4. Het toont ook dat ik mezelf niet vertrouw in wat ik zie en ik eerst wil dat een ander mij voorgaat in 'het nemen van het risico'. Het is dan angst voor het onbekende: ik durf niet, ga jij eerst. 

5. Ik die stop 'omdat ik mijn rugzak vergeten ben': ik wil mijn verleden dat ik rond zeul niet achterlaten. Angst om de mind op te geven in het algemeen.

6. Waarom 'mijn zus': zij staat symbool in mijn geest voor sterkte, kracht, moed en zelf-vertrouwen. En ook: ik steun ergens nog op 'mijn famillie' ipv op mijn eigen benen te staan en te stappen. 

Mijn zelf-vergeving:

1.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen aanwezigheid in deze wereld, want anders zou ik hier zijn in elke adem, in elk moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te omringen met 'anderen' zodat ikzelf geen verantwoordelijkheid zou moeten nemen voor mijn eigen aanwezigheid in deze wereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd slechts anderen te volgen en te denken dat ik daarmee mijn verantwoordelijkheid heb genomen, 'want zij zijn op de goede weg'. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te 'wachten op opportuniteiten' ipv zelf opportuniteiten te creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten dat anderen opportuniteiten voor mij zullen creëren ipv mijn leven in eigen handen te nemen en mijn eigen opportuniteiten te creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn leven een 'baas' nodig te hebben die me zegt wat ik moet doen, want ik wil geen verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een passieve houding aan te nemen in mijn leven waarbij ik 'gewoon wacht op wat er op mij afkomt', ipv mijzelf een duidelijk doel te geven en hiervoor te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd anderen verantwoordelijk te maken voor mijn leven.  

Ik engageer mezelf ertoe om zelf in te staan voor mezelf in elk moment zodat ik kan doen wat best is voor iedereen en voor mezelf in elk moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer ik ook maar één gedachte heb die me 'ergens anders' naartoe wil brengen, mezelf te stoppen en ademen en kort een zelf-vergevings- en commitment statement te spreken en mezelf aligneren met mijn fysieke realiteit.

Ik engageer mezelf ertoe om mijn eigen 'verkenner' te zijn en te stappen in het onbekende in elk moment. 

2.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een moment een veronderstelling te creëren en deze aanvaarden als 'realiteit' omdat deze 'realiteit' mij beter uitkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd actief te zoeken naar redenen zodat ik tegen mezelf zou kunnen zeggen dat het ok is om op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf laten vangen door mezelf, wanneer ik probeer mezelf om te praten en ik mezelf een smoes vertel mbt tot waarom iets niet mogelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de mind omdat ik de excuses van de mind nog steeds aanvaard als 'een mogelijkheid' - ipv mij te realiseren dat alles wat van de mind komt, beperking is en sabotage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen excuses als beperkingen te aanvaarden en tegen mezelf te zeggen 'ach het is ok, je mag opgeven.'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van opgeven mijn default te hebben gemaakt - en ik heb in feite het 'opgeven' gecreëerd als een tactiek en een excuus om mezelf niet te moeten confronteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn eigen weg te staan door het punt van 'opgeven'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door het punt van 'opgeven' anderen verantwoordelijk te maken voor mij en mijn proces.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten mij te realiseren dat 'opgeven' in feite uitstel is, omdat ik vroeg of laat toch dit punt zal moeten stappen en het heeft dus geen zin om op te geven, ik kan het evengoed nu stappen, ik kan evengoed nu verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mijn angst confronteren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van 'uitstel' een mode gemaakt te hebben, waarin ik uitstel om verantwoordelijkheid te nemen, ipv mij te realiseren dat ik verantwoordelijkheid NU moet nemen, dat ik nu alles moet sturen wat er in mijn macht ligt om te sturen en niet wachten tot morgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven in de veronderstelling 'dat ik nog veel tijd heb'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te veronderstellen dat ik nog kansen zal krijgen in de toekomst, ipv mij te realiseren dat ik geen enkele zekerheid heb met betrekking tot mogelijke kansen in de toekomst. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het vanzelfsprekend te vinden dat ik kansen krijg.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een kans zie mezelf te pushen om onmiddellijk te kijken naar de haalbaarheid en ervoor te gaan.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie 'aarzelen' en afkomen met een excuus, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mijn angst moet confronteren en dus push ik mezelf om snel deze angst te identificeren en zo kan ik meer gericht werken.

Ik engageer mezelf ertoe om in elk moment te gaan voor 'het beste' en niet minder te aanvaarden dan wat er feitelijk mogelijk is.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf uit te dagen in het stellen van objectieven die 'meer' zijn dan wat 'normaal gezien mogelijk is of van wat normaal gezien gedaan wordt.'

Wordt vervolgd...

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 290 - Erkenning

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd erkenning willen voor een prestatie die een ander verricht heeft, omdat ik wil geloven dat ze het zonder mij niet gekund had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf wijsmaken dat het dankzij mij is en te wachten dat de ander zal zeggen dat het zonder mij nooit gelukt was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet kunnen verdragen dat ze erkenning zou krijgen en ik niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik erkenning moet krijgen en VERDIEN voor alles waar ik toe heb bijgedragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een gedachte te hebben als een overtuiging dat het zonder mij niet gelukt was en in mezelf te hopen dat ze dat beseft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf definiëren ahv wat ik heb bijgedragen als ‘mijn waarde’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in deze situatie ook erkenning willen want haar succes was zonder mij hoegenaamd niet mogelijk geweest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd jaloers te zijn dat zij succesvol wordt en ik blijf anoniem op de achtergrond.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ook een stuk van de eer mee willen opstrijken want ik denk dat ik ook iets bijgedragen heb en waar is mijn erkenning?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken dat de ander deze erkenning niet verdient.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd elke opportuniteit tot het bekomen van erkenning zien als mijn opportuniteit tot het bekomen van erkenning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd elk moment interpreteren en benaderen als een opportuniteit tot het bekomen van erkenning – hoe kan ik uit deze situatie erkenning bekomen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd elke gedachte in mijn geest toewijden aan het bekomen van erkenning en dit in alle mogelijke scenario’s.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een obsessie in mezelf gecreëerd te hebben die me van ’s morgens tot ’s avonds bezig houdt en dat is: hoe kan ik erkenning bekomen van anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd voortdurend in elk moment op te zoek te zijn naar het punt waar ik erkenning uit kan halen en wanneer ik dan kritiek krijg in welke vorm dan ook, interpreteer ik het als een directe aanval op mijn imago.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de drang naar erkenning in mezelf geautomatiseerd te hebben in die mate dat ik zelfs niet meer besef dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat met maar één ding bezig ben en dat is hoe ik erkenning kan bekomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat ik nooit mijn erkenning zal krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat er in deze wereld erkenning voor mij was weggelegd maar dat anderen ermee zijn gaan lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloofd te hebben dat ik erkenning verdiende en gefrustreerd te zijn geworden toen ik deze niet kreeg of niet voldoende kreeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd zo ver te zijn gegaan dat ik wraak wilde nemen op mijn wereld omdat mijn erkenning mij werd ontzegt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet te leven voor mezelf – maar voor anderen zodat ik mijn erkenning krijg en wanneer ik deze dan niet krijg dan denk ik dat ze mij bedrogen en verraden hebben ipv mij te realiseren dat ik mezelf bedrogen en verraden heb omdat ik niet voor mezelf leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf nooit te hebben afgevraagd hoe het zou zijn als ik begin te leven voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven voor anderen en dan enkel bezig te zijn met hoe ik kan voldoen aan de vereisten van anderen zodat mijn inspanningen erkend worden, ipv te kijken naar wat er vereist is voor mezelf en hoe ik een leven kan leiden dat waarde heeft voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben geleefd voor mijn ouders en te hebben willen voldoen aan het ideaal van mijn ouders, als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben willen leven voor mijn zussen en te hebben willen voldoen aan het ideaal van mijn zussen, als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben willen leven voor een partner en te hebben willen voldoen aan het ideaal van mijn partner, als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben geleefd voor mijn familie en te hebben willen voldoen aan het ideaal van mijn familie, als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben willen leven voor B. en te hebben willen voldoen aan het ideaal van B. als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben willen leven naar het ideaal van W., als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te hebben willen leven naar het ideaal van F. en daarin op te geven omdat ik geloof dat ik nooit kan voldoen aan haar ideaal, als hoe ik het mij voorstelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te willen leven naar het ideaal van mijn vrienden T&J omdat ik geloofde dat als ik voldoe aan hun ideaal dan zullen zij mij eeuwig aanvaarden en moet ik nooit kijken naar wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf nooit erkend te hebben als leven als wie ik ben hier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet weten wie of wat ik ben en in essentie bang te zijn geweest voor mezelf en dus ging ik leven voor anderen als een manier om mezelf af te leiden van wie en wat ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven voor anderen, zodat het de anderen zijn die verantwoordelijk worden voor ‘mij’ en ik niet langer verantwoordelijk ben voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd anderen ervan de schuld te geven dat ze verwachtingen tegenover mij hadden en dat ik daarom niet aan hun verwachtingen kon voldoen, ipv mij te realiseren dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de verwachtingen die ik projecteer in de ogen van anderen - en dus heb ik deze verwachtingen geprojecteerd als 'zijnde de verwachtingen van anderen' zodat wanneer ik niet voldoe aan de verwachtingen dan kan ik anderen hiervan de schuld geven en zeggen dat ze te hoge of verkeerde verwachtingen hadden ipv mij te realiseren dat het MIJN EIGEN VERWACHTINGEN ZIJN. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid willen nemen voor mijn eigen verwachtingen en de verwachtingen die ik mezelf opleg.

Wordt vervolgd...

http://lite.desteniiporcess.com

Dag 289 - Het Antwoord is niet in de Geest

Artwork by Marlen Vargas Del Razo

Mijn relatie tot structuur. Er heeft zich in mijn wereld een punt geopend waarbij ik kijk naar 'verandering' en hoe ik hiermee omga.

In eerste instantie is er de realisatie, dat ik mijn geest niet kan vertrouwen wanneer het aankomt op het maken van projecties. Ik moet mezelf disciplineren in het hier zijn in elke adem en puur te werken met mijn fysieke realiteit en praktisch te zijn met mijn planning.

Daarnaast zijn er momenten van 'irrationaliteit' die de kop opsteken. Dit zijn momenten waarin een gedachte in mij opkomt en mij ervan probeert te overtuigen dat er een probleem is. Hier is het kwestie van mijn gezond verstand te vertrouwen en een onderscheid te kunnen maken tussen werkelijkheid en illusie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan deze momenten van irrationaliteit ipv mij te realiseren dat dit een manier is van de mind om mij te testen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer in mijn lichaam iets gespannen aanvoelt - onmiddellijk mijn parate angsten en irrationaliteit te gebruiken als een manier om deze spanning te verklaren, ipv mij te realiseren dat ik op deze manier niet met mijn lichaam kan communiceren, en ik feitelijk schriftelijk zelf-onderzoek dien te doen in adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd op deze wijze de mind uitnodigen om een loopje met mij te nemen, omdat ik verwacht dat de mind mij 'een antwoord' kan geven.

Ik engageer mezelf ertoe om in momenten van spanning en fysiek ongemak, mij te focussen op ademhaling en mezelf te stabiliseren in en door mijn fysieke activiteiten.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als er nieuwe informatie en dus nieuwe pijn zich in mijn lichaam manifesteert, op een gestructureerde wijze communicatie met mezelf als mijn lichaam aan te gaan en op deze wijze het punt dat zich manifesteert stuk voor stuk open te vouwen en aan mezelf inzichtelijk te maken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie obsessief worden omdat er een nieuwe pijn of een nieuwe ervaring zich manifesteert, en 'ik wil weten wat het is' mezelf te stoppen en te ademen en mij realiseren dat ik dit enkel kan aanpakken door fysieke communicatie met mezelf en niet met de mind.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 288 - Een Elitistische manier van Communiceren

In een gesprek was er een punt waarin ik het niet eens was met iemand en een tegengestelde mening gaf aan de zijne – en in mijn mind ging ik de daarop komende dagen herhaaldelijk in gedachten van superioriteit omdat ik ervan overtuigd was dat zijn mening 'verkeerd' was. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn visie niet uitleggen maar de mensen moeten mij gewoon aanvaarden op mijn ‘gezag’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet te verduidelijken en in feite helemaal niets uitleggen en ervan uitgaan dat anderen het met mij eens zullen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd uit te gaan van de tegenstelling van JUIST en VERKEERD en wanneer ik JUIST ben dan moet ik mezelf niet nader verklaren want wat ik zeg is toch JUIST en als de ander het dan niet met mij eens is dan is hij gewoon VERKEERD.

Dus ik ben niet geïnteresseerd in wat best is voor iedereen, maar alleen in het JUIST zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat mensen het met mij eens moeten zijn op basis van respect voor mij en niet op basis van enige uitleg die ik verschaf...

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd elitistisch zijn in dat ik wat ik zie of de stelling die ik inneem niet uitleg of transparant maak voor anderen zodat ik gelijk met hen kan staan en we samen kunnen kijken naar of mijn argumenten/overwegingen wel correct zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet willen verduidelijken omdat ik bang ben dat men mij dan ongelijk geeft – ik speel het liever puur op gezag, en op die manier kan ik wanneer ze het niet met mij eens zijn gewoon zeggen dat ze VERKEERD zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf plaatsen als meer dan anderen in dat ik mezelf niet voldoende duidelijk uitdruk en ook geen moeite doe om voor anderen zichtbaar te maken wat ik wil zeggen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie weerstand hebben om mezelf te verduidelijken, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik er enkel mezelf mee help wanneer ik mezelf verduidelijk omdat we dan kunnen kijken naar wat best is voor iedereen – en als ik mezelf niet wil verduidelijken dan weet ik dat ik communiceer uiteigenbelang en JUIST willen zijn.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf gelijk te plaatsen aan anderen en daarom: wanneer ik communiceer mezelf volledig verstaanbaar te maken zodat mijn woorden klaar en duidelijk zijn ipv cryptisch of eigenzinnig.

Ik engageer mezelf ertoe heldere communicatie te voorzien zodat er ook sneller vooruitgegaan kan worden en men geen tijd verliest met te ‘interpreteren van

wat er gezegd wordt’.

Ik engageer mezelf ertoe om de argumenten achter mijn stelling ook duidelijk te maken zodat anderen niet moeten raden waarom ik deze of gene stelling inneem en het van bij het begin helemaal duidelijk is.

http://lite.desteniiprocess.com