Dag 323 - Ik ben maar de Boodschapper

Context: Het is nu regelmatig voorgekomen dat er in mijn wereld problemen ontstaan doordat ik een punt niet efficiënt communiceer aan een ander, hetgeen veroorzaakt wordt doordat ik mij zelf niet in de schoenen plaats van de andere partij met wie ik communiceer, en vaak ook omdat ik zelf de informatie niet ten gronde begrijp die ik moet 'doorgeven' - en ik in eerste instantie mijn best niet gedaan heb om de informatie te begrijpen wanneer ze aan mij werd doorgegeven, waardoor de inhoud van de boodschap onvolledig wordt of niet meer logisch is.

Oplossing: Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer en als ik informatie doorkrijg die ik zelf niet 100% begrijp (alsof ik de informatie zelf zou moeten toepassen) - deze zomaar door te geven zonder hierin enige verantwoordelijkheid te nemen en te hopen dat de eind-ontvanger alles wel zal kunnen begrijpen. Allemaal omdat ik niet 'dom' wil lijken tov de persoon die mij de informatie in eerste instantie meegeeft - ipv mijn ego aan de kant te zetten en de informatie in het moment te verduidelijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'cool' willen zijn bij de persoon in de pretentie dat ik alles onmiddellijk kan begrijpen - ipv geduld te hebben met mezelf en realistisch te zijn in de realisatie dat ik niet alles onmiddellijk kan begrijpen en ook dat informatie vaak op een onvolledige manier verstrekt wordt en ik dus niet noodzakelijk op de verstrekker kan vertrouwen maar dat ik moet doorvragen totdat de informatie ook voor mij duidelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment dat ik informatie krijg onbewust ervan uit te gaan dat ik niet verantwoordelijk ben, waardoor ik zal saboteren en niet zeker stellen dat de info doorgeefklaar is, want ik 'ben slechts de boodschapper' - ipv mij te realiseren dat ik even verantwoordelijk ben dan diegene die mij de info geeft en dat het mijn verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat alles correct wordt doorgegeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in dit 'klakkeloos aannemen van de informatie zonder deze te begrijpen' het mannelijk ego uit te spelen en mezelf te plaatsen als autoriteit tegenover de eindgebruiker omdat deze van mij afhangt om zijn/haar situatie te veranderen en dus maak ik misbruik van mijn positie en neem ik beslissingen waartoe ik niet bevoegd ben, namelijk om onvolledige informatie goed te keuren als zijnde volledige terwijl ze dat niet is, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd macht te definiëren in en als het kunnen beïnvloeden van de situatie van een ander, ipv mij te realiseren dat dit separatie is en misbruik en dat werkelijke macht gelegen is in het kunnen aandringen op zelf-oprechtheid en datgene wat best is voor iedereen in elk moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf het mannelijk patroon zie uitspelen van 'het is ok vertrouw mij maar' - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat dit sabotage is en misbruik van mijn positie, en dus engageer ik mezelf ertoe deze positie te gebruiken als een moment van controle om zeker te stellen dat datgene wat best is voor iedereen beschermd wordt en zeker gesteld wordt.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie twijfelen aan de informatie die ik initieel krijg, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik deze info niet zo kan doorgeven, en dus engageer ik mezelf ertoe om de informatie in het moment te verduidelijken totdat ik ze begrijp en ik mezelf vertrouw dat ik de info kan doorgeven.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie denken dat het ok is en dat de ander het wel zal begrijpen - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mijn vertrouwen leg in hoop net als in een religie, ipv de informatie te begrijpen zodat ik ze kan doorgeven, en dus engageer ik mezelf ertoe in het moment op mijn passen terug te keren en erop aan te dringen dat de volledige informatie gegeven wordt zodat de eindpersoon deze ook kan begrijpen.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 322 - De Oplossing voor Paranoia aan de telefoon

Vervolg op de vorige blog.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik snel wil neerleggen in het telefoongesprek, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat ik bezig ben met te grijpen naar controle vanuit superioriteit ipv als gelijke te staan tov de ander en te luisteren naar wat ze zegt. 

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik denk dat ik misbruikt wordt aan de telefoon terwijl ik in feite alleen maar aan het luisteren ben naar wat iemand mij zegt, te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat dit mijn ego is als superioriteit omdat ik even niet ‘in controle ben’ en ik de ander ‘zijn/haar plaats wil laten kennen’.  

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf fundamenteel zien als bijzonder en alsof ik respect verdien en speciale behandeling – ipv mij te realiseren dat ik een gelijk onderdeel ben van wat hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de arrogantie niet inzien van deze reactie.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een reactie heb aan de telefoon zoals de drang om neer te leggen, mezelf te stoppen en te ademen en mezelf te realiseren dat dit de arrogantie van het ego is en dat dit niet reëel is, en dat ik mezelf eenvoudig kan toeleggen op het luisteren naar wat de andere te zeggen heeft als gelijke en daarmee is de kous af.  

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als de telefoon gaat, te stoppen en te ademen ipv veronderstellingen te maken en alreeds in weerstand te gaan omdat ik denk dat er mij gevraagd zal worden iets te doen, ipv mij te realiseren dat ik bezig ben veronderstellingen te maken – en dat veronderstellingen eigengerechtige rechtvaardigingen zijn die ik maak om niet te moeten veranderen en de anderen de schuld te kunnen blijven geven.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie reageren aan de telefoon of in communicatie, omdat ‘ik het kleinerend vind dat de ander in volzinnen tegen mij spreekt (alsof ik niets beters te doen heb!)’ – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat deze achterklap absurd is en een vorm van paranoia, en dus engageer ik mezelf ertoe om eenvoudig gelijk te staan met de ander en te ondersteunen als een gelijke.  

Ik engageer mezelf ertoe om mijn communicatiepatroon aan de telefoon te doorbreken en dit te veranderen door het instellen van een nieuw patroon waarbij ik uitga van wat de ander te zeggen heeft ipv van ‘mijn ervaring’ en ‘hoe ik me voel’ centraal te stellen – hetgeen allemaal zelfmanipulatie is – en op die manier efficiënt te leren communiceren.

Ik engageer mezelf ertoe om in mezelf bloot te leggen hoe ik mezelf geprogrammeerd heb aan de hand van de man-vrouw relatie en hoe ik op basis daarvan denk dat de man steeds de leiding moet nemen of op zijn minst een schijn van zelfstandigheid moet geven en dat als de vrouw de schijnbare zelfstandigheid van de man ‘ondermijnt’, door bijvoorbeeld duidelijke instructies te geven aan de telefoon, zij daarom handelt vanuit een gebrek aan respect, hetgeen opnieuw niets minder is dan paranoia van mijn kant uit en een gebrek aan zelf-respect.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf opzettelijk in (vanuit het perspectief van het ego) de mindere positie te plaatsen zodat ik aan mezelf kan bewijzen dat mijn angst niet reëel is en dat het in feite mogelijk is te stappen als één en gelijk met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in een superieure positie plaatsen omdat ik bang ben om zelf misbruikt te worden – ipv mij te realiseren dat door mezelf in een superieure positie te plaatsen ik in eerste instantie anderen misbruik en ik op die manier de oorsprong ben van mijn eigen angst want ik ben diegene die zich op een manier gedraagt die schadelijk is voor anderen.

Ik engageer mezelf ertoe om te tonen dat communicatie enkel efficiënt is wanneer ze gebeurt vanuit eenheid en gelijkheid en dat al de rest sabotage is van wat er mogelijk is als leven.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 321 - Paranoia aan de telefoon! PRISM ??!!

Het gebeurd vaak dat ik gebeld wordt aan de telefoon door F. of ik bel haar zelf op om iets te vragen - en terwijl we spreken begin ik helemaal ongeduldig te worden en kan ik niet wachten totdat het gesprek voorbij is. Om dit te bekomen zal ik haar zo veel mogelijk onderbreken en de pas afsnijden zodat ik eindelijk het gesprek kan afronden en de telefoon neerleggen; met alle frustraties en miscommunicaties en nog extra tijdversies van dien.

Dit is totale paranoia !

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer ik met F. aan de telefoon spreek, mij angstig te voelen omdat ik denk dat ik geld aan het opgebruiken ben door te bellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd snel willen neerleggen omdat ik denk dat ik op deze manier controle behoud in het gesprek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij hulpeloos en inferieur te voelen wanneer ik 'moet luisteren' aan de telefoon naar hetgeen de ander met mij communiceert, ipv mij te realiseren dat dit mijn mind is gebaseerd op een herinnering die niets te maken heeft met dit telefoongesprek. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te programmeren met angst aan de telefoon waarbij wanneer ik met F; aan de telefoon ben ik herinneringen activeer mbt mijn ouders en hoe ik hulpeloos was aan de telefoon en moest aanhoren hoe ik iets helemaal verkeerd gedaan had. In dat moment gaf ik de schuld aan de telefoon voor deze gebeurtenis, voor dit conflict - ipv verantwoordelijkheid te nemen voor mijn reactie, want ik dacht: als de telefoon er niet geweest was, dan was dit niet gebeurd. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het kleinerend te vinden wanneer iemand - in casu F. - mij aan de telefoon verteld wat ik doen moet of mij een suggestie geeft, omdat ik niet kan verdragen dat zij de leiding neemt, terwijl ik zelf geen stappen gezet had om verantwoordelijkheid te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd weerstand te hebben om aan de telefoon te spreken met F omdat ik denk dat ik 'mezelf onderdruk' als ik luister naar wat f te zeggen, ipv mij te realiseren dat dit puur een reactie van het ego is als eigengerechtigheid en de drang naar controle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat ik ook anders kan communiceren aan de telefoon en dat ik deze ervaring feitelijk zelf creëer dmv mijn reacties vanuit ego.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd superieur te willen zijn aan de telefoon in dat ik de controle wil hebben over het gesprek, omdat van zodra de ander iets zegt en mij instructies geeft, in paniek te slaan dat ik 'misbruikt wordt ' en dat ik de slaaf ben van de ander, terwijl het feit is: ik ben gewoon aan de telefoon aan het luisteren naar wat de ander mij zegt. En het is de mind als ego die dit interpreteert als 'de slaaf zijn van een ander' omdat het meer in de richting van gelijkheid gaat ipv dat ik 'in controle' kan zijn als 'superioriteit'. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf programmeren met het idee dat als ik niet superieur ben ik misbruikt kan worden en in een inferieure positie geplaatst kan worden.

Wordt vervolgd...

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 320 - Gedragspatronen uit de Kindertijd

Toen ik vandaag bezig was aan een opdracht voor DIP, kwam ik tot een interessante vaststelling. Ik had reeds in het verleden voor mezelf gezien dat ik 'meerdere persoonlijkheden' ontwikkeld had in en doorheen mijn jeugd als een manier om verschillende realiteiten te 'managen'.

Wat ik vandaag echter zag was de diepere dimensie hiervan.

Thuis had ik als kind een nauwe band met mijn zussen. Ik bracht redelijk wat tijd met hen door en speelde ook met hen. Thuis waren zij in essentie mijn beste vrienden.

Deze persoonlijkheid van iemand die in feite zacht is en teder, strookte echter niet met wat ik wilde bereiken in de grotere wereld, waar ik geloofde dat om 'iemand' te zijn, om 'een naam te hebben', men 'hard' moet zijn en vrees moet opwekken in anderen.

Hierop ontwikkelde ik een persoonlijkheid die het omgekeerde was van wie ik was in het bijzijn van mijn zussen. Wanneer ik geconfronteerd werd met inconsistenties in mijn presentatie, ontkende ik dat ik zulk een relatie had met mijn zussen - laat staan dat ik met hen zou spelen.

Ik baseerde deze persoonlijkheid voornamelijk op wat ik op de televisie gezien had - in verband met hoe men zich kan voordoen als zijnde 'hard' en 'ruig', en zo bouwde ik aan mijn persoonlijkheid, als mijn schild van vlees en bloed om mezelf te positioneren in mijn wereld.

Ten slotte geloofde ik dat om werkelijk gerespecteerd te worden, men moet overgaan tot het kwetsen van anderen. Dit gedragspatroon heb ik ook later in mijn leven vaak geobserveerd in anderen...

Oplossing:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te schamen voor wie ik was 'thuis' - omdat ik dit definieerde en veroordeelde als zijnde 'zwak' en minderwaardig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat als ik niet 'meeliep' in de stoet van ego's ik platgewalst zou worden in het systeem en dat ik niet zou overleven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kracht definiëren in en als het hebben van een ego - ipv mij te realiseren dat kracht feitelijk hier is als mezelf in en als fysieke expressie met anderen in zelf-oprechtheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf als leven te verraden dmv angst en illusies - ipv mezelf te vertrouwen in gezond verstand en zelf-stabiliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd inferieur te worden aan mezelf het moment dat ik begonnen ben met het najagen van het respect van anderen - ipv mezelf te respecteren in zelf-oprechtheid en te kijken naar wie ik graag wil zijn voor mezelf.

Wordt vervolgd...

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 319 - Provocatie en Agressie

Context: wanneer ik s'morgens naar mijn werk ga kom ik voorbij een drukke baan waar voetgangers de straat oversteken en het gebeurde dat een bestuurder claimde dat hij het recht had om door te rijden terwijl het licht op groen stond voor de voetgangers. Toen één van de voetgangers die aan het oversteken was hem geagiteerd teken deed dat het licht voor hen op groen stond - schoot de bestuurder uit zijn kram en begon hij agressief te gesticuleren vanuit zijn wagen naar de voetganger.

Hier begon ik me onmiddellijk voor te stellen hoe ik als voetganger woest tegen de wagen zou schoppen en zelfs de man uit zijn wagen zou sleuren en tegen hem beginnen schreeuwen - helemaal overtuigd van mijn 'rechtvaardigheid'.

Ik zie echter dat dit een geprogrammeerde reactie is gebaseerd op wat ik op de TV gezien heb - waarbij iemand die iets 'verkeerd' doet onmiddellijk met geweld en terreur gestraft moet worden.

Hierachter ligt het geloof dat omdat een ander vanuit zijn ego reageert, dit mij het recht geeft om agressief op te treden en te 'straffen' en 'intimideren' en in essentie geweld aan te doen.

Oplossing: Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn verbeelding bestaan als geweld tegenover een ander omdat ik denk dat ze iets verkeerd gedaan hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn verbeelding denken dat ik 'macht' heb wanneer ik erin slaag de ander te intimideren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd macht en autoriteit te koppelen aan intimidatie en het uitoefenen van geweld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat de reactie begint omdat iemand zich in het publiek gekleineerd voelt en 'uitgedaagd' voelt, omdat iemand het 'durft' om hem in vraag te stellen - en hieruit komt de reactie voort van iemand die zijn gelijk wil bewijzen ongeacht wat de gevolgen zijn.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik sociaal conflict voor mij zie - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat dit puur een strijd van ego's is zonder geen enkele betekenis - en dus engageer ik mezelf te kijken naar de situatie in gezond verstand zonder partij te kiezen en te kijken naar hoe deze situatie veroorzaakt wordt en een oplossing te zien die best is voor iedereen.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf in de schoenen te plaatsen van diegene die zich geprovoceerd voelt en van de provocateur om te zien dat elkeen gewoon reageert vanuit zijn eigen beperkte perceptie en uit zelf-behoud.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik sociaal conflict zie, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik getest wordt en dat ik verondersteld ben niet te reageren en mezelf te vertrouwen.

Ik engageer mezelf ertoe om te staan als de oplossing en in eerste instantie het conflict te vermijden door niet opzettelijk te provoceren - hetgeen de enige intentie heeft van een conflict te starten.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer zich conflict situaties voordoen, mezelf te sturen in adem en in adem mezelf te vertrouwen dat ik een oplossing kan zien die best is voor iedereen.

http://lite.desteniiprocess.com

Day 318 - Self-value and competition

Artwork by Marlen Vargas Del Razo

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to support the system of competition because I accept myself as inferior and as having no value and therefore I can only be someone when I compete with others and ‘win’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to within me be in eternal competition and only care about how I can win, instead of actually asking myself what is best for all and who I need to be for all to become one and equal.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to disadvantage another as an act of spitefulness.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to out of fear of losing try to manipulate others so that they fall and I CAN HAVE AN ADVANTAGE.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to try to weaken others instead of supporting them as one as equal as me.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not be happy for them when they succeed but instead be jealous and within that jealousy exist in fear that I will lose.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not realize that competition and jealousy stems from an experience of seeing oneself as ‘less than’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to react to my experience of ‘feeling less than’ with jealousy and competition towards others – because I take my perception that the other has a point in which he or she is more than me ‘personal’ – instead of investigating how I can learn from this person and become equal in that point.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have interpreted the success of others as my own failure - and within that become a really nasty being.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not be humble in this reality and realize that I don’t know much and that there is lots to learn from everyone – instead of trying to protect my position and justify why I am limited.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to use ego as a way to manipulate myself into limitation.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not unconditionally accept myself, yet within the realization that I am not yet all that I can be – however I am in the position to take responsibility for myself and create myself to the utmost potential in this life – and that is my responsibility towards myself and towards life.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have experienced others as ‘threats’ to my self-definition – instead of realizing they are showing me who I can be – because if it is part of them then it is part of all as one as equal.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not realize that through jealousy and competition I am separating me from myself and my own potential in this life through trying to compete with this aspect of myself instead of realizing I must become equal to it and live it as an expression of me.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to use the point of jealousy towards others to equally place myself as ‘more than’ as superiority – which would be a way to block them from standing up just like I have blocked myself from standing up within myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to through the system of competition have kept the current system of value in place where the one has more value than the other who is seen as having less value – instead of realizing that all and everyone is equal in value as equal potential of Life – as we are all from the same source, and to compete with each other based on inferiority is therefore ludicrous and insane.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to perceive myself as weak and believe I am unable to move in this world without an ego as shield that I can use to place myself as superior towards others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have bought into the ‘systemversion’ of value, where all value is based on polarity and where for value to exist worthlessness needs to exist -  just like for Gold to have value, sand must be worthless – instead of realizing that all is equal in value as Life – and this is self-value that is recognized in self and not a value that is administered by an outside authority on which one then eternally depend for one’s self-value –just like we all depend on the money system for our self-value through Money – instead of realizing that we are all equal in value and it is therefore our responsibility to give equally to all according to their inherent value.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to never have considered self-value that is recognized in self – and instead have tried to give myself value in the eyes of others – not realizing that this is impossible and deliberately designed so that one would be struggling and competing into eternity, searching for value.

I accept and value myself as all as one as equal.

I commit myself to when and as I see myself competing or being jealous towards another to stop myself and breathe and realize I am accepting my limitations instead ofinvestigating what this other being is really representing as the part of me I am resisting and experiencing inferiority towards.

I commit myself to when and as I see myself sabotaging another because I fear they may flourish as life and become all that they can be – to stop and breathe and realize that I am busy sabotaging myself as Life and stopping myself from becoming all that I can be – and thus I commit myself to support others to the best of my ability in becoming all that they can be because I also support myself to become all that I can be.

I commit myself to stop and deconstruct the point of competition and lack of self-value in me and show that Life is the only value. 

http://lite.desteniiprocess.com