zondag 7 december 2014

Dag 309 - Wat is Eigenwaarde ?

Vandaag was ik aan het kuisen was en op een gegeven moment reik ik onder het bed van F om helemaal tegen de muur te kunnen kuisen. Ik zie op dat moment dat het laken redelijk laag bij de grond hangt waardoor ik met de fregona het laken raak wanneer ik de vloer onder het bed tot helemaal tegen de muur wil kunnen kuisen.

In plaats van te stoppen en mij te realiseren dat ik het laken kan optrekken zodat er ruimte vrijkomt om te kuisen – doe ik haastig verder, want ik wil dat het kuisen voorbij is nu.

Ik realiseer me onmiddellijk nadien dat ik lui geweest ben en dat indien het mijn eigen bed en laken geweest waren – ik allicht de moeite genomen had om het laken op te trekken zodat ik zeker ben dat de fregona het laken niet zou raken.

Op dat moment begint een strijd in mezelf omdat ik mezelf zie als gefaald en dat ‘ik het opzettelijk gedaan heb’ – ik heb namelijk het inzicht maar ik heb er niet naar gehandeld.

Een enorm schuldgevoel ontstaat in mezelf: als iemand die niet te vertrouwen is – als iemand die opzettelijk anderen benadeelt uit eigenbelang.

Ik wordt zo kwaad dat ik mij op een gegeven moment begin af te reageren op mijn omgeving. Brutaal met spullen beginnen omgaan, als iemand die bezeten is. (“Gefaald...” “Gefaald...” )

Een perspectief werd mij gegeven ivm met mijn reactie en deze gebeurtenis en hier wil ik nu op ingaan.

Vanwaar de sterke reactie tegenover mezelf? Omdat ik het zag als ‘onvergeeflijk’ dat ik zulk een punt toeliet in mezelf. In dat moment geloof ik haast niet meer dat ik mezelf zou kunnen veranderen.
"De ander geeft mij onvoorwaardelijk, en ik geef hen in ruil stank voor dank !"

Wat echter duidelijk is is dat ik ergens de keuze maak om vast te houden aan de emoties tegenover de gebeurtenis – ipv mijn gezond verstand te gebruiken. Er is een punt waarin ik het belangrijk vind om mezelf te zien als mislukt en/of niet goed genoeg – zodat ik mezelf zou kunnen straffen. Er lijkt een sterke connectie te bestaan in en als dit punt van het straffen van mezelf. Het is mijn standaard antwoord.

Zou het kunnen, vroeg iemand mij, dat ik opzettelijk zulke gebeurtenissen uitlok – zodat ik zou kunnen overgaan tot het straffen van mezelf en het baden in de emotie van spijt en het consolideren van het geloof over mezelf dat ik mislukt ben of waardeloos?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf als het ware aan te vallen met deze emotie van ‘je bent waardeloos’ – ‘je hebt het echt verknald’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan deze manier van op mezelf te reageren als een vorm van zelf-agressie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met mezelf kan praten en dat ik mezelf kan tonen hoe iets op de correcte manier te doen en hiervoor is geen geweld nodig.

Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is mezelf geweld aan te doen door middel van emoties zoals woede, omdat dit er niet toe lijd dat ik mijn patroon corrigeer. Het zorgt er daarentegen voor dat ik het patroon elders herhaal zodat ik opnieuw kwaad kan worden op mezelf en ik opnieuw tegen mezelf kan zeggen hoe ik gefaald ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik even mijn tijd moet nemen om een correctie aan te brengen alvorens ik verder handel (zie boven ivm het laken) – dan neem ik mijn tijd en stop ik met te geloven dat ik mijn eigen tijd verspil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik mijn tijd zou nemen om een reeks handelingen correct uit te voeren – of om iets bijkomstigs te doen – ik daarmee mijn tijd verlies en ik ben het niet waard om mijn tijd hierin te investeren. Ik geloof dat als ik mijn tijd te lang in deze handeling(en) investeer – ik mijn waarde verlies – omdat ik voortdurend iets ‘belangrijks’ moet doen ipv mij te realiseren dat dit een hersenspinsel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als waardeloos wanneer ik ‘te veel tijd zou spenderen met het kuisen’ – en daarom wil ik ook in mijn gedachten wegvluchten en mezelf bezighouden ‘elders’ terwijl ik kuis – in plaats van hier te zijn in adem en te bewegen in eenheid en gelijkheid met mijn hele lichaam terwijl ik kuis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van ‘wat ik doe’ – ipv mij te realiseren dat mijn eigenwaarde er net in bestaat om ongeacht wat ik doe -  datgene wat ik doe telkens goed te doen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van wat ik doe – ik steeds in inferioriteit besta – want ik zal altijd minder zijn dan ‘eigenwaarde’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde definiĆ«ren in en als de activiteiten waarin ik participeer, het type mensen waarmee ik relaties opbouw, het type werk dat ik doe op professioneel vlak, en de relatie waarin ik verkeer – in plaats van mij te realiseren dat het allemaal niets betekent, indien ik mijn eigen waarde niet zie – die er immers uit bestaat in al deze aspecten van mezelf – ‘het goed te doen’.

Het maakt dan in beginsel niet uit wat ik doe – indien ik eerst niet begrijp dat het erom gaat mijn eigen waarde neer te zetten in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf mijn eigen waarde ontzegt te hebben – en in de plaats daarvan ‘waarde hebben willen krijgen’ – terwijl ik zelf niet bereid was mijn eigenwaarde te leven en te investeren in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest mijn eigenwaarde te verliezen ipv mij te realiseren dat ik ze in de eerste plaats nog nooit geleefd heb.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie afdwalen in gedachten tijdens een bepaalde activiteit – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat mijn waarde hier is – in en als hetgeen ik aan het doen ben en de manier waarop ik het doe.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten