Een van de
punten waar ik momenteel mee worstel, is het ervaren van werkdruk op het werk,
en na het werk de gedachten ivm het werk mee naar huis te nemen. Ook op de bus
op weg naar huis zit ik vaak nog aan het werk te denken en ’s nachts kan ik soms
niet slapen omdat de gedachten ivm het werk niet ophouden en ik er zelfs in
mijn bed gespannen van word. Dan komt soms de gedachte in me op: misschien moet
ik van werk veranderen. Maar ik realiseer me ook dat het hier in eerste
instantie om een patroon gaat dat ik zelf gecreëerd en toegelaten heb. Niemand
verplicht me om op de bus of wanneer ik ‘s avonds eet of in mijn bed lig, gedachten te produceren ivm mijn werk. Het is als een soort koepel of bokaal die ik rond
mezelf creëer en waardoor mijn wereld heel klein word.
Is dit alles
wat ik zijn kan of is er meer?
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een soort van fantasme
te zitten wanneer ik op de bus zit naar huis, en te denken en geloven dat het
voor mij niet mogelijk is deze gedachten te stoppen en dat ‘ik er al te ver in
zit, dat ik ze nu niet meer kan stoppen’.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat het ‘moeilijk
is’ om mijn gedachten te stoppen na het werk of dat ik ‘iets nodig heb om mijn
gedachten mee te verzetten’ zoals een film of een boek.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn
mind veel te krachtig is voor mij om mijn gedachten te kunnen stoppen, ipv me
te realiseren dat ik diegene ben die de gedachten ‘echt’ maakt door erin te
participeren.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik te
zwak ben om als zodanig mijn gedachten te stoppen in en door adem, en dat ik
telkens ‘middelen’ nodig heb zoals een film of een andere activiteit om mezelf
bezig te houden en niet te beginnen ‘denken’.
Ik realiseer
me en begrijp dat ik kan beslissen om mezelf te aarden in en als mijn lichaam
en ik daarin de gedachten en het denken volledig loslaat.
Ik engageer
mezelf ertoe om mezelf te aarden in en als mijn lichaam en om - wanneer ik mezelf
zie denken – mezelf te stoppen en te ademen en mezelf in en door adem te aarden in en als mijn
hele lichaam.
Ik beslis. Ik adem. Ik stop. Ik stuur mezelf. Ik ben hier.
Voor meer info, zie: http://www.desteni.org
