Dag 312 - Angst voor keuzes?

Het patroon dat ik wil veranderen is dat ik voornamelijk ‘neen’ zeg wanneer er mij wordt voorgesteld eens iets nieuws te proberen – want de ander moet dan steeds aandringen en uiteindelijk ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb.

Wat deze gedachten me tonen is dat ik angst heb voor het onbekende – en tegelijk dat ik mezelf ophoud in datgene wat me bekend en vertrouwd is.

Als kind was dit punt reeds moeilijk, wanneer men mij iets nieuws wilde leren eten. Mijn eerste reactie was altijd dat ik het niet wilde, omdat ik niet het risico wilde lopen om een slechte ervaring te hebben.

Dus, door angst voor een slechte ervaring – sluit ik mezelf af voor alles wat nieuw is in mijn wereld, en stagneer ik en verandert de ervaring van mezelf in mijn wereld niet.

Tegelijkertijd is er een punt in mij waarin ik geloof dat het tijdverlies is om nieuwe zaken te proberen omdat ik geloof dat ik reeds ok ben – dat ik reeds tevreden ben met wat ik heb – maar het is in feite angst en een vorm van controle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een negatieve herinnering te koppelen aan het geïntroduceerd worden van iets nieuws zoals voedsel – waarin ik het zag als mijn macht om ‘neen ‘te zeggen en te weigeren als een vorm van ‘verzet’, ipv mij te realiseren dat het in mijn eigen voordeel is om nieuwe zaken te proberen en te verkennen – omdat ik op die manier mezelf leer vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander die me iets nieuws voorlegt te zien als autoriteit – en door ‘neen’ te zeggen de ander willen krenken, maar eigenlijk krenk ik mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is om steeds neen te zeggen, want het is alsof ik mezelf tegenwerk, ik laat niet toe dat er zich nieuwigheden in mijn leven ontwikkelen, ik mis kansen, ik onderdruk mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd neen als een wapen te gebruiken – waarmee ik wil tonen dat wat de ander mij wil geven of tonen ‘slecht is voor mij’ als een vorm van ondankbaarheid en wraak tegenover de ander.

Ik realiseer me dat ik het woord neen misbruikt heb en het niet gebruikt heb als een expressie van mezelf maar als een machtsspel – waarbij ik het woord gebruik om mezelf en anderen in de voet te schieten.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een ervaring van angst wanneer me iets nieuws wordt voorgesteld, mezelf te stoppen en ademen omdat ik me realiseer dat het een programma is – omdat ik er steeds vanuit ben gegaan dat het gemakkelijker en veiliger is om neen te zeggen dan om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor de keuze die me wordt voorgesteld – want dan moet ik een keuze maken gebaseerd op wat ik werkelijk wil voor mezelf en dan moet ik verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mezelf vertrouwen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik ‘neen’ gebruikt heb als een manier om geen keuzes te moeten maken – omdat ik op alles neen kan zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd, mezelf de macht te hebben ontzegt om keuzes te maken waarin ik mezelf een stem geef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te hebben verscholen achter de keuzes van anderen uit angst voor een conflict.

Ik realiseer me en begrijp dat het niet mogelijk is me te verschuilen achter de beslissingen van anderen, want ten slotte ben ik verantwoordelijk voor alles wat ik doe en in elk moment beslis ik wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds een angst in mijn borst voelen opkomen wanneer me wordt voorgesteld eens iets nieuws te doen – waarbij ik denk, waarom moeten we het leven altijd ingewikkeld maken, kunnen we gewoon niet thuis blijven, etc...

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om mijn comfort zone te verlaten en me ergens te begeven waarin ik me onzeker kan voelen en ik mogelijks niet weet wat ik moet doen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand als angst om iets nieuws te doen of ergens om ergens op in te gaan dat nieuw of onverwacht is, mezelf te stoppen en ademen en mezelf de kans te geven een beslissing te nemen gebaseerd op wat ik wil voor mezelf en wat best is voor iedereen.

http://desteniiprocess.com

Dag 311 - Onverwacht conflict

Vandaag ontstond er een conflict tussen mij en een collega – toen ik iets ging vragen dat de collega niet in staat was mij te geven. Ik stelde mijn vraag en ik zag dat de collega meteen zenuwachtig werd – mogelijks omdat ik haar stoorde in haar werk. Ik interpreteerde haar reactie/antwoord in ieder geval met een ondertoon van kwaadheid en hierop ging ik in zelfverdediging en begon ik luid te praten als om te tonen dat ik mezelf niet laat omver praten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vraag op een wijze te hebben gesteld dat de college niet meteen kon zien waarom ik deze vraag aan haar stel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf gespannen te hebben gevoeld vanaf het moment dat ik zag dat ze zenuwachtig reageerde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in inferioriteit te hebben gereageerd toen ik zag dat de collega zichzelf geïrriteerd maakte naar aanleiding van mijn vraag – ipv mij te realiseren dat dit de beslissing van de collega is en daar heb ik niets mee te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij schuldig te hebben gevoeld dat ik de collega deze vraag gesteld had ipv mij te realiseren dat dat net het doel was van de manipulatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te hebben gevoeld alsof ik iets verkeerd gedaan had ipv mij te realiseren dat ik hooguit mijn vraag beter had kunnen formuleren en de ander beter in beschouwing had kunnen nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds in inferioriteit en lichte angst bestaan op het moment dat ik naar de collega toe stap – uit angst voor alle mogelijk zaken die zouden kunnen gebeuren en voor alle mogelijke reacties die de collega zou kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf in deze anticipatie reeds minder te hebben gemaakt dan de collega ipv gelijk te staan en mij te realiseren dat ik met een deel van mezelf communiceer.

Ik sta mezelf toe comfortabel te zijn met anderen als mezelf en sta mezelf ook toe op een duidelijke en assisterende manier te communiceren.

Ik realiseer me en begrijp dat in het communiceren met een ander als mezelf ik ook geduld aan de dag moet leggen en dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik communiceer en dat ik steeds verantwoordelijk ben voor mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat ik steeds mezelf hier kan brengen in adem en dat het absurd is bang te zijn door een eventuele reactie van een collega. De kans dat er mijn werkelijk iets zal overkomen is onwaarschijnlijk klein en dus is het ok om los te laten van mijn defensie en overlevingsmechanismen. 

Ik assisteer mezelf en de college een en gelijk met specifieke en directe communicatie en ik laat geen ruimte voor emoties en manipulaties. Ik hou de vraag specifiek – en duidelijk, zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan omtrent wat ik vraag en op die manier geef ik richting aan de interactie en aard ik de communicatie in de realiteit.

Ik respecteer mezelf en de collega een en gelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de collega willen kalmeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te zijn dat de collega zo reageerde want ‘dat was nergens voor nodig’ – ipv mij te realiseren dat ik de volledige context van de collega niet ken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de kwaadheid door middel van een grapje willen opvangen  ipv mij te realiseren dat dit inferioriteit is en dat ik bang ben eenvoudig recht vooruit te communiceren.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met directe communicatie niets te verliezen heb – ik zal er enkel tijd mee winnen en uiteindelijk zal het voor anderen ook gemakkelijker worden om met mij te communiceren.

Wanneer en als ik zie dat een ander kwaad wordt omwille van een input die ik vraag of gelijkaardig – dan adem ik in mezelf en sta ik mezelf toe te staan in het principe van duidelijke communicatie. Ik push mezelf om hier te staan in duidelijkheid – ongeacht hoe de ander reageert – en mezelf te focussen op het zo duidelijk mogelijk overbrengen van de informatie en de ander assisteren met het begrijpen van de boodschap.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 310 - 2 punten

Momenteel zijn er 2 punten die ik zie die mij verzwakken in mijn proces van zelfverandering. Het eerste heeft te maken met het geloof dat als ik met toewijding begin te stappen en mezelf push om hier te zijn en te ademen – ik op een punt zal stuiten ‘waarin het mij te veel is’ en ik zal denken dat het te ingewikkeld is en ik zal in dat punt ‘kwaad worden’ omdat ‘ik het niet kan’ en ‘ik er niet toe in staat ben’. Dit is uiteraard een excuus en wat ik zie is dat er in dat geloof en soort van mist zit tegenover mezelf waarin ik mezelf niet toelaat te zien wat er werkelijk in mezelf gaande is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer ik met een punt confronteerd wordt dat ik niet in 1 2 3 kan oplossen in mezelf in irritatie om te slaan en wrok en zelfmedelijden en impliciet te zeggen ok F**** it.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik een punt niet meteen kan oplossen, of wanneer ik niet meteen een inzicht heb of ik kan een ervaring in mezelf niet in  1 2 3 kan stoppen – dat ik zwak ben en op te geven en over te gaan in zelfmedelijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien/willen zien als ‘zwak’ ipv mij te realiseren dat ik in elk moment kan beslissen wie ik ben en kan staan in het principe van wat best is voor iedereen.

Het tweede punt heeft te maken met  het patroon van stilaan terug meer en meer in gedachten te participeren en te verzinken in mijn dagelijkse routines door geautomatiseerd gedrag – na een periode van toegewijde zelfapplicatie. Hoe kan ik dit patroon in mezelf veranderen? Het lijkt eenvoudig: regelamtig schrijven en ervoor zorgen dat wanneer er zich problemen voordoen – dat ik ze oplos en ze gebruik om mezelf sterker te maken ipv mezelf te verzwakken door ze te negeren of te onderdrukken. Het patroon is dus: ik wordt geconfronteerd met een punt of een ervaring en ik onderdruk het in mezelf in plaats van het open te klaren en er richting aan te geven. Dit zijn met name punten waarin ik ‘bang’ ben om zelf-oprecht te zijn en om er met anderen over te communiceren in de zin van: assistentie vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn process onderdukkking in mezelf als de norm aanvaarden ipv mij te realiseren dat ik de mogelijkheid heb om elk probleem/issue dat ik in mezelf tegenkom – kan opklaren en er richting aan kan geven als mezelf – zodat ik sterker wordt.

Ik engageer mezelf ertoe praktisch een notitieblok bij te houden waarin ik de issues die ik tegenkom dagelijks opschrijf als een manier om met mezelf te communiceren en zodat ik aan elk van de issues richting kan geven in en als mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 309 - Wat is Eigenwaarde ?

Vandaag was ik aan het kuisen was en op een gegeven moment reik ik onder het bed van F om helemaal tegen de muur te kunnen kuisen. Ik zie op dat moment dat het laken redelijk laag bij de grond hangt waardoor ik met de fregona het laken raak wanneer ik de vloer onder het bed tot helemaal tegen de muur wil kunnen kuisen.

In plaats van te stoppen en mij te realiseren dat ik het laken kan optrekken zodat er ruimte vrijkomt om te kuisen – doe ik haastig verder, want ik wil dat het kuisen voorbij is nu.

Ik realiseer me onmiddellijk nadien dat ik lui geweest ben en dat indien het mijn eigen bed en laken geweest waren – ik allicht de moeite genomen had om het laken op te trekken zodat ik zeker ben dat de fregona het laken niet zou raken.

Op dat moment begint een strijd in mezelf omdat ik mezelf zie als gefaald en dat ‘ik het opzettelijk gedaan heb’ – ik heb namelijk het inzicht maar ik heb er niet naar gehandeld.

Een enorm schuldgevoel ontstaat in mezelf: als iemand die niet te vertrouwen is – als iemand die opzettelijk anderen benadeelt uit eigenbelang.

Ik wordt zo kwaad dat ik mij op een gegeven moment begin af te reageren op mijn omgeving. Brutaal met spullen beginnen omgaan, als iemand die bezeten is. (“Gefaald...” “Gefaald...” )

Een perspectief werd mij gegeven ivm met mijn reactie en deze gebeurtenis en hier wil ik nu op ingaan.

Vanwaar de sterke reactie tegenover mezelf? Omdat ik het zag als ‘onvergeeflijk’ dat ik zulk een punt toeliet in mezelf. In dat moment geloof ik haast niet meer dat ik mezelf zou kunnen veranderen.

"De ander geeft mij onvoorwaardelijk, en ik geef hen in ruil stank voor dank !"

Wat echter duidelijk is is dat ik ergens de keuze maak om vast te houden aan de emoties tegenover de gebeurtenis – ipv mijn gezond verstand te gebruiken. Er is een punt waarin ik het belangrijk vind om mezelf te zien als mislukt en/of niet goed genoeg – zodat ik mezelf zou kunnen straffen. Er lijkt een sterke connectie te bestaan in en als dit punt van het straffen van mezelf. Het is mijn standaard antwoord.

Zou het kunnen, vroeg iemand mij, dat ik opzettelijk zulke gebeurtenissen uitlok – zodat ik zou kunnen overgaan tot het straffen van mezelf en het baden in de emotie van spijt en het consolideren van het geloof over mezelf dat ik mislukt ben of waardeloos?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf als het ware aan te vallen met deze emotie van ‘je bent waardeloos’ – ‘je hebt het echt verknald’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan deze manier van op mezelf te reageren als een vorm van zelf-agressie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met mezelf kan praten en dat ik mezelf kan tonen hoe iets op de correcte manier te doen en hiervoor is geen geweld nodig.

Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is mezelf geweld aan te doen door middel van emoties zoals woede, omdat dit er niet toe lijd dat ik mijn patroon corrigeer. Het zorgt er daarentegen voor dat ik het patroon elders herhaal zodat ik opnieuw kwaad kan worden op mezelf en ik opnieuw tegen mezelf kan zeggen hoe ik gefaald ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik even mijn tijd moet nemen om een correctie aan te brengen alvorens ik verder handel (zie boven ivm het laken) – dan neem ik mijn tijd en stop ik met te geloven dat ik mijn eigen tijd verspil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik mijn tijd zou nemen om een reeks handelingen correct uit te voeren – of om iets bijkomstigs te doen – ik daarmee mijn tijd verlies en ik ben het niet waard om mijn tijd hierin te investeren. Ik geloof dat als ik mijn tijd te lang in deze handeling(en) investeer – ik mijn waarde verlies – omdat ik voortdurend iets ‘belangrijks’ moet doen ipv mij te realiseren dat dit een hersenspinsel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als waardeloos wanneer ik ‘te veel tijd zou spenderen met het kuisen’ – en daarom wil ik ook in mijn gedachten wegvluchten en mezelf bezighouden ‘elders’ terwijl ik kuis – in plaats van hier te zijn in adem en te bewegen in eenheid en gelijkheid met mijn hele lichaam terwijl ik kuis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van ‘wat ik doe’ – ipv mij te realiseren dat mijn eigenwaarde er net in bestaat om ongeacht wat ik doe -  datgene wat ik doe telkens goed te doen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van wat ik doe – ik steeds in inferioriteit besta – want ik zal altijd minder zijn dan ‘eigenwaarde’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde definiëren in en als de activiteiten waarin ik participeer, het type mensen waarmee ik relaties opbouw, het type werk dat ik doe op professioneel vlak, en de relatie waarin ik verkeer – in plaats van mij te realiseren dat het allemaal niets betekent, indien ik mijn eigen waarde niet zie – die er immers uit bestaat in al deze aspecten van mezelf – ‘het goed te doen’.

Het maakt dan in beginsel niet uit wat ik doe – indien ik eerst niet begrijp dat het erom gaat mijn eigen waarde neer te zetten in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf mijn eigen waarde ontzegt te hebben – en in de plaats daarvan ‘waarde hebben willen krijgen’ – terwijl ik zelf niet bereid was mijn eigenwaarde te leven en te investeren in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest mijn eigenwaarde te verliezen ipv mij te realiseren dat ik ze in de eerste plaats nog nooit geleefd heb.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie afdwalen in gedachten tijdens een bepaalde activiteit – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat mijn waarde hier is – in en als hetgeen ik aan het doen ben en de manier waarop ik het doe.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 308 - Snel willen typen wanneer anderen meekijken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer een ander meekijkt met hoe ik typ – telkens fouten te maken – waardoor ik overkom als dom en onhandig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer anderen meekijken zo graag willen tonen dat ik iets goed kan of zonder fouten – dat ik enkel nog fouten maak en ik niet overkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf zenuwachtig te maken omdat een ander meekijkt met wat ik doe of met hoe ik werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf willen bewijzen in dat moment en absolute perfectie en misschien zelfs superioriteit willen neerzetten – waardoor ik struikel bij wijze van spreken en ik fouten begin te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om mezelf belachelijk te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment dat ze meekijken willen tonen dat ik ook professioneel kan werken en dat ik zelfs sneller dan hen kan typen – en dan struikel ik en maak ik fouten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee over mijzelf willen creëren in de ogen van anderen ipv op mijn eigen ritme te werken en zeker te stellen dat ik op een correcte manier werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een lichte angst voelen in mezelf wanneer een ander meekijkt en reeds automatisch bang te worden dat ik fouten zal maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd die ander op dat moment te zien als een autoriteit en mezelf te zien als minder dan – ipv mezelf de autoriteit te geven om op een manier te schrijven waar ik comfortabel mee ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als een ander bij mij komt en mee kijkt hoe ik werk, mezelf te vertragen in adem en te zien dat ik beweeg op een manier die comfortabel is voor mezelf ipv in die vorm van angst te gaan – omdat ik indruk wil maken op een ander en bang ben dat ze geen tijd hebben voor mij of dat ik hen tot last ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat anderen ongeduldig gaan zijn en dat ik te veel van hen afhankelijk ben en dus ‘snel’ te willen typen ipv mij te realiseren dat dit zinloos is en als ik ‘sneller wil typen’ ik enkel meer fouten zal maken en dan verliezen we echt tijd – dus geef ik mezelf de toelating om eerst comfortabel te zijn met mijn eigen ritme en mijn eigen tempo omdat ik me realiseer dan ik dan het meest efficiënt ben.

Ik realiseer me en begrijp ook dat het geen zin heeft om angst te gebruiken om sneller te gaan – ik zorg er eerst voor dat ik het werk beheers op mijn eigen tempo en van daaruit kan ik mezelf stilletjes pushen om sneller te werken.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 307 - Angst om verworpen te worden

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer ik met anderen communiceer te voorzichtig te zijn en hen als het ware te willen beschermen.

I vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf inhouden en niet durven te zeggen./doen wat best is voor iedereen  - uit angst over hoe de ander mij zal zien als zijnde ‘te agressief’ / ‘te opdringerig’ / ‘te brutaal’

I vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf beperken met deze angstbeelden – als een manier om het veilig te spelen in mijn communicatie met anderen, omdat ik altijd zeker wil stellen dat ik met iedereen in vrede ben en dat iedereen mij graag heeft.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik handel vanuit de angst dat iedereen mij graag moet hebben - dan duw ik in feite iedereen weg - omdat ik mezelf niet toelaat voluit mezelf uit te drukken en mijn eigen potentieel te leven - waarvoor ik hen dan de schuld geef. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf kleiner te maken zodat anderen zouden zien dat ik hen geen pijn zal doen, dat ik 'harmless' ben – want dit is in feite mijn eigen angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn communicatie met anderen, waarin ik niet recht vooruit durf te zijn – uit angst voor hoe ik aanzien zal worden en uit angst voor een conflict.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enkel met bepaalde mensen recht vooruit te zijn – omdat ik hen zie als ‘dociel’ en me met hen op mijn gemak voel – maar met anderen zal ik steeds met een zekere angst in mijn buik bestaan als ‘wat ze tegen mij zouden kunnen doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn integriteit waardoor ik ook bang zal zijn van anderen die ik zie als autoriteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn integriteit, omdat ik mezelf nog niet aanvaard heb als mijn eigen autoriteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten te realiseren dat als ik steeds voor het beste ga in mezelf en mijn wereld, dan zal ik nooit inferioriteit tegenover een ander ervaren en zal ik hooguit van hen willen leren zodat ik gelijk kan staan aan datgene wat ze representeren.

Ik engageer mezelf ertoe om in mijzelf en mijn wereld het proces te stappen van het beste na te streven in mezelf en mijn wereld’ – door mezelf te stoppen wanneer ik een angst/excuus in mezelf zie opkomen – want ik weet wat best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te 'ontvalideren' wanneer ik zie wat er gezegd of gedaan moet worden – door tegen mezelf te zeggen dat ik me misschien vergis – of dat ik er nog niet klaar voor ben om te spreken/handelen – en ik bijgevolg moet afwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in momenten wanneer er een opportuniteit bestaat om een oplossing naar voor te schuiven – af te wachten omdat ik bang ben een fout/vergissing te maken/begaan – omwille van de fouten / vergissingen die ik in het verleden begaan heb en ik dit als excuus gebruik om mezelf nooit te veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in een wachtkamer te plaatsen ipv te leven en te participeren.

Ik vertrouw mezelf dan ik met anderen kan communiceren op een manier die best is voor iedereen – en daarin maak ik me geen zorgen met betrekking tot hoe ze mogelijks zouden k

unnen reageren, want wanneer ik me in hun plaats stel, dan weet ik hoe ik tegen hen moet spreken en dus is er nooit een excuus om toe te geven aan angst. Wat er ook gebeurt, ik kan altijd verantwoordelijkheid nemen voor de situatie.

Ik geef mezelf de kans te experimenteren in mijn communicatie met anderen. Het enige dat hiervoor nodig is, is dat ik hier ben met mezelf in adem en dat ik op die manier hier ben met anderen en dan kan ik mezelf sturen in eenheid en gelijkheid met anderen, in plaats van vanuit de mind.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 306 - Atlanteans Zelfmedelijden

In deze blog doe ik de oefening die wordt voorgesteld in dit interview in verband met zelf-medelijden. Ik kijk naar de positieve connotaties die ik verbonden heb met ‘de energie van zelfmedelijden’ want daarin ligt de sleutel om te begrijpen waarom onze geest blijft vasthouden aan deze energie. (De serie over zelfmedelijden bestaat uit verschillende interviews en de oefening die ik hier weergeef is dus slechts een onderdeel – stap 1 - van de grotere oefening die hieromtrent gedaan moet worden)

Comfort

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een positief gevoel als een ervaring van comfort te verbinden met de energie van zelfmedelijden – waarin een deel van mij het aangenaam vind te bestaan in zelfmedelijden, en waarin ik mezelf als het ware hypnotiseer – omdat ik niet zie hoe mijn participatie in mijn praktische fysieke wereld en mijn interacties met anderen beïnvloed en gesaboteerd worden doordat ik mezelf toelaat te bestaan in een energie van zelfmedelijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de energie van zelfmedelijden te hebben aanvaard als noodzakelijk en deze energie nooit in vraag te hebben gesteld.

Ik realiseer me en begrijp dat deze energie niet noodzakelijk is en dat ze enkel bestaat omdat ik mezelf heb toegelaten erin te participeren.

Troost

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het word troost te verbinden met zelf-medelijden – omdat wanneer ik in zelfmedelijden ben ik een vorm van troost ervaar, ipv mij te realiseren dat troost een illusie is waarin ik mezelf in een wachtkamer plaats.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de noodzaak van ‘troost’ te valideren in en door de participatie in zelfmedelijden, ipv mij te realiseren dat troost telkens een affirmatie is van mijn eigen zwakheid en onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf.

Tederheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het woord ‘tederheid’ te verbinden met de energie van zelfmedelijden, waarin ik deze energie ‘prettig’ vind en het lijkt alsof ik door deze energie gestreeld wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een deel van mezelf als tederheid te definiëren in en als de energie van zelfmedelijden, ipv tederheid te leven als een expressie van mezelf in fysieke realiteit, waarin ik mezelf toelaat tederheid uit te drukken tegenover anderen als mezelf en daarmee maak ik tederheid reëel.

Veiligheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het woord veiligheid te verbinden met de energie van zelfmedelijden, als een energie waarin het veilig is en die ik verbonden heb met ‘ik ‘ en ‘mezelf’ en waaraan ik dus gewoon ben – ipv mezelf toe te laten in elk moment te zien en voelen wat werkelijk hier is.

Geborgenheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het woord geborgenheid te verbinden met de energie van zelfmedelijden – waarin ik het gevoel heb dat ik in de energie van zelfmedelijden ‘thuis’ ben, ipv mij te realiseren dat ik me daarin afscheid van wat werkelijk een thuis zou kunnen zijn als mijn fysieke lichaam en de fysieke aarde.

Begrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken mijn mind als deze energie is mijn enige vriend, mijn emoties zijn mijn enige vrienden, ze begrijpen mij en troosten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het woord begrip te verbinden met de energie van zelfmedelijden, waarin ik denk dat er een vorm van begrip is in het bestaan in zelfmedelijden, ipv mij te realiseren dat ik mezelf net bedrieg in een illusie van energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in en door de energie van zelfmedelijden de illusie te creëren dat er iets of iemand is die me begrijpt – en die in feite mijn excuses en zelfgekozen beperkingen valideert en tegen me zegt: het is ok, het is goed zo, je hebt je best gedaan – ipv mezelf te sturen en te zeggen: neen, ik aanvaard mezelf niet zoals ik nu ben en wat ik in mezelf aanvaard en ik geef mezelf  plan van hoe ik mezelf ga veranderen. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 305 - De Alwetende Man

De zelf-vergeving van vandaag is geschreven naar aanleiding van een realisatie die ik had vandaag toen ik werkte aan mijn Agreement course, waarbij ik schreef over de relatie die ik gehad heb met mijn moeder en hoe dit patroon ook in mijn huidige relatie naar boven komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gezien willen worden als onafhankelijk en gerespecteerd te willen worden als een volwassene.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beeld willen beschermen van mezelf als hoe ik door anderen gezien wil worden – als iemand met zelf-vertrouwen die in alle situaties weet wat te doen – in plaats van nederig te zijn en oprecht met mezelf met betrekking tot wat ik weet en wat ik niet weet, en bijgevolg anderen om hulp en ondersteuning te kunnen vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee te hebben van ‘wie ik wil zijn’ als iemand met zelfvertrouwen en iemand die in alle situaties weet wat te doen, in plaats van te kijken naar waar ik werkelijk sta en wat ik nog moet leren in een bepaalde situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd energie te halen uit een idee dat ik heb over mezelf – hetgeen erop wijst dat ik het nog niet ben in werkelijkheid, anders had ik het idee/het geloof niet nodig gehad en zou ik gewoon mezelf vertrouwen in elk moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door anderen gezien en aanvaard willen worden als een volwassene in plaats van mezelf te erkennen en te handelen als een volwassene.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd beschaamd te zijn geweest over mijn onzekerheden en deze te willen verbergen voor anderen – ipv gelijk te staan aan wie ik werkelijk ben in dit moment mét mijn onzekerheden zodat ik mezelf kan helpen met het wegnemen van mijn onzekerheden door te leren wat het is dat ik nog moet leren of door hulp te vragen aan anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beeld hebben willen projecteren van mezelf als zijnde superieur en alwetend  - in plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik werkelijk ben in een gegeven moment en nederig te zijn met betrekking tot waar ik feitelijk sta en waar ik feitelijk aan toe ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een taak aanvat of moet aanvatten en en ik voel angst en onzekerheid in mezelf, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat deze angst de inferioriteit is van het ego als de mind, waarin ik reeds een projectie van mezelf gecreëerd heb van een alwetend en alkunnend iemand, maar ik weet dat dit en vals beeld is, en dus engageer ik mezelf ertoe in dat moment te kijken naar welke hulp of ondersteuning ik nodig heb - en overeenkomstig de nodige hulp en ondersteuning te bekomen of te verzoeken aan anderen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand omdat ik eigenlijk niet weet hoe iets te doen - mij te realiseren dat dit een opportuniteit is om uit mijn ego te stappen en het proces te stappen van hoe iets te leren in nederigheid totdat ik het op een betrouwbare manier kan volbrengen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand tegenover het doen van XYZ en ik mezelf zie denken 'ach het is te moeilijk' of' ach, dat KAN IK NIET' - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik een proces dien te stappen om te leren hoe ik dit kan doen zodat het toch mogelijk wordt om XYZ te volbrengen/uit te voeren.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf uit te breiden en mijn deuren open te zetten door de kansen te grijpen die zich voordoen, in plaats van mezelf angstvallig te beperken omdat ik een projectie/illusie van mezelf wil hooghouden als 'iemand die perfect weet wat hij doet en waar hij aan toe is' en wanneer ik iets zou doen waarin ik geen of weinig ervaring heb, dan zou ik met mijn illusie door de mand vallen en verlies ik mijn waanbeeld - en dus engageer ik mezelf ertoe om dit waanbeeld te deconstrueren en mij te realiseren dat ik vermeden heb om werkelijk iets bij te leren en dat ik de kans heb om mezelf te sturen en te leren wat er te leren valt en ik mezelf op die manier kan creëren als een gelijke aan anderen die als voorbeelden staan van wat er mogelijk is. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 304 - Alle binnenwegen leiden naar Rome

Wat vandaag naar boven gekomen is, is koppigheid ivm wat en ander mij vertelde met betrekking tot wat ik aan het doen was en waar ik in andere omstandigheden geluisterd zou hebben, ging ik deze keer in weerstand, ontkenning en begon ik mezelf te verdedigen.

Het punt in kwestie had te maken met het nemen van 'binnenwegen' of 'shortcuts' zoals dat heet, hetgeen erop neerkomt dat men ervoor kiest iets op een schijnbaar 'snellere' manier te doen dan hoe het feitelijk gedaan zou moeten worden indien men zijn/haar gezond verstand gebruikt en oog heeft voor alle fysieke aspecten van de zaak, waardoor het resultaat is dat er stappen overgeslagen worden en er in essentie niet efficiënt gewerkt wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de diepte van dit probleem/patroon niet te willen zien in mezelf en hoe ik mezelf hierin geautomatiseerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te vechten voor mijn recht tot het nemen van shortcuts - omdat het in feite de route van de mind is wanneer men zichzelf niet stuurt en zomaar lukraak handelt - ipv mezelf te sturen en te beslissen dat ik alles op een manier zal volbrengen waardoor ik trots kan zijn op mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd dit punt in mezelf te minimaliseren en te denken dat het niet zo erg is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd weg te nemen van mezelf door shortcuts toe te laten in mijn handelingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf ingesteld te hebben met shortcuts als mijn default, omdat ik geloof dat als ik deze binnenweg kan nemen ik sneller klaar zal zijn - en dus toon ik aan mezelf dat ik het eigenlijk niet wil doen en dat ik enkel maar uitkijk naar het 'klaar zijn' zodat ik over kan gaan 'naar iets anders'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me niet bewust te zijn van mijn weerstand wanneer ik een taak aanvat - waardoor ik mezelf zal saboteren om 'sneller' klaar te zijn en hierdoor de taak op een halfslachtige manier te volbrengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren in eerste instantie wanneer ik iets moet doen 'omdat het mij tijd gaat kosten' - en plotseling komen al deze ideeën in mijn hoofd op van hoe ik mijn tijd veel beter zou kunnen besteden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in eerste instantie te denken dat het mijn tijd niet waard is en dat het 'een zonde is van mijn tijd' dat ik nu dit of dat moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in conflict te bestaan met de fysieke verantwoordelijkheden van mijn wereld - omdat ik voor het merendeel van mijn leven hierin ondersteund ben geweest door anderen die voor mij zorgden en dus heb ik een verwachtingspatroon gecreëerd in mezelf met betrekking tot het leven dat gebaseerd is op 'zoveel mogelijk te doen wat ik leuk vind en het najagen van mijn entertainment en de dingen waardoor ik me goed kan voelen over mezelf .'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het opnemen van een fysieke taak te hebben gedefinieerd als slavernij - omdat het steeds 'in conflict is' met 'wat ik liever zou doen' en dus besta ik steeds in spijt wanneer ik een fysieke verantwoordelijkheid moet uitvoeren, omdat ik geloof dat ik een kans gemist heb om het beste uit mijn leven te halen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf een taak zie aanvatten met een vorm van zwaarmoedigheid, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat dit mijn mind is als sabotage omdat ik mezelf reeds toegelaten heb een verwachting te creëren ivm de toekomst - en dus engageer ik mezelf ertoe deze verwachting los te laten en mezelf toe te leggen op de verantwoordelijkheid die voor me ligt en mij te focussen op hoe ik deze op de best mogelijke manier kan volbrengen zodat ik trots kan zijn op mezelf en zodat ik steeds weet dat ik alles van mezelf gegeven heb.

http://lite.desteniirpocess.com

Dag 303 - Creativiteit afblokken

Het patroon waar ik naar kijk is om steeds alles af te blokken wat vernieuwend  is en creativiteit vraagt en wat buiten de grenzen valt van wat 'broodnodig is' - waardoor ik voor mezelf een beperkte realiteit creëer omdat ik iets probeer te 'controleren'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen geld willen spenderen aan XYZ omdat ik geloof dat het niet de moeite waard is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren in het moment dat mij wordt voorgesteld om geld te spenderen aan XYZ - omdat ik geloof dat het een zonde is om hieraan geld te geven en een vorm van hebzucht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd alles wat niet broodnodig is te definiëren als hebzucht en nutteloos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren mbt het aankopen van een dergelijk product, omdat ik geloof dat het te veel tijd in beslag zal nemen en dat ik geen controle zal hebben over hoeveel tijd ik voor mezelf heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vijandig te zijn tegenover alles wat te maken heeft met XYZ, omdat ik het allemaal als 'decadent' brandmerk en als niet de moeite waard. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik ja zeg, dat als ik dit idee ondersteun, ik er later spijt van zal hebben omdat ik gedwongen zal worden er deel aan te nemen en ik wil er geen deel aan nemen - ik wil er niets mee te maken hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enkel de 'negatieve kanten' te zien van een investering zoals wat het zal kosten en de tijd die het zal kosten om het te verwezenlijken, ipv te kijken of het resultaat voor mij de moeite is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wat te maken heeft met creativiteit af te blokken omdat ik het zie als nutteloos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd creativiteit definiëren als nutteloos, omdat ik denk dat ik geen geld heb kunnen verdienen met mijn creativiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander willen controleren en zelfs bang te zijn dat hij/zij erin zou slagen een idee te verwezenlijken dat te maken heeft met creativiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd alles wat te maken heeft met creativiteit uit mijn wereld willen bannen omdat ik geloof dat het niet de moeite is en nutteloos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het de ander niet gunnen om creativiteit te verkennen en er niet aan willen bijdragen dat de ander creativiteit zou kunnen verkennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het bestaan van creativiteit in mezelf te willen ontkennen en te doen alsof het mij niet interesseert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd anderen te willen overtuigen van mijn religie dat creativiteit nutteloos is - ipv mezelf toe te laten om creativiteit te verkennen.

Wordt vervolgd.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 302 - De Kunst van het Spreken.

Er bestaat dat vreemd patroon in mij, waarbij ik soms beslis van niet te antwoorden. Waar haal ik dit vandaan? Van mijn vader. Ja, dat is gemakkelijk. De vraag is waarom doe ik dit? Is dit een machtsspelletje?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in momenten in het geheel niet te sturen in adem en mezelf in het geheel niet te bewegen hier in adem, en daardoor nauwelijks te horen wat een ander mij zegt - en het zelfs vanzelfsprekend vinden dat er iemand tegen mij staat te praten terwijl ik niet hoor wat er gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd zozeer in mijn eigen geest en gedachten te bestaan als projecties en herinneringen, dat ik de anderen niet meer zie - dat ik niet meer zie wie hier is met mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door in mijn gedachten weg te vluchten, weg te vluchten voor de anderen en weg te vluchten van mijn verantwoordelijkheden, en in het bijzonder geen verantwoordelijkheid willen nemen voor wat er tegen mij gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd als kind gedacht te hebben dat het wel cool is dat mijn vader anderen gewoon kan negeren, omdat dit hen op hun plaats zet - ze kunnen de pot op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet in te zien, dat wanneer ik niet reageer of antwoord op een vraag die mij rechtstreeks gesteld wordt - ik indirect zeg: de pot op met jou, het interesseert me niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het zwijgen te gebruiken als een wapen, als een manier om de anderen te kwetsen en te zeggen: jij bent niet belangrijk voor mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd dit gebruiken als een manier om de ander het gevoel te geven dat ze niets waard zijn, want dat is hoe ik mezelf voel en dus wil ik anderen meesleuren in mijn zelf-aanvaarde minderwaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen waardeloosheid op anderen te projecteren - en in eerste instantie mezelf niet te appreciëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegelaten en geaccepteerd te verkennen wat het zou betekenen om mezelf te appreciëren: niet omdat ik iets goed gedaan heb of omdat ik een punt gescoord heb, maar omwille van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het algemeen te denken dat ik bepaalde zaken niet verdien: zoals een geschenk geven aan mezelf, meer geld verdienen, stabiliteit,

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik het niet verdien een relatie te hebben die effectief is en die werkt - ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan mijn jeugd en mij schuldig te voelen voor wat ik anderen aangedaan heb en 'daarvoor moet ik de rest van mijn bestaan boeten'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet vergeven te hebben voor bepaalde keuzes die ik gemaakt heb in mijn leven, waardoor ik geloof dat ik waardeloos ben, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd opzettelijk erop uit te zijn het vertrouwen dat anderen in mij stellen te breken zodat ik tegen mezelf kan zeggen: zie je wel, ik ben waardeloos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd deze waardeloosheid te gebruiken om mijn omgeving te manipuleren, omdat ik geloof dat als ik zo besta/handel, anderen mij wel iets zullen geven en dan kan ik blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mijn bestaan, omdat ik steeds heb willen geloven dat ik waardeloos ben, als een manier om het waarderen van mezelf aan anderen over te laten en wanneer ik dus geen waardering krijg van anderen, dan wraak ik mij op mijn wereld in plaats van te zien: ik waardeer mezelf niet en moet een manier vinden om mezelf te waarderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd waarde hebben willen bekomen in mijn wereld: ipv mij te realiseren, ik kan mezelf waarderen.

zelf-waardering: mijn eigen hand masseren.
zelf-waardering: mijn voeten wassen.
zelf-waardering: aandacht hebben voor mijn lichaam wanneer ik adem,
zelf-waardering: investeren in mijzelf en mijzelf ontwikkelen.
zelf-waardering: mezelf uitdrukken wanneer ik iets zie en mezelf de toestemming geven om te spreken.

Ik engageer mezelf ertoe om zelfwaardering neer te zetten in mezelf en te ontdekken wat het betekent om mezelf te waarderen in elk moment van adem.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 301 - Zelfvertrouwen in Conversaties

Artwork Marlen Vargas del Razo

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ongemakkelijk worden wanneer het erop aankomt over persoonlijke zaken te spreken op het werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet te vertrouwen in gezond verstand wanneer ik een conversatie voer, maar ip daarvan een uitspraak te doen die een ander curieus zal maken en zal doen vragen naar meer details.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te willen stoefen over het feit dat we bepaalde dingen op een bepaalde manier gedaan hebben – en mezelf met argumenten te manipuleren waarom ik dit ter sprake moet brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te communiceren op basis van energie ipv te converseren op basis van gezond verstand en mezelf te vertrouwen in adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee te hebben over de ander en bijgevolg een idee mbt wat ik wel en niet tegen de ander kan zeggen, ipv mezelf te vertrouwen in het moment gebaseerd op de informatie die in de context aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd angst als onzekerheid in mezelf toe te laten tijdens communicatie, ipv te ademen en eenvoudig te communiceren op basis van wat hier is.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in onzekerheid tijdens communicatie, mezelf te stoppen en te ademen en mij te baseren op de fysieke werkelijkheid van het moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie zoeken in gedachten naar wat te zeggen, mezelf te stoppen en te ademen, en te zien wat in dat moment relevant is om te zeggen en daarop in te pikken. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 300 - Ik stuur Mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf gedwongen te voelen om te antwoorden op de private vragen die mijn baas mij stelde – omdat ik wist dat hij gedronken had en ik bang was dat als ik niet antwoord ik mogelijks een conflict creëer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf geïntimideerd te voelen omdat iemand me plots heel persoonlijke vragen begint te stellen en ik geloof dat ik geen andere keuze heb dan deze naar waarheid te beantwoorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij ondervraagd te voelen en onder druk gezet te voelen, ipv mij te realiseren dat ik nog steeds beslis wie ik ben en dat ik beslis hoe ik mezelf stuur.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander ervan de schuld te geven dat hij me onder druk zet en mij ergens dwingt bepaalde informatie te geven – ipv mij te realiseren dat ik verantwoordelijk blijf voor mezelf en wat ik zeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd verantwoordelijkheid af te staan in een moment – ipv mij te realiseren: ik ben verantwoordelijk voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te compromitteren in communicatie, wanneer ik wist/kon zien dat het uitgangspunt bedrog was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te participeren in een punt dat door een ander begonnen wordt, wanneer het niet duidelijk is of er misbruik aan de hand is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij misbruikt te voelen in die situatie, omdat ik geen controle had of geloofde geen controle te hebben – ipv mij te realiseren dat ik controle heb over mezelf in adem in elk moment en dat ik mezelf kan controleren en zeker kan stellen dat wat ik doe en zeg best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment dat de vragen mij gesteld werden, in een angst reactie te gaan waarin ik enkel nog mezelf wilde ‘beschermen’ – en dus sprak ik vanuit een paniek en kon ik niet zien wat mijn mogelijkheden waren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij in een moment bedreigd te voelen – ipv mij te realiseren dat ik eenvoudig van onderwerp kon veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te onderwerpen aan de manipulatie van een ander – omdat ik geloof dat ik geen alternatief heb en dat ik geen autoriteit heb over mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zeggen ‘dat ik niet weet wat ik moet doen/zeggen’ in een moment – ipv mij te realiseren dat als ik mezelf vertrouw in elk moment door hier te zijn in adem in elk moment, dan kan ik zien wat nodig is en wat best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een moment mijn vertrouwen gesteld te hebben in de ander als autoriteit ipv mijzelf te vertrouwen in wat ik zie en mezelf te sturen om zeker te stellen dat ik niet ageer vanuit een reactie of emotie, maar dat hetgeen ik doe/zeg werkelijk best is voor mezelf en voor anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een moment verrast te zijn geweest door de vragen die mij gesteld werden hetgeen mij toont dat ik vertrouwen gesteld heb in een ander en een ‘positief beeld ‘ over een ander gecreëerd heb en ik daarin mijn vertrouwen gesteld heb in plaats van mezelf te vertrouwen in wat ik zie in elk moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een beslissing te hebben genomen in angst en onzekerheid – ipv mij te realiseren dat ik een moment kon nemen om te ademen en te kijken naar de context en naar de informatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander te zien als een ‘bedreiging’ en zijn woorden te hebben geïnterpreteerd als een aanval.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te verwachten van anderen dat ze mij respecteren  - ipv mij te realiseren dat ik in eerste instantie mezelf dien te respecteren in hoe ik mezelf stuur in adem en wat ik in mezelf aanvaard en wat ik niet aanvaard.

Ik engageer mezelf ertoe om in mijn relaties met anderen, het punt van verantwoordelijkheid te leggen in mijzelf, waarin ik mijzelf verantwoordelijk zie voor de communicatie en de interactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf overmeesterd te hebben gevoeld in het moment dat ik ondervraagd werd, waarin ik me kwetsbaar voelde en op een manier gevangen gezet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat als ik op deze vragen antwoord ik mijzelf verlies – want in adem kan ik voor mezelf vaststellen of de informatie al dan niet schadelijk is, ongeacht of de ander dronken is of niet en ongeacht wat zijn/haar motieven zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een moment in paniek te gaan omdat ‘ik niet begrijp wat er gebeurd’ – ipv mij te realiseren dat ik dmv vragen de communicatie kan verduidelijken en kan vragen naar het waarom van deze vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat als ik de ander ‘blokkeer’ dit tegen mij gebruikt zal worden – omdat ik bang ben dat men een rekening bijhoud van alle dingen die ik niet genoeg of voldoende doe en mij die rekening op een dag kan presenteren en dit tegen mij gebruikt kan worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd inefficiëntie op he werk te compenseren door ‘een goede relatie te hebben’ met mijn baas – ipv mij te realiseren dat dit een vorm van luiheid is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd verantwoordelijkheid voor mijn job af te staan aan een ander  ipv mij te realiseren dat ik verantwoordelijk ben en blijf voor mijn job en hoe ik mezelf daarin stuur in zelf-discipline.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn integriteit afhankelijk maken van hoe een ander mij zal evalueren ipv voor mezelf zeker te stellen dat mijn integriteit onmiskenbaar is en altijd dezelfde.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie slabakken in het werk of ik voel om moe – een duidelijke beslissing te nemen in mezelf over wie ik wil zijn en hoe ik dit wil leven.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in angst en onzekerheid omdat ik door een ander verrast wordt – mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat ik elk moment de keuze heb mezelf te sturen op een manier die best is voor iedereen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in paniek en mij onderdrukt te voelen, mezelf te stoppen en te ademen en en mijn lichaam in en als mijn ademhaling te ontspannen zodat ik in mijzelf de ruimte creëer om te kijken naar al de informatie in het moment, en ik mezelf te toelating geef om te doen wat best is voor iedereen.

Ik engageer mezelf ertoe om mijn werk uit te voeren op een manier die respectvol is voor mezelf en anderen – zodat ik mezelf niet hoef te compromitteren wanneer het aankomt op de sociale interacties die plaatsvinden op de werkvloer.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in paniek en mij door een ander gekneld te voelen – mezelf te ontspannen en mij te realiseren dat ik in kalmte naar deze informatie kan kijken en dat ik daarin mijn eigen autoriteit ben en dus kan ik mezelf nooit onderwerpen aan een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten, en geaccepteerd ressentiment te koesteren tov de baas waarin ik geloof dat ik nu weer de bovenhand moet krijgen – ipv mij te realiseren dat hoe ik mezelf stuur niets met een ander te maken heeft en dat zij mij enkel laten zien hoe en waar ik nog niet efficiënt ben in mijn zelf-applicatie.

Ik engageer mezelf ertoe om anderen onvoorwaardelijk toe te treden en hen te behandelen hoe ikzelf behandeld wil worden, - met respect en consideratie voor wie ze zijn.

Ik realiseer mij en begrijp dat anderen als zodanig mij niets kunnen ‘aandoen’ tenzij ik het in mezelf aanvaard en dan doe ik het mezelf aan, dus ik realiseer me dat ik in elk moment verantwoordelijk ben voor wie en wat ik ben en wie en wat ik mezelf toelaat te worden.

http://desteniiprocess.com

Dag 299 - Teerheid

In het Nederlands betekent kwetsbaarheid: gekwetst kunnen worden en verwijst het woord derhalve rechtstreeks naar 'pijn' en de mogelijkheid om aan pijn blootgesteld te kunnen worden. Een van de synoniemen van kwetsbaarheid is zelfs 'zwakheid'. In het Engels versta ik vulnerability als een vorm van moed om zichzelf bloot te geven of open te stellen.

Om kwetsbaarheid beter te vertalen ga ik het woord 'teerheid' hanteren, omdat kwetsbaarheid als woord te veel gecompromitteerd is - dus wanneer ik teerheid wil definiëren op een manier die ik wil leven en die best is voor iedereen, dan versta ik teerheid als de erkenning van dat punt in elkeen, waarin we gelijk zijn en dat ergens extreem fragiel is, als een punt waarin we elkaar kunnen 'raken' omdat we allemaal hier zijn als 'leven' en in die hoedanigheid, is er een oorspronkelijke teerheid in alles en iedereen - iets dat inherent onzeker is en dat ook de basis is voor ons gezond verstand - onze teerheid is het gedeelte in onszelf dat onverbiddelijk ziet wanneer iets of een situatie absoluut onaanvaardbaar is - maar dat we doorgaans onderdrukken, omdat we bestaan in onze geest waarin we snel een illusie fabriceren om de realiteit te verdoezelen.

Om deze teerheid te leven is dus moed nodig, want het betekent dat ik mijn pijn erken wanneer ik zie dat iets onaanvaardbaar is, en dat ik mezelf overeenkomstig uitdruk en doe wat best is voor iedereen - ongeacht hoe dit door anderen gepercipieerd wordt.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 298 - Ik heb geen tijd om je te helpen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer iemand mij iets vraagt, in eerste instantie te zien hoe dit mijn situatie ongemakkelijk maakt en hoe dit mij ‘beperkt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer en als iemand me iets vraagt, in eerste instantie te denken dat ik geen tijd heb en dat ik het zelf al zo moeilijk heb en dat ik derhalve geen tijd heb om een ander bij te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in eerste instantie bang te zijn dat ik mijn eigen ‘kansen’, ‘doelen’, ‘mogelijkheden’ verlies als ik een ander zou bijstaan – in plaats van voorrang te geven aan mijn eigen prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd inflexibel te zijn in mijn prioriteiten en niet open te zijn voor wat best is voor iedereen, omdat ik mezelf toelaat geobsedeerd te zijn door mijn eigen doelen en objectieven en dat ik zelfs al verwachtingen gecreëerd heb met betrekking tot hoe ik me wil en zal voelen wanneer ik mijn doelen en objectieven bereikt heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn ‘dat ik niet aan bod kom’ omdat ik geloof dat ‘ik’ moet concurreren met anderen en dat ‘wat belangrijk is voor mij’ in competitie staat met de doelen van anderen  -ipv mij te realiseren dat sommige doelen beter zijn voor iedereen en dat ik in staat moet zijn voorrang te geven aan datgene wat best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden en nijdig omdat ik geloof dat anderen egoïstisch zijn, dat ze mij vragen om hen te helpen – ‘en ze zien niet hoe hard ik reeds werk om een beetje tijd voor mezelf te creëren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te victimiseren wanneer er geen tijd ‘voor mezelf overblijft’  - en te geloven ‘dat ik misbruikt werd’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te definiëren aan de hand van mijn doelen en objectieven en te geloven dat ik zonder deze doelen en objectieven te bereiken geen waarde heb – en dus engageer ik mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf in angst zie gaan met betrekking tot het idee dat ik mijn waarde kan verliezen, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat waarde hier is als mezelf en dat ik door te ademen kan zien dat alles gelijke waarde heeft, en dus gaat het er niet om steeds mijn doelen prioriteit te geven, maar te zien wat momenteel best is voor iedereen en overeenkomstig te handelen en mijn objectieven aan te passen. 

http://desteniiprocess.com

Dag 297 - The Desteni of Living

This is the Desteni of Living, which I fully subscribe and support:

1. Realising and living my utmost potential

2. Living by the principle of what is best for all – guiding me in thought, word and deed to always in all ways direct problems to the best possible outcome for all.

3. Living by the principle of self honesty – to ensure I am pure in thought, word and deed: that my within and without is equal and one. Who I am within is who I am without and vice-versa.

4. Self Purification through Writing, Self Forgiveness and Self Application – the action of realising I am responsible for my own thoughts, words and deeds, to forgive myself for transgressions and change myself to ensure I take responsibility for who, what and how I am and through this know that I can trust myself to always be honest with me and so others.

5. Living the principle of Self Responsibility – realising only I am responsible for what I accept and allow inside of me, my relationships and my outside world and so with this responsibility: only I have the power and ability to change that which I see is compromising who I am, what I live and how this affects others.

6. Realising that who I am in thought, word and deed affects not only myself – but others as well and so with Self Responsibility in thought, word and deed – I take responsibility for myself and so my relationships to be Self Aware in every moment and live in such a way that is best for me and so others as well.

7. Living the Principle of Self Awareness – to be aware, to see, to recognize my own thoughts and Mind, to be self honest to the extent where I can take responsibility for when I see my thoughts / Mind is not what is best for me / others and commit to immediately take responsibility and change for myself and so for others.

8. With taking responsibility for myself, becoming aware of myself – take responsibility and become aware of others in my life, to assist and support them as I am assisting and supporting myself – to give as you would like to receive and do the extra bit every day to see where I can contribute to other’s lives and so my own.

9. Living the principle of self trust – as I commit myself to remain constant in my living of self honesty, self responsibility and self awareness, I stand as an unbending trust that I always in all ways know who I am no matter what I face and that in this I know, as proven in the constancy of my living that I will always honour and stand by what is best for all and so best for me.

10. Making Love Visible – through me not accepting/allowing anything less than my utmost potential, I support those in my life to reach their utmost potential, to love them as I have shown love to myself by gifting to me my utmost potential, the best life/living experience and show others as I have shown myself what is means to LIVE.

11. No one can save you, save yourself – the realisation that the tools and principles of Desteni is the guide, but I must walk the path myself. We are here to assist and support each other in this process from Consciousness to Awareness/LIFE and what it means to live – but the process itself, where you are alone with yourself in your own Mind: is walked alone.

12. Not waiting for anything or anyone to take responsibility for me and this world – but that I realise I have created who and how I am in this moment, therefore I have the responsibility to change who and how I am and so the realisation that we as a collective created how and what this world is today and so it is the responsibility of the collective to change how and what this world is today.

13. Honouring the life in each person, animal – everything from the great to the small of earth, that we expand our awareness and responsibility to creating the best possible life for everyone and everything and so ourselves.

14. Relationships as Agreements: individuals coming together using agreements as a platform to one-on-one expand, grow and develop as individuals in life and living to support/assist each other unconditionally to reach their utmost potential where the agreement is a coming together of individuals understanding what it means to stand as equals and to stand as one.

15. Sex as Self Expression – where sex is an united expression between individuals in honour, respect, consideration and regard of each other as equals, two physical bodies uniting in equality and oneness – a merging of two equals as one physically.

16. Realising that by the virtue of me being in this world – my responsibility does not only extend to my own Mind / my own Life, but to the minds and lives of everything and everyone of this earth and so my commitment is to extend this awareness to all of humanity to work together and live together to make this world heaven on earth for ourselves and the generations to come.

17. I must in my thoughts, words and deeds – but most importantly in my living actions, become a living example for others in my world that is noticeable and visible when it comes to the potential of a person to change themselves and so change their world. So that more people can realise how we can change this world, by standing united in our self change within the principle of what is best for all to bring heaven to earth.

18. I am the change I want to see in me and my world – to bring heaven to earth is to bring into being, into living the LIVING PROOF of a PRACTICAL HEAVEN that can be seen and heard in
our actions and words. We are the Living Heaven that must come into creation in this living world.

19. Through purifying my thoughts, words and deeds – my inner becomes my outer, so I bring into creation me as heaven into earth, realising it is not enough to ‘see the change / be the change’ – for change to become REAL it must be a constant, consistent living of me through the words I speak and the actions I live visible and noticeable to all in every moment of breath.

20. Realising that my physical body is my temple – my physical body is the living flesh through which and in which I will bring into being and create / manifest heaven on earth as me in my thoughts, words and deeds and so I honour, respect and regard – nurture and support my physical body as I would nurture and support me as equals: my body is me.

21. We are the change in ourselves and this world we have been waiting for: and so I commit to dedicate myself and my life for each one as all to realise this, as nothing will change if we don’t change in all that we are, within and without.

22. The realisation that for me to be able to change myself in thought, word and deed to the most effective living being that I can be and become – I first have to ‘know thyself’ and so commit myself to investigate, introspect and understand how I became who I am today, to prepare the road before me into self creation of a responsible, aware, self honest and trustworthy person for myself and so for all.

23. The realisation that for me to be able to contribute to change in this world – I have to get to ‘know thyself’ as this world and so commit myself to research, investigate and introspect the inner and outer workings of this world and align the systems of today to present and give the best possible life for all on Earth

For more information:
http://desteni.org

Dag 296 - Niet Afwijken van het Plan, Neeeeeeeeeeeeeeeeeee !!!!!!!!!!

Dit is een punt waar ik nu regelmatig mee geconfronteerd wordt: ik heb vanbinnen in mezelf een plan gemaakt waarin ik netjes heb klaargezet wat ik vandaag wil doen, en dan komt er plots iets tussen - er is iets dat in feite dringender is, of iets dat ik zelfs vergeten was - en dan knars ik vanbinnen en is er een weerstand, waarin wil zeggen: neen, ik doe het niet, dit is mij te veel !

In het algemeen toont zich hier een inflexibiliteit van mijn kant - omdat ik werkelijk vasthoud aan datgene wat ik gepland heb: het moet en zal gebeuren, en het is interessant dat in de praktijk vaak veel zaken die ik plan er van tussenuit vallen omdat er eenvoudig niet genoeg tijd is of omdat mijn planning geen rekening houdt met contingenties in de realiteit - en in die momenten ervaar ik niet noodzakelijk diezelfde frustratie alsof er mij iets vreselijks overkomt; maar wanneer iemand anders mij vraagt iets te doen of mij erop wijst dat er ook nog iets anders gedaan moet worden, dan ervaar ik frustratie en voel ik mij alsof ik 'gegijzeld wordt'.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd er een drama van maken wanneer ik net iets meer moet dan dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enkel mijn eigen planning te overwegen en dat ik koste wat koste moet slagen in het uitvoeren van mijn planning, waardoor ik blind wordt voor de realiteit om mij heen en ik niet langer wil zien wat er gebeurt, omdat ik enkel mijn planning wil uitvoeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment waarin ik verneem dat dit of dat nog moet gebeuren, toe te geven aan de irritatie die in mij opborrelt - in plaats van te ademen en mij te realiseren dat het slechts een nieuwe taak is die ik eenvoudig kan uitvoeren en dus integreren in mijn planning, waardoor ik mogelijks mijn planning moet aanpassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd koppig zijn in relatie tot mijn planning en het ervaren als 'een compromis' wanneer ik net iets anders moet doen dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden vanbinnen en deze wereld te vervloeken wanneer ik net meer of iets anders moet doen dan wat ik gepland had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te reageren met woede wanneer er nieuwe informatie mijn wereld binnenkomt - en het te zien als een bedreiging, in plaats van mezelf te vertragen in adem en mij te realiseren dat het kwestie is van te ademen en te zien hoe ik deze informatie kan integreren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd frustratie opbouwen in verband met 'tijd' en 'de tijd die ik heb'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd enerzijds mezelf toe te laten onspecifiek te zijn wanneer ik praktische taken uitvoer, waardoor ik de taken niet op de meest efficiënt mogelijke manier uitvoer, en anderzijds mij erover te frustreren wanneer het langer duurt dan ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad worden wanneer een taak langer duurt dan ik zou willen ipv mezelf te vertragen in adem en mij af te vragen waarom het langer duurt en wat ik fundamenteel dien te veranderen in mijn aanpak indien wil ik sneller gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een weerstand te hebben om mezelf te sturen in mijn praktische verantwoordelijkheden en mezelf systematisch toelaten weg te drijven in gedachten en verbeelding, ipv mijn aandacht te houden bij mijn fysieke handelingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat deze praktische verantwoordelijkheden mijn aandacht niet waard zijn, en mezelf toelaten op te rotten in mijn gedachten en verbeelding, omdat het daar blijkbaar plezieriger is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf telkenmale saboteren wanneer ik een fysieke taak aanvat omdat ik mezelf niet vertraag en de taak niet in vol gewaarzijn in adem aanvang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn praktische verantwoordelijkheden niet ernstig nemen en te geloven dat ik ze kan doen vanuit mijn automatische piloot.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd veronderstellingen te hebben en ideeën met betrekking tot een taak zoals het doen van de afwas, omdat ik geloof dat het simpel is en dus moet ik mijn aandacht er niet bijhouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'spitefull' te zijn door wanneer ik de afwas doe of gelijk welke andere taak, op te rotten in mijn gedachten en verbeelding - omdat dit is hoe ik mijn wraak neem - waarin ik gedachten en verbeelding misbruik als zijnde mijn 'vrijheid', waarin ik hoegenaamd niet gevangen of beperkt kan worden en ik dus kan wegvluchten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet te realiseren dat ik door in mijn gedachten weg te vluchten mezelf gijzel en beperk, omdat alles dan langer duurt dan wanneer ik me werkelijk zou focussen en ik mijn volle aandacht er bij zou houden, en dus verspeel ik de tijd die ik zou willen benutten voor andere zaken/verantwoordelijkheden - en op die manier hou ik mezelf gevangen in het patroon van frustratie en het blijkbaar niet hebben van genoeg tijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in de voet te schieten door op te willen rotten in mijn gedachten en verbeelding wanneer ik fysieke activiteiten uitvoer, ipv mij te realiseren dat als ik mijn volle aandacht er bij houdt en ik hier ben in adem, ik veel sneller klaar zal zijn en ik dan ook kan toekomen aan andere activiteiten, ipv een slaaf te zijn van mijn eigen gedragspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee te hebben gecreëerd met betrekking tot fysieke verantwoordelijkheden, gekoppeld aan frustratie, omdat ik als kind gevraagd werd iets te doen terwijl ik aan het spelen was in mijn kamer en dit was voor mij ondraaglijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd als kind niets met de werkelijkheid te maken willen hebben en enkel aandacht te hebben voor de denkbeeldige werkelijkheid die ik creëerde in mijn geest wanneer ik speelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij niet realiseren dat ik als kind enorm beschermd was en ik enkel in een illusie wilde bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd heimwee te hebben naar deze illusie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in zekere zin nooit te zijn wakker geworden, en vast te houden aan de mogelijkheid om de realiteit 'uit te schakelen'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een optie willen hebben als vrije keuze wanneer ik een fysieke verantwoordelijkheid op mij moest nemen, ipv mij te realiseren dat er geen keuze is: ik ben hier in en als een fysiek lichaam, onderdeel van het grotere lichaam genaamd aarde, en ik omarm en aanvaard deze fysieke werkelijkheid als mezelf, als mijn verantwoordelijkheid.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie geïrriteerd worden wanneer ik zie dat ik te traag ga, mezelf te stoppen en te ademen en een moment te nemen om werkelijk te kijken naar wat ik aan het doen ben en hoe ik aan het doen ben en te kijken naar hoe ik het efficiënter kan aanpakken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie panikeren omdat ik denk dat ik niet gedaan zal krijgen wat ik gepland had, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik hier ben en wie ik ben is niet gedefinieerd door middel van wat ik gepland had, ik ben in staat mij aan te passen aan wat opkomt in het moment en dus ben ik in staat om mijn doelen aan te passen aan wat best is voor iedereen in elk gegeven moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie kwaad worden omdat ik geloof dat ik mij moet compromitteren, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat er geen competitie kan bestaan tussen mijn doelen en wat noodzakelijk is - wat best is voor iedereen - maar dat er enkel 1 doel kan zijn, namelijk wat best is voor iedereen, en dus engageer ik mezelf ertoe om in zelf-oprechtheid te kijken naar een situatie/moment/informatie en te bepalen wat nu werkelijk best is voor iedereen wanneer ik alles in overweging neem en overeenkomstig mijn prioriteiten aan te passen.

Ik engageer mezelf ertoe om los te laten van de persoonlijkheid die angstvallig vasthoudt aan zijn doelen als een vorm van onwetendheid en hebzucht - en mezelf toe te laten op een volledig open manier om te gaan met mijn wereld en anderen zonder anderen en /of informatie weg te duwen omdat 'het mij niet past' - maar alles onvoorwaardelijk mee te beschouwen en in overweging te nemen als één en gelijk.

Ik engageer mezelf ertoe om de dagdroom persoonlijkheid in mezelf te liquideren - en mezelf toe te leggen op het zo efficiënt uitvoeren van mijn verantwoordelijkheden, hetgeen ook betekent dat ik ontdek hoe ik creatief kan zijn in een moment door op een intieme manier om te gaan met mijn fysieke werkelijkheid.

Ik engageer mezelf ertoe om mijn handelingen en taken uit te voeren in adem en geen druk te creëren in mezelf door mezelf te vertellen hoe weinig ik gedaan krijg en wat er mij nog allemaal te doen staat, maar in plaats daarvan mij te realiseren dat hetgeen ik NU doe het BELANGRIJKSTE is wat ik doen kan en dus is het belangrijk dat ik datgene wat ik NU doe op de best mogelijke manier uitvoer, want dan ben ik efficiënt en heb ik nooit spijt van hoe ik iets gedaan heb, omdat ik altijd weet dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

http://desteniiprocess.com