Dag 308 - Snel willen typen wanneer anderen meekijken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer een ander meekijkt met hoe ik typ – telkens fouten te maken – waardoor ik overkom als dom en onhandig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer anderen meekijken zo graag willen tonen dat ik iets goed kan of zonder fouten – dat ik enkel nog fouten maak en ik niet overkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf zenuwachtig te maken omdat een ander meekijkt met wat ik doe of met hoe ik werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf willen bewijzen in dat moment en absolute perfectie en misschien zelfs superioriteit willen neerzetten – waardoor ik struikel bij wijze van spreken en ik fouten begin te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om mezelf belachelijk te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment dat ze meekijken willen tonen dat ik ook professioneel kan werken en dat ik zelfs sneller dan hen kan typen – en dan struikel ik en maak ik fouten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee over mijzelf willen creëren in de ogen van anderen ipv op mijn eigen ritme te werken en zeker te stellen dat ik op een correcte manier werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een lichte angst voelen in mezelf wanneer een ander meekijkt en reeds automatisch bang te worden dat ik fouten zal maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd die ander op dat moment te zien als een autoriteit en mezelf te zien als minder dan – ipv mezelf de autoriteit te geven om op een manier te schrijven waar ik comfortabel mee ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als een ander bij mij komt en mee kijkt hoe ik werk, mezelf te vertragen in adem en te zien dat ik beweeg op een manier die comfortabel is voor mezelf ipv in die vorm van angst te gaan – omdat ik indruk wil maken op een ander en bang ben dat ze geen tijd hebben voor mij of dat ik hen tot last ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat anderen ongeduldig gaan zijn en dat ik te veel van hen afhankelijk ben en dus ‘snel’ te willen typen ipv mij te realiseren dat dit zinloos is en als ik ‘sneller wil typen’ ik enkel meer fouten zal maken en dan verliezen we echt tijd – dus geef ik mezelf de toelating om eerst comfortabel te zijn met mijn eigen ritme en mijn eigen tempo omdat ik me realiseer dan ik dan het meest efficiënt ben.

Ik realiseer me en begrijp ook dat het geen zin heeft om angst te gebruiken om sneller te gaan – ik zorg er eerst voor dat ik het werk beheers op mijn eigen tempo en van daaruit kan ik mezelf stilletjes pushen om sneller te werken.

http://lite.desteniiprocess.com