Momenteel zijn er 2 punten die ik zie die mij verzwakken in
mijn proces van zelfverandering. Het eerste heeft te maken met het geloof dat
als ik met toewijding begin te stappen en mezelf push om hier te zijn en te
ademen – ik op een punt zal stuiten ‘waarin het mij te veel is’ en ik zal
denken dat het te ingewikkeld is en ik zal in dat punt ‘kwaad worden’ omdat ‘ik
het niet kan’ en ‘ik er niet toe in staat ben’. Dit is uiteraard een excuus en
wat ik zie is dat er in dat geloof en soort van mist zit tegenover mezelf
waarin ik mezelf niet toelaat te zien wat er werkelijk in mezelf gaande is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd wanneer ik met een punt confronteerd wordt dat ik niet in 1 2 3 kan
oplossen in mezelf in irritatie om te slaan en wrok en zelfmedelijden en
impliciet te zeggen ok F**** it.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd te denken en geloven dat als ik een punt niet meteen kan oplossen,
of wanneer ik niet meteen een inzicht heb of ik kan een ervaring in mezelf niet
in 1 2 3 kan stoppen – dat ik zwak ben
en op te geven en over te gaan in zelfmedelijden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf te zien/willen zien als ‘zwak’ ipv mij te realiseren dat ik
in elk moment kan beslissen wie ik ben en kan staan in het principe van wat
best is voor iedereen.
Het tweede punt heeft te maken met het patroon van stilaan terug meer en meer
in gedachten te participeren en te verzinken in mijn dagelijkse routines door
geautomatiseerd gedrag – na een periode van toegewijde zelfapplicatie. Hoe kan
ik dit patroon in mezelf veranderen? Het lijkt eenvoudig: regelamtig schrijven
en ervoor zorgen dat wanneer er zich problemen voordoen – dat ik ze oplos en ze
gebruik om mezelf sterker te maken ipv mezelf te verzwakken door ze te negeren
of te onderdrukken. Het patroon is dus: ik wordt geconfronteerd met een punt
of een ervaring en ik onderdruk het in mezelf in plaats van het open te klaren
en er richting aan te geven. Dit zijn met name punten waarin ik ‘bang’ ben om
zelf-oprecht te zijn en om er met anderen over te communiceren in de zin van:
assistentie vragen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd in mijn process onderdukkking in mezelf als de norm aanvaarden ipv
mij te realiseren dat ik de mogelijkheid heb om elk probleem/issue dat ik in
mezelf tegenkom – kan opklaren en er richting aan kan geven als mezelf – zodat
ik sterker wordt.
Ik engageer mezelf ertoe praktisch een notitieblok bij te
houden waarin ik de issues die ik tegenkom dagelijks opschrijf als een manier om
met mezelf te communiceren en zodat ik aan elk van de issues richting kan geven
in en als mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten