Vandaag was ik aan het kuisen was en
op een gegeven moment reik ik onder het bed van F om helemaal tegen de muur te
kunnen kuisen. Ik zie op dat moment dat het laken redelijk laag bij de grond
hangt waardoor ik met de fregona het laken raak wanneer ik de vloer onder het
bed tot helemaal tegen de muur wil kunnen kuisen.
In plaats van te stoppen en mij te realiseren dat ik het
laken kan optrekken zodat er ruimte vrijkomt om te kuisen – doe ik haastig
verder, want ik wil dat het kuisen voorbij is nu.
Ik realiseer me onmiddellijk nadien dat ik lui geweest ben
en dat indien het mijn eigen bed en laken geweest waren – ik allicht de moeite
genomen had om het laken op te trekken zodat ik zeker ben dat de fregona het
laken niet zou raken.
Op dat moment begint een strijd in mezelf omdat ik mezelf
zie als gefaald en dat ‘ik het opzettelijk gedaan heb’ – ik heb namelijk het
inzicht maar ik heb er niet naar gehandeld.
Een enorm schuldgevoel ontstaat in mezelf: als iemand die
niet te vertrouwen is – als iemand die opzettelijk anderen benadeelt uit
eigenbelang.
Ik wordt zo kwaad dat ik mij op een gegeven moment begin af
te reageren op mijn omgeving. Brutaal met spullen beginnen omgaan, als iemand
die bezeten is. (“Gefaald...” “Gefaald...” )
Een perspectief werd mij gegeven ivm met mijn reactie en
deze gebeurtenis en hier wil ik nu op ingaan.
Vanwaar de sterke reactie tegenover mezelf? Omdat ik het zag
als ‘onvergeeflijk’ dat ik zulk een punt toeliet in mezelf. In dat moment
geloof ik haast niet meer dat ik mezelf zou kunnen veranderen.
"De ander geeft mij onvoorwaardelijk, en ik geef hen in ruil
stank voor dank !"
Wat echter duidelijk is is dat ik ergens de keuze maak om
vast te houden aan de emoties tegenover de gebeurtenis – ipv mijn gezond
verstand te gebruiken. Er is een punt waarin ik het belangrijk vind om mezelf
te zien als mislukt en/of niet goed genoeg – zodat ik mezelf zou kunnen
straffen. Er lijkt een sterke connectie te bestaan in en als dit punt van het straffen
van mezelf. Het is mijn standaard antwoord.
Zou het kunnen, vroeg iemand mij, dat ik opzettelijk zulke
gebeurtenissen uitlok – zodat ik zou kunnen overgaan tot het straffen van
mezelf en het baden in de emotie van spijt en het consolideren van het geloof
over mezelf dat ik mislukt ben of waardeloos?
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf als het ware aan te vallen met deze emotie van ‘je bent
waardeloos’ – ‘je hebt het echt verknald’.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd vast te houden aan deze manier van op mezelf te reageren als een
vorm van zelf-agressie.
Ik realiseer me en begrijp dat ik met mezelf kan praten en
dat ik mezelf kan tonen hoe iets op de correcte manier te doen en hiervoor is
geen geweld nodig.
Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is mezelf
geweld aan te doen door middel van emoties zoals woede, omdat dit er niet toe
lijd dat ik mijn patroon corrigeer. Het zorgt er daarentegen voor dat ik het
patroon elders herhaal zodat ik opnieuw kwaad kan worden op mezelf en ik
opnieuw tegen mezelf kan zeggen hoe ik gefaald ben.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik
even mijn tijd moet nemen om een correctie aan te brengen alvorens ik verder
handel (zie boven ivm het laken) – dan neem ik mijn tijd en stop ik met te
geloven dat ik mijn eigen tijd verspil.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd te denken en geloven dat als ik mijn tijd zou nemen om een reeks
handelingen correct uit te voeren – of om iets bijkomstigs te doen – ik daarmee
mijn tijd verlies en ik ben het niet waard om mijn tijd hierin te investeren.
Ik geloof dat als ik mijn tijd te lang in deze handeling(en) investeer – ik mijn
waarde verlies – omdat ik voortdurend iets ‘belangrijks’ moet doen ipv mij te
realiseren dat dit een hersenspinsel is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf te zien als waardeloos wanneer ik ‘te veel tijd zou
spenderen met het kuisen’ – en daarom wil ik ook in mijn gedachten wegvluchten
en mezelf bezighouden ‘elders’ terwijl ik kuis – in plaats van hier te zijn in
adem en te bewegen in eenheid en gelijkheid met mijn hele lichaam terwijl ik
kuis.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van ‘wat ik doe’ – ipv mij
te realiseren dat mijn eigenwaarde er net in bestaat om ongeacht wat ik doe - datgene wat ik doe telkens goed te doen.
Ik realiseer me en begrijp dat ik door mijn eigenwaarde
afhankelijk te maken van wat ik doe – ik steeds in inferioriteit besta – want ik
zal altijd minder zijn dan ‘eigenwaarde’.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mijn eigenwaarde definiëren in en als de activiteiten waarin ik
participeer, het type mensen waarmee ik relaties opbouw, het type werk dat ik
doe op professioneel vlak, en de relatie waarin ik verkeer – in plaats van mij
te realiseren dat het allemaal niets betekent, indien ik mijn eigen waarde niet
zie – die er immers uit bestaat in al deze aspecten van mezelf – ‘het goed te
doen’.
Het maakt dan in beginsel niet uit wat ik doe – indien ik
eerst niet begrijp dat het erom gaat mijn eigen waarde neer te zetten in alles
wat ik doe.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf mijn eigen waarde ontzegt te hebben – en in de plaats
daarvan ‘waarde hebben willen krijgen’ – terwijl ik zelf niet bereid was mijn
eigenwaarde te leven en te investeren in alles wat ik doe.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd bang te zijn geweest mijn eigenwaarde te verliezen ipv mij te
realiseren dat ik ze in de eerste plaats nog nooit geleefd heb.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie
afdwalen in gedachten tijdens een bepaalde activiteit – mezelf te stoppen en te
ademen en mij te realiseren dat mijn waarde hier is – in en als hetgeen ik aan
het doen ben en de manier waarop ik het doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten