Dag 298 - Ik heb geen tijd om je te helpen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer iemand mij iets vraagt, in eerste instantie te zien hoe dit mijn situatie ongemakkelijk maakt en hoe dit mij ‘beperkt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer en als iemand me iets vraagt, in eerste instantie te denken dat ik geen tijd heb en dat ik het zelf al zo moeilijk heb en dat ik derhalve geen tijd heb om een ander bij te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in eerste instantie bang te zijn dat ik mijn eigen ‘kansen’, ‘doelen’, ‘mogelijkheden’ verlies als ik een ander zou bijstaan – in plaats van voorrang te geven aan mijn eigen prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd inflexibel te zijn in mijn prioriteiten en niet open te zijn voor wat best is voor iedereen, omdat ik mezelf toelaat geobsedeerd te zijn door mijn eigen doelen en objectieven en dat ik zelfs al verwachtingen gecreëerd heb met betrekking tot hoe ik me wil en zal voelen wanneer ik mijn doelen en objectieven bereikt heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn ‘dat ik niet aan bod kom’ omdat ik geloof dat ‘ik’ moet concurreren met anderen en dat ‘wat belangrijk is voor mij’ in competitie staat met de doelen van anderen  -ipv mij te realiseren dat sommige doelen beter zijn voor iedereen en dat ik in staat moet zijn voorrang te geven aan datgene wat best is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden en nijdig omdat ik geloof dat anderen egoïstisch zijn, dat ze mij vragen om hen te helpen – ‘en ze zien niet hoe hard ik reeds werk om een beetje tijd voor mezelf te creëren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te victimiseren wanneer er geen tijd ‘voor mezelf overblijft’  - en te geloven ‘dat ik misbruikt werd’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te definiëren aan de hand van mijn doelen en objectieven en te geloven dat ik zonder deze doelen en objectieven te bereiken geen waarde heb – en dus engageer ik mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf in angst zie gaan met betrekking tot het idee dat ik mijn waarde kan verliezen, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat waarde hier is als mezelf en dat ik door te ademen kan zien dat alles gelijke waarde heeft, en dus gaat het er niet om steeds mijn doelen prioriteit te geven, maar te zien wat momenteel best is voor iedereen en overeenkomstig te handelen en mijn objectieven aan te passen. 

http://desteniiprocess.com