Day 345 - Between Illusion and Reality

In February of this year I was sick for 10 days. The dokter said I had a virus but he could not determine which one. It was certainly not bacteria as the blood tests came out clean. I was feeling physically weak, looking pale and I could not concentrate on anything for too long. Because my work is very demanding and a high-pressure environment I decided that I could not go to work and that I needed to get better. The dokter kept on prescribing me sick-leave notes all the while testing for different types of virusses. 

One day I was discussing the medical results with my partner and at one point she asked me: "Are you sure you are not just sabotaging yourself because you hate your work?" I looked at her question and said: "No, I am not sure."  

What followed was a discussion which led to the moment of realisation that: I had created this sickness experience with my mind... Allmost from one moment to the next, I was feeling much better and the next day I was already up and about being very active like usual. The physical experience of weakness and all the other symptoms were completely gone.  

I was very relieved, but there was still the question: If this is the case, how did I come to this point of wanting to avoid my work so much? This was a recent change as I had mostly enjoyed going to work and being active at work. 

What stood out was an overall accumulation of stress and what I experienced as 'pressure'.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear being and becoming 'pushed' at my work and feeling that I cannot do my work properly.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to dislike not knowing what to do and having to ask others for support when they are already themselves drowning in work.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to want to be able to do everything 'alone' by 'myself' as that means that I am an 'expert'.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear that I will not meet the expectations that everyone has within meeting certain deadlines and that this will result in screaming and anger.

I realise and accept that despite possible screaming and anger from another person I am still here and I still respect myself as Life.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to become bored with the work and the objectives and within that no longer pushing myself to excell. 

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to make my job more complicated than it needs to be by participating in future projections instead of remaining here in breath with the task(s) at hand.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to victimise myself within perceiving that I cannot handle the stress effectively.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to make the stress a 'fact' instead of seeing and realising that I am creating the stress through thinking and manifesting it as an energy in my body.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear the 'anxiety' and the 'stress' instead of standing equal to it and working with it as a part of me and as a point to transcend.

I realise and understand that despite the fast-paced-ness of the environment I can remain in breath-awareness and direct myself in the best possible way to resolve the issues that come my way.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think that I do not have enough time to tend to my most important responsibilities.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to within this doom-scenario create an internal pressure based on fear and energy.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to 'give up' when I see myself as having to perform a series of tasks and immediatley thinking there will not be enough time - and from there create a state of panic within myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to create panic as a 'justification' to abdicate responsibility and not make sure that I can tend to my responsibilities.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to create the experience of feeling overwhelmed instead of realising and understanding that I am still able to organise myself despite the amount of information.

It is interesting. On the one hand I enjoy the responsibility and the idea that people count on me. On the other hand there is a self-sabotage character at work where I go into self-doubt and the fear that I will screw-up.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to hold on to the self-sabotage character based on memories of the past where I perceive that I 'screwed up' and where 'I was blamed' for my mistake.

Try the DIP Lite course for Free and discover the power of Self-Forgiveness.
Visit desteni.org for more information.

Dag 344 - ivm Ingewikkelde Zaken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf willen bewijzen in complexe situaties, als diegene die complexe problemen oplost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de redder willen zijn die de problemen van anderen (beter) oplost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd problemen te creeren zodat ik mezelf naar voor zou kunnen schuiven als de oplosser.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te zoeken naar problemen zodat ik mezelf zou kunnen definieren als de oplosser.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat als er geen complexe problemen zijn, ik mezelf niet zal kunnen onderscheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik me niet kan concentreren op eenvoudige zaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat eenvoudige zaken waardeloos zijn en mijn aandacht niet waard zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ingewikkeld willen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf als 'persoon' ingewikkeld te hebben gemaakt als een manier om mezelf te onderscheiden en om mezelf 'interessanter' te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd eenvoud definieren als 'saai'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd eenvoud definieren als 'dom'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf ingewikkeld maken omdat ik geloof dat ik dan meer aandacht zal krijgen dan wanneer ik eenvoudig ben.

Eenvoud herdefinieren:

Iets dat met weinig woorden gecommuniceerd of uitgelegd kan worden en dat snel begrijpelijk is.

Voor meer informatie over zelf-vergeving, zie: http://www.desteni.org
Voor een cursus met gratis begeleiding, zie: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 343 - Mijn Job is mijn Leven

Het is verleidelijk om, wanneer men een baan heeft, zich te gaan definieren aan de hand van deze baan. Indien men dit toelaat, kan een baan een entiteit worden die het leven van een persoon volledig overneemt op emotioneel en mentaal vlak. De persoon wordt de baan.

In onze maatschappij wordt hier door de werkgevers ook op ingespeeld. Men tracht een zekere trots op te wekken bij de werknemers in verband met hun functie in het bedrijf, als zijnde een zekere prestatie en een teken van succes.

Op die manier ontstaat de verleiding om zich te gaan definieren aan de hand van de baan die men heeft, omdat het success dat bereikt werd op professioneel vlak dan ook weerspiegeld op het gehele leven van de persoon.

Zelfvergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccept
eerd mezelf te definieren ahv mijn baan en wanneer ik niet op het werk ben ook innerlijke dialogen te voeren die betrekking hebben op mijn collega's en het werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen acht te slaan op mijn ademhaling wanneer ik werk, ipv me te realiseren dat de zelf-beweging van het in- en uitademen mezelf een fysiek anker geeft waarmee ik zelf mijn tempo kan bepalen en ik mezelf kan vertragen ten aanzien van de 'snelheid' die uit de omgeving op me afkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf reeds in de toekomst te projecteren in gedachten wanneer ik 's morgens opsta, in plaats van mezelf hier te brengen in en als mijn fysieke lichaam door op een kalme manier in en uit te ademen en de focus te brengen in en als mijn lichaam en de praktische handelingen die ik 's morgens dien te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van het werk 'een entiteit' te hebben gemaakt die 'mijn leven beheerst', ipv me te realiseren dat dit het resultaat is van een keuze die ik maak en dat ik kan beslissen om de focus te leggen op het ondersteunen van mezelf in mijn proces ongeacht of ik op mijn werk ben of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'mezelf te verliezen' op het werk en 'overleven' als een excuus te gebruiken om op een onbewuste manier in allerlei persoonlijkheden te participeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reactief te zijn op het werk en daarom automatische persoonlijkheden te activeren ipv mezelf in adem te bewegen en te ageren vanuit zelf-expressie als wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn van bepaalde mensen omdat ik geloof dat ik niet met hen kan omgaan zonder bepaalde persoonlijkheden te activeren, ipv mezelf te vertrouwen en in te zien dat ik met elke persoon kan omgaan eenvoudig door hier te zijn en te ademen en mezelf uit te drukken in zelf expressie in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat het niet mogelijk is om kalm te zijn/blijven bij de uitvoereing van mijn werk omwille van de druk die gelegd wordt op het behalen van bepaalde resultaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een opgepepte persoonlijkheid te hebben gecreeerd, als een manier om mij aan te passen aan mijn omgeving en om de indruk te wekken dat ik heel hard werk en ik mijn uiterste best doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat ik hetzelfde werk ook kan verrichten door innerlijk kalm te blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat stress me helpt om sneller te werken, in plaats van me te realiseren dat ik op deze manier alleen meer fouten maak die daarna gecorrigeerd moeten worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd sneller willen werken dan realistisch mogelijk is - ipv me te realiseren dat als ik werk in adem, mijn focus het meest intens zal zijn en ik op die manier feitelijk het snelst werk en ik geen fouten maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd stress te creeren omdat ik geloof dat er niet genoeg tijd is om alles te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds een oordeel te vellen dat het onmogelijk zal zijn een om een bepaald aantal taken vandaag te volbrengen en op basis daarvan reeds angst te creeren, ipv me te realiseren dat ik door dit oordeel en deze perceptie de mogelijheid reeds saboteer om in één dag deze taken te volbrengen im kalmte en focus.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf reeds overwelmd te voelen wanneer meerdere taken op ma afkomen en in feite te panikeren, ipv mezelf hier te houden en me te realiseren dat ik elke taak slechts kan volbrengen door mezelf te bewegen in adem, in kalmte en absolute focus.

Woorden om te leven: Geduld, ademhaling, kalmte, focus.

Voor meer informatie over zelf-vergeving, zie: http://www.desteni.org
Voor een cursus met gratis begeleiding, zie: http://lite.desteniiprocess.com

Day 342 - Less complication

I have noticed change coming through within me, when it comes to having resistance to do something because I have set my mind on doing something else.

For instance the other day there was the need to organise our day and to decide when a specific task was ging to be perfomed by me, such as wet cleaning. Here I immediately responded saying that I would do it 'later' because now I have more urgent things to do such as studying. I said 'I study best in the morning' (and therefore everything else has to wait).

Yet my partner responded, 'Just do it now then it is done and you can still study in the afternoon. It only takes 20 minutes.' Here I normally would put up a fight and how dare someone else 'command my day'. Yet, the energy that I saw coming up within me - I saw that it was not going to be worth it so I decided to just 'pass' and I said: well, yeah ok I can do it now as well. And in that moment I let go of my idea-fix that 'I must study now and if I do not study then I lose out'.

What comes to mind in an interview with Joe Kou that I have listened a few times to - where he and Sunette talk about a moment where she said to him to 'drop it' when he was in a recation and arguing, and in that moment he was able to 'drop it' and let go by breathing through the emotions that were coming up in him. I would say it is an interesting interview to listen to as it really takes the listener by the hand in how to 'move out of a reaction' and 'what it will be like'.

In my example it was similar and I noticed a lightness within me when realising there is a certain ease within making such a decison, I would say that it requires a level of being comfortable with oneself to be able to 'drop such a pattern' because one will then choose for 'less complication' over creating stress and drama.

Here is some additional forgiveness:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to perceive in a moment that what another is suggesting is somehow 'against me' and 'against my best interests'.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to demonise the other person in my mind - in fear of losing that which I had projected to do with my time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear that what I had projected to do with my time 'will be taken away from me' and I will lose out against the other person.

I forgive myself that i have accepted and allowed myself to compete with the other person where I think that I must try to 'maximise my profit' and 'secure my advantage'.

I forgive myself that i have accepted and allowed myelf to be greedy and within that become paranoid in my relationship with others.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to stand as self-obsession in the center - instead of placing what is best for all in the center and finding what works best for both through communication and working together.

I commit myself to live the words 'relaxedness' and 'simplicity' when it comes to organising myself and prioritisig my tasks.

I commit myself to creating a foundation of effective decisionmaking when it comes to practical organisation and taking into consideration others as myself one and equal.

*For more information, visit: http://desteni.org
*For a (free) guided course on how to use writing and breathing as self-liberating tools, visit: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 341 - De stresspersoonlijkheid

In gesprekken tussen mijn partner en ik kwam dit weekend naar boven dat ik tijdens de werkweek alsmaar meer gestresseerd ben. In mijn gedachten verweet ik dit aan ‘mijn nieuwe job’ – degene die ik bijna 2 jaar geleden begonnen ben, doch voor mijn partner had dit er niets mee te maken en was het een reeds bestaand patroon dat eenvoudig verder geëvolueerd is.

Alsmaar meer gestresseerd… Waarom?

Wat voor mij naar boven komt is het woord ‘hectisch’. Ik ervaar dingen snel als hectisch en ik wordt zelf ook vaak hectisch – van zodra iets ingewikkeld ‘lijkt’ dan schiet ik vanbinnen in paniek en wil ik er alles aan doen om het te kunnen vermijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘druk’ te ervaren op mijn werk, terwijl daar eigenlijk geen reden toe is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken dat ‘ik een enorme verantwoordelijkheid draag’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gefrustreerd te zijn op mijn werk en kwaad te worden op mijn computer en agressief gedrag te vertonen wanneer iets niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de werkomgeving ervan de schuld te geven dat ik gestresseerd ben en op deze manier mijn macht weg te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat als ik gewoon hier ben in adem en telkens mijn beslissingen neem hier in adem dan is er nooit een reden om gestresseerd te worden en kan ik mezelf kalm bewegen op mijn werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gestresseerd rond te lopen op mijn werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik mijn stress en gestresseerdheid op het werk niet zomaar kan ophouden, want dat zou betekenen dat al mijn stress voor niets geweest was – en dat is ook inderdaad zo.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd met ‘negativiteit’ aan mijn werk te beginnen. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd systematisch op mijn werk te vloeken en mezelf opzettelijk kwaad te maken wanneer ik denk dat iets niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te zoeken naar excuses als redenen om te kunnen vloeken en kwaad worden, als een manier om energie te genereren in mezelf en mezelf te laten opvallen als alpha bij de andere collega’s.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vloeken en kwaad worden als een tactiek om aandacht te krijgen van de anderen in mijn team en hen de indruk te geven dat ik vervaarlijk ben en dat ze mij zouden respecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd respect te willen van anderen ipv mezelf te respecteren door mezelf te bewegen in adem en mezelf te vergeven wanneer ik participeer in gedachten en emoties en mezelf te corrigeren.

Zo respecteer ik mezelf van morgen tot avond, door mezelf te bewegen in adem en mezelf dadelijk te vergeven wanneer ik participeer in gedachten en emoties en mezelf dadelijk te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te werken vanuit een uitgangspunt van ‘angst’  en van ‘plicht’ – ipv mijn participatie in de werkomgeving te baseren op een beslissing om mezelf en anderen te verkennen in dit spel en te zien wie ik ben.

Ik realiseer me en begrijp dat de capaciteit om in kalmte en in stabiliteit te participeren in het spel van mijn werkomgeving in mij bestaat en het er enkel op aankomt dat ik deze capaciteit benut, dat ik deze leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘mezelf te verliezen’ in het spel – ipv altijd hier te zijn met mezelf in adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een depressie te koppelen aan mijn werk ivm ‘uitzichtloosheid’ en te denken dat mijn werk uitzichtloos is en me geen carrièrekansen biedt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten op ‘erkenning’ vanwege mijn werkomgeving – ipv mezelf te erkennen in elk moment van adem en anderen te erkennen als een en gelijk als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me niet gewaardeerd te voelen ipv mezelf te waarderen in hoe ik adem, hoe ik spreek, hoe ik stap, hoe ik anderen aankijk en goeiedag zeg, in hoe ik mijn werk doe en hoe ik mezelf in de plaats stel van anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om stress in mezelf te laten escaleren ipv mezelf onmiddellijk te stoppen en te ademen en mezelf hier te brengen in mijn lichaam en indien nodig iets anders te doen en of van omgeving te veranderen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie participeren in een vorm van stress, mezelf te stoppen en mezelf hier te brengen als mijn lichaam en mezelf te stabiliseren in adem. Ik breng mezelf hier als de woorden ‘kalmte’, ‘eenheid’, ‘gelijkheid’, ‘helderheid’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘mezelf overboord te gooien’ wanneer ik op het werk ben ipv met mezelf te werken.

Ik geef mezelf de ruimte om met mezelf te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf onder druk te zetten met de woorden ‘er is geen tijd’ en ‘ik heb geen tijd’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf stress te creëren doordat ik niet flexibel ben als water wanneer het aankomt op het stellen van mijn prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te laten leiden door wat ik ‘liever doe’ dan iets anders, ipv eerlijk te zijn met mezelf in het ordenen van mijn prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het ordenen van mijn prioriteiten ‘persoonlijk’ te maken ipv in te zien dat het stellen van prioriteiten compleet onpersoonlijk is en dat ik de ene taak moet kunnen loslaten wanneer plotseling een andere taak prioritair wordt.

Ik realiseer me en begrijp dat er nooit een reden kan zijn waarom ik stress zou creëren op het werk.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik op een onpersoonlijke manier mijn prioriteiten stel en mezelf stuur in adem, het werk veel ‘lichter’ wordt en aangenamer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd faalangst te creëren ivm de verantwoordelijkheden die me worden opgedragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me de moed in de schoenen laten zinken wanneer ik geconfronteerd wordt met grote volumes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te manipuleren en mezelf te ‘paraliseren’ wanneer ik geconfronteerd wordt met grote volumes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik ‘mezelf moet blijven’ en om ‘mezelf te blijven’ moet ik neen zeggen tegen grote volumes want als ik grote volumes begin te verwerken dan ben ik een slaaf geworden van het systeem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd grote volumes met emotie te benaderen ipv met gezond gezond verstand, consistentie, adem en geduld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd percepties te creëren over de volumes die me te doen staan en emotioneel te reageren tegenover deze percepties ipv de percepties los te laten en het wek steen voor steen te doen.

Ik laat mezelf toe om aan nieuw patroon te creeren voor mezelf op het werk als iemand die rustig is, die zelfverzekerd is en die op een kalme en beheerste manier zijn werk doet.

Voor meer info, zie: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 340 - Wanneer de Gedachten niet Ophouden

Een van de punten waar ik momenteel mee worstel, is het ervaren van werkdruk op het werk, en na het werk de gedachten ivm het werk mee naar huis te nemen. Ook op de bus op weg naar huis zit ik vaak nog aan het werk te denken en ’s nachts kan ik soms niet slapen omdat de gedachten ivm het werk niet ophouden en ik er zelfs in mijn bed gespannen van word. Dan komt soms de gedachte in me op: misschien moet ik van werk veranderen. Maar ik realiseer me ook dat het hier in eerste instantie om een patroon gaat dat ik zelf gecreëerd en toegelaten heb. Niemand verplicht me om op de bus of wanneer ik ‘s avonds eet of in mijn bed lig, gedachten te produceren ivm mijn werk. Het is als een soort koepel of bokaal die ik rond mezelf creëer en waardoor mijn wereld heel klein word.

Is dit alles wat ik zijn kan of is er meer?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een soort van fantasme te zitten wanneer ik op de bus zit naar huis, en te denken en geloven dat het voor mij niet mogelijk is deze gedachten te stoppen en dat ‘ik er al te ver in zit, dat ik ze nu niet meer kan stoppen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat het ‘moeilijk is’ om mijn gedachten te stoppen na het werk of dat ik ‘iets nodig heb om mijn gedachten mee te verzetten’ zoals een film of een boek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn mind veel te krachtig is voor mij om mijn gedachten te kunnen stoppen, ipv me te realiseren dat ik diegene ben die de gedachten ‘echt’ maakt door erin te participeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik te zwak ben om als zodanig mijn gedachten te stoppen in en door adem, en dat ik telkens ‘middelen’ nodig heb zoals een film of een andere activiteit om mezelf bezig te houden en niet te beginnen ‘denken’.

Ik realiseer me en begrijp dat ik kan beslissen om mezelf te aarden in en als mijn lichaam en ik daarin de gedachten en het denken volledig loslaat.

Ik engageer mezelf ertoe om mezelf te aarden in en als mijn lichaam en om - wanneer ik mezelf zie denken – mezelf te stoppen en te ademen en mezelf in en door adem te aarden in en als mijn hele lichaam.

Ik beslis. Ik adem. Ik stop. Ik stuur mezelf. Ik ben hier.

Voor meer info, zie: http://www.desteni.org

Day 339 - Too Exhausted to do Anything

“I’m too exhausted I can’t do anything” is a thought pattern I face at times after a day of work. It gives me the excuse to divert myself in the evenings and not do anything constructive with myself in the time that I have to myself.

Yes, the work does take a certain ‘toll’ on me – because to work efficiently one need to invest oneself wholeheartedly, give oneself completely – but that does not mean that I am ‘dead’ in the evening. I am still here. I can direct myself and decide to undertake an activity with which to support myself and ‘create’ myself – I can still plant little seeds and water them.

Today I listened to an EQAFE interview that talked about how mind resistance functions. I could see then that this is what I have been allowing: to not put in at least that equal amount of ‘pushing’ that the mind is putting out in reverse in the form of resistance. If the amount of resistance that the mind is putting out is greater than the amount of pushing that I am willing to put out in order to move myself into self-realization and self-change – then the mind will evolve and grow at the detriment of ‘me’ as the life I could be.

That is not a desirable prospect. It speaks for itself that one would like to become ‘more’ and ‘grow’ as a self-expressive person and not become ‘less’. ‘less’ than what and who one really could be as a being, as a person.

What if there is a way to bring out the best in ourselves?

Check it out at : www.desteni.org

Day 338 - Guilt over extending Sick leave

Today I am writing on an experience of ‘guilt’ I was dealing with in regards to being physically ill for a few days.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to feel guilty for wanting to prolong my sick leave, because what if my employer thinks that I am not really sick.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to consider compromising myself just so that I would make a good impression at my work.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not place myself and my body first.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear getting fired if I am sick too long.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not have fully respected and honored my body and the process it requires to heal.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have made ‘the rights of my employer’ more than the requirements of my body as an equal expression of life.

I commit myself to walk self-care and consideration in regards to my body as myself.

I commit myself to care for my body as my responsibility towards myself and towards life.

Eventually I did go back to the doctor and in hindsight this was a great gift to myself to have given myself extra time to recover and become really well before going back to work. This was a really cool practical application of placing self first.

*Find out more: http://desteni.org

*Free online course to learn self-writing: http://lite.desteniiprocess.com

Day 337 - My Visit to Belgium - Decade with Desteni

It was very interesting for me to visit Leila, Gian and Cesar back at my parent’s home in Belgium this week. It meant that I was reunited with one of my sisters, her husband and child, plus my parents.

What stood out for me is how, when Cesar (Leila and Gians child) would act in certain ways the overall response from my parents was not in accordance with how I remembered them. In relative terms they were quite relaxed and patient in how they dealt with the small one. Especially when he started drawing on the kitchen tiles with color pencils I went into a little moment of panic ‘because my dad is going to EXPLODE’, but he didn’t. Cesar was simply shown by Leila and Gian how he can clean the tiles afterwards with a wet sponge so that is what Cesar did.

This in turn showed me that my parents are able to change and that there are aspects of and about them that I do not necessarily know yet. Therefore I got to know them in a different way, which reminded me of the potential that exists in everyone to drop their old patterns and become a better version of themselves.

I had been visiting my parents a few times a year and I would say that the communication with my dad had evolved from speaking uncomfortably way in the beginning to now talking normally. There was a moment this week where I stood next to him in the kitchen and we were talking about watching cycling on the television. Suddenly I said to him: “you know, I never understood how you can watch cycling on television.” This is not something I would normally have allowed myself to say. I would have dismissed it as something that ‘can create conflict’ instead of seeing the innocence in it. The only way I could ask him that question is because I accepted myself in that moment and felt comfortable expressing myself towards my dad, even though I was not sure how he would react. (He was simply stunned for a moment.)

Another thing that was interesting to watch is how Leila and Gian deal with Cesar on a daily basis. I have never seen such a form of absolutely consistent and dedicated parenting.

Whenever Cesar did something that was in some way inconsiderate of others or the environment, they would approach him and explain to him in English the outflow of his actions and why he needs to adjust his behavior. They would speak to him in a calm manner and with a normal tone of voice. This would most of the times lead to him making a statement that he understands and then he would stop the behavior or pattern. What astounded me is that he as a small boy is completely open to reason. Yes, there is no yelling required, no freaking out, no manipulation with fear, no physical abuse, no verbal abuse, simply explaining consequences and showing the responsibility Cesar has within his actions.

It became apparent to me then that parenting is really the key to creating a world of stable and grounded humans capable of common sense and living in harmony with their environment and with other life forms.

Come and join us in this process of discovering what Life means. These glimpses of ‘Heaven on Earth’ that I am seeing, that I experienced this week, they did not just come falling from the sky. They were the result of working together in a group, of individually and together applying the tools of self-forgiveness, writing and changing ‘who we are’ over many years.

Find out more: http://desteni.org

Free online course to learn self-writing: http://lite.desteniiprocess.com

Dag 336 - Dag en Nacht

Het is Lang geleden dat ik nog een echte vakantie genomen heb en nu bevind ik me in Slovakije. Dit is de laatste dag van deze korte reis. De dagen zijn voor mij erg rustig verlopen.

Op de heenweg in het vliegtuig was ik nog erg gestresseerd. De periode voor ons vertrek was ik ook erg gestresseerd, en de laatste dag op het werk was duizelingwekkend stresserend omdat ik alles klaar moest hebben voor mijn vertrek.

Wat voor mij dus opvalt is hoe gestresseerd ik vorige week was en hoezeer ik in deze enkele dagen tot rust gekomen ben. Een verschil van dag en nacht.

Het is duidelijk dat de stress werkgerelateerd is en als ik kijk naar wat heeft bijgedragen aan deze stress dan stel ik vast dat mijn eigen gedragspatronen hieraan hebben bijgedragen. Ik kijk hier in het bijzonder naar 'weerstand’ die ik gehad heb ten aanzien van bepaalde opdrachten/taken en bijgevolg het 'uitstellen’ van deze taken.

De weerstand komt op in verband met het moeten uitvoeren van taken die ik ervaar als complex of waar ik me onzeker over voel of nog waar ik bang ben om fouten te maken en ik voorrang geef aan alle taken waar ik me comfortabeler bij voel.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te manipuleren door datgene waar ik me niet comfortabel bij voel uit te stellen en het mezelf te doen 'vergeten’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in the zien en mij te realiseren dat ik eigenlijk uitstel omdat ik het wil vergeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vergetelheid te gebruiken ipv mijn problemen aan te pakken en te begrijpen hoe ik precies vooruit moet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door bepaalde taken die ik ervaar als onaangenaam uit te stellen de verantwoordelijkheid op anderen af te schuiven.

Ik realiseer me en begrijp dat door hetgeen ik onaangenaam vind uit the stellen, ik mezelf verzwak en ik deze beperkingen ook in iedereen aanvaard.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd emoties zoals weerstand en wat ik onaangenaam vind te laten bepalen hoe ik mijn werk uitvoer, ipv alles onvoorwaardelijk te benaderen als een en gelijk, en mezelf te sturen in adem en gezond verstand.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik alles onvoorwaardelijk benader en in het bijzonder wanneer ik mezelf stuur om datgene te doen waartegenover ik weerstand ervaar, dat ik mijn beperkingen overstijg en groei als persoon in mijn verantwoordelijkheid.

Getting Nausea when Reading in a Bus (And how to Stop it) - Day 335

I recently had a conversation with a college about ‘reading in the bus’. The conversation came about because we both take the same bus and my college noticed that I study in the bus every day. She told me that she cannot read in the bus very well because she tends to get nausea. I said that I also used to have this, but that I pushed myself and now I no longer get nausea when reading in the bus. She was surprised and said: oh, so this is a mind thing?

In this blog I would like to share a little bit more background on what I did to bring this change about.

Initially when being faced with the possibility of having to read and study in a bus, my reply was that I am not able to do this ‘because I get nausea’. This was in fact so, whenever I had tried to read or study in the bus (or in a car) in the past I would get nausea and I would soon enough close my books and do something else. Yet, in a conversation my partner challenged me on this and said: that may very well be so, but it is a belief in your mind based on a memory. Somewhere inside me I could feel that there was a truth to this, even though I felt like saying that this is not true and I am really like that. In self-honesty, I had to investigate this point deeper to find out for myself.

And so I did: I forgave myself for having accepted and allowed myself to create the belief that when reading in a moving bus or car I will get sick or I will become nauseated. I allowed myself to realize that I had LIMITED myself with the belief that I will get sick or become nauseated when reading in a moving bus.

On a next occasion when sitting and reading in a bus, what happened is that: there was a slight movement in me where ‘the nausea’ wanted to come up – I could feel it coming up -  yet I simply breathed consistently and focused on my whole body and what happened is that the nausea dissipated like a fog – it cleared away.

And this is how I moved myself through a self-limiting belief such as that I will get nausea when reading text in a moving bus.

For more information on the specifics of how to apply self-forgiveness, please visit: www.desteni.org

Dag 334 - Ja maar ik was iets anders van Plan

Toen mijn vriendin mij vroeg haar te helpen, kwamen er gedachten in mij op zoals: is dit nu echt zo belangrijk dat we hier met zijn tweeën over moeten zitten brainstormen? Dit is zonde van mijn tijd…

Ik zat neer met haar, maar ik was niet 100% met haar aanwezig. In mijn achterhoofd zat ik me namelijk schuldig te voelen ten aanzien van de tijd waarvan ik dacht dat ik die aan het verliezen was en – ik ging zelfs in een vorm van lichte paniek. Ik zag dit patroon in mezelf en realiseerde me dat het geen zin heeft me zo te voelen en op deze manier te proberen participeren. Ik schiet mezelf op deze manier in de voet en verspil werkelijk mijn tijd. Het had geen zin deze angstbeelden in mezelf te creëren.

Ik besloot toen vrede te nemen met de situatie en mijn eigen plannen in verband met wat ik had willen doen, even volledig en onvoorwaardelijk los te laten. Eenmaal ik dit gedaan had, was het slechts een kwestie van een paar minuten vooraleer we samen het probleem opgelost hadden en mijn vriendin en ik tevreden waren.

Zelf-vergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan het beeld van wat ik had willen doen en hoe ik mijn tijd had willen besteden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat ik zal verminderen indien ik mezelf investeer in dit project dat van haar komt ipv in mijn eigen projecten te kunnen investeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachting te hebben gecreeerd dat het moeilijk ging worden en dat het veel inspanning ging vergen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest om controle te verliezen over mijn eigen tijd, nog voor ik een goed beeld heb van hoe lang iets zal duren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een weerstand te voelen en te denken: het is niet eerlijk dat ze hiervoor mijn hulp inroept, ze moet dit alleen doen, ze heeft het recht niet 'mijn tijd hiervoor af te pakken'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik 'verplicht' ben mijn vriendin te helpen en met deze attitude bij haar te gaan zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vraag van mijn vriendin ervaren als een inbreuk op 'mijn vrijheid'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd paranoide worden tav 'mijn tijd'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik zelf later gestressed zal zijn 'omdat ik minder tijd heb'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn ervaring van 'weerstand, oneerlijkheid en me gestraft voelen' gerechtvaardigd is en me neer te leggen bij deze ervaring. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren omdat er van mij gevraagd wordt om van mijn planning af te wijken. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd paniek te gebruiken in een moment in plaats van mijn gezond verstand te gebruiken en communicatie met mijn partner om te bepalen wat het precies is waar ze hulp mee nodig heeft - zodat ik me kan realiseren dat dit niet lang hoeft te duren en dat ik mezelf niet 'in tweeen moet scheuren'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik mezelf compromitteer indien ik dit project nu belangrijker maak dan wat ik zelf van plan was te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me niet realiseren dat ik mezelf niet hoef te compromitteren - ik kan eenvoudig op een manier participeren die zowel mijn vrijheid respecteert als die van mijn partner.  

Wanneer en als ik mezelf zie reageren in paniek omdat ik geloof dat mijn vrijheid gecompromitteerd wordt, dan stop ik en adem ik en ik realiseer me dat mijn vrijheid bestaat in het ademen hier en mezelf vrij te maken van mijn emoties en reacties en in die innerlijke stilte beslissingen te kunnen nemen die best zijn voor mezelf en voor anderen.

Wanneer en als ik mezelf zie panikeren omdat ik geloof dat er 'van buitenaf' een beperking wordt opgelegd aan mijn vrijheid - dan stop ik en adem ik en realiseer ik me dat deze wereld en iedereen in deze wereld deel uitmaakt van mezelf en dus van mijn vrijheid.

Ik realiseer me en begrijp dat ik niet altijd alle informatie en dus volledige controle kan hebben alvorens een beslissing te nemen en ik soms gewoon even moet ademen en participeren om te zien of dit iets is waarin ik van dienst kan zijn aan een ander.

Voor meer informatie, zie: www.desteni.org