Lees Deel 1 van deze blog
Een vorm waarin het "ik wil aandacht" personage zichtbaar wordt is wanneer X met iemand begint te spreken - ik plotseling denk dat ik ook beter met iemand zou spreken, en bang zijn dat ik iets belangrijks mis door ook niet met iemand te spreken. "Ik zou beter meer met anderen communiceren/spreken." En vijf minuten later heb ik een reden gevonden om iemand lastig te vallen met een schijnbaar belangrijke/praktische vraag.
Dit patroon heeft zich een aantal keren herhaald en was voor ons beiden vrij duidelijk, vooral omdat X erover zou beginnen en het duidelijk was dat ik mijzelf excuses/rechtvaardigingen aan het zoeken was.
Gedachte dimensie: ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een herinnering/gedachte hebben van de moeder die altijd 'daar is' voor mij en ikzelf die hulpeloos was zonder dat punt van aandacht.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer ik zag dat X met een ander ging communiceren, te reageren met angst en denken dat ik niet genoeg aandacht zal hebben.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat ik zal verminderen als ik niet snel ook iemand vind om mee te communiceren.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onmiddellijk gek worden van woede als ik merk dat X mij voor welke reden dan ook even negeert, en dit ervaren als een vorm van misbruik.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het vanzelfsprekend vinden dat er iemand is die 100% daar is voor mij en die mij gelijk wanneer aandacht geeft en naar mij luistert.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd omgekeerd niet onvoorwaardelijk daar te zijn, maar enkel wanneer het mij uitkomt en 'wanneer het past in mijn agenda'.
(Wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten