Dag 312 - Angst voor keuzes?

Het patroon dat ik wil veranderen is dat ik voornamelijk ‘neen’ zeg wanneer er mij wordt voorgesteld eens iets nieuws te proberen – want de ander moet dan steeds aandringen en uiteindelijk ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb.

Wat deze gedachten me tonen is dat ik angst heb voor het onbekende – en tegelijk dat ik mezelf ophoud in datgene wat me bekend en vertrouwd is.

Als kind was dit punt reeds moeilijk, wanneer men mij iets nieuws wilde leren eten. Mijn eerste reactie was altijd dat ik het niet wilde, omdat ik niet het risico wilde lopen om een slechte ervaring te hebben.

Dus, door angst voor een slechte ervaring – sluit ik mezelf af voor alles wat nieuw is in mijn wereld, en stagneer ik en verandert de ervaring van mezelf in mijn wereld niet.

Tegelijkertijd is er een punt in mij waarin ik geloof dat het tijdverlies is om nieuwe zaken te proberen omdat ik geloof dat ik reeds ok ben – dat ik reeds tevreden ben met wat ik heb – maar het is in feite angst en een vorm van controle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een negatieve herinnering te koppelen aan het geïntroduceerd worden van iets nieuws zoals voedsel – waarin ik het zag als mijn macht om ‘neen ‘te zeggen en te weigeren als een vorm van ‘verzet’, ipv mij te realiseren dat het in mijn eigen voordeel is om nieuwe zaken te proberen en te verkennen – omdat ik op die manier mezelf leer vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de ander die me iets nieuws voorlegt te zien als autoriteit – en door ‘neen’ te zeggen de ander willen krenken, maar eigenlijk krenk ik mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is om steeds neen te zeggen, want het is alsof ik mezelf tegenwerk, ik laat niet toe dat er zich nieuwigheden in mijn leven ontwikkelen, ik mis kansen, ik onderdruk mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd neen als een wapen te gebruiken – waarmee ik wil tonen dat wat de ander mij wil geven of tonen ‘slecht is voor mij’ als een vorm van ondankbaarheid en wraak tegenover de ander.

Ik realiseer me dat ik het woord neen misbruikt heb en het niet gebruikt heb als een expressie van mezelf maar als een machtsspel – waarbij ik het woord gebruik om mezelf en anderen in de voet te schieten.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een ervaring van angst wanneer me iets nieuws wordt voorgesteld, mezelf te stoppen en ademen omdat ik me realiseer dat het een programma is – omdat ik er steeds vanuit ben gegaan dat het gemakkelijker en veiliger is om neen te zeggen dan om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor de keuze die me wordt voorgesteld – want dan moet ik een keuze maken gebaseerd op wat ik werkelijk wil voor mezelf en dan moet ik verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mezelf vertrouwen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik ‘neen’ gebruikt heb als een manier om geen keuzes te moeten maken – omdat ik op alles neen kan zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd, mezelf de macht te hebben ontzegt om keuzes te maken waarin ik mezelf een stem geef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te hebben verscholen achter de keuzes van anderen uit angst voor een conflict.

Ik realiseer me en begrijp dat het niet mogelijk is me te verschuilen achter de beslissingen van anderen, want ten slotte ben ik verantwoordelijk voor alles wat ik doe en in elk moment beslis ik wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds een angst in mijn borst voelen opkomen wanneer me wordt voorgesteld eens iets nieuws te doen – waarbij ik denk, waarom moeten we het leven altijd ingewikkeld maken, kunnen we gewoon niet thuis blijven, etc...

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om mijn comfort zone te verlaten en me ergens te begeven waarin ik me onzeker kan voelen en ik mogelijks niet weet wat ik moet doen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in weerstand als angst om iets nieuws te doen of ergens om ergens op in te gaan dat nieuw of onverwacht is, mezelf te stoppen en ademen en mezelf de kans te geven een beslissing te nemen gebaseerd op wat ik wil voor mezelf en wat best is voor iedereen.

http://desteniiprocess.com

Dag 311 - Onverwacht conflict

Vandaag ontstond er een conflict tussen mij en een collega – toen ik iets ging vragen dat de collega niet in staat was mij te geven. Ik stelde mijn vraag en ik zag dat de collega meteen zenuwachtig werd – mogelijks omdat ik haar stoorde in haar werk. Ik interpreteerde haar reactie/antwoord in ieder geval met een ondertoon van kwaadheid en hierop ging ik in zelfverdediging en begon ik luid te praten als om te tonen dat ik mezelf niet laat omver praten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vraag op een wijze te hebben gesteld dat de college niet meteen kon zien waarom ik deze vraag aan haar stel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf gespannen te hebben gevoeld vanaf het moment dat ik zag dat ze zenuwachtig reageerde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in inferioriteit te hebben gereageerd toen ik zag dat de collega zichzelf geïrriteerd maakte naar aanleiding van mijn vraag – ipv mij te realiseren dat dit de beslissing van de collega is en daar heb ik niets mee te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij schuldig te hebben gevoeld dat ik de collega deze vraag gesteld had ipv mij te realiseren dat dat net het doel was van de manipulatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te hebben gevoeld alsof ik iets verkeerd gedaan had ipv mij te realiseren dat ik hooguit mijn vraag beter had kunnen formuleren en de ander beter in beschouwing had kunnen nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd reeds in inferioriteit en lichte angst bestaan op het moment dat ik naar de collega toe stap – uit angst voor alle mogelijk zaken die zouden kunnen gebeuren en voor alle mogelijke reacties die de collega zou kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf in deze anticipatie reeds minder te hebben gemaakt dan de collega ipv gelijk te staan en mij te realiseren dat ik met een deel van mezelf communiceer.

Ik sta mezelf toe comfortabel te zijn met anderen als mezelf en sta mezelf ook toe op een duidelijke en assisterende manier te communiceren.

Ik realiseer me en begrijp dat in het communiceren met een ander als mezelf ik ook geduld aan de dag moet leggen en dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik communiceer en dat ik steeds verantwoordelijk ben voor mezelf.

Ik realiseer me en begrijp dat ik steeds mezelf hier kan brengen in adem en dat het absurd is bang te zijn door een eventuele reactie van een collega. De kans dat er mijn werkelijk iets zal overkomen is onwaarschijnlijk klein en dus is het ok om los te laten van mijn defensie en overlevingsmechanismen. 

Ik assisteer mezelf en de college een en gelijk met specifieke en directe communicatie en ik laat geen ruimte voor emoties en manipulaties. Ik hou de vraag specifiek – en duidelijk, zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan omtrent wat ik vraag en op die manier geef ik richting aan de interactie en aard ik de communicatie in de realiteit.

Ik respecteer mezelf en de collega een en gelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de collega willen kalmeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te zijn dat de collega zo reageerde want ‘dat was nergens voor nodig’ – ipv mij te realiseren dat ik de volledige context van de collega niet ken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de kwaadheid door middel van een grapje willen opvangen  ipv mij te realiseren dat dit inferioriteit is en dat ik bang ben eenvoudig recht vooruit te communiceren.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met directe communicatie niets te verliezen heb – ik zal er enkel tijd mee winnen en uiteindelijk zal het voor anderen ook gemakkelijker worden om met mij te communiceren.

Wanneer en als ik zie dat een ander kwaad wordt omwille van een input die ik vraag of gelijkaardig – dan adem ik in mezelf en sta ik mezelf toe te staan in het principe van duidelijke communicatie. Ik push mezelf om hier te staan in duidelijkheid – ongeacht hoe de ander reageert – en mezelf te focussen op het zo duidelijk mogelijk overbrengen van de informatie en de ander assisteren met het begrijpen van de boodschap.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 310 - 2 punten

Momenteel zijn er 2 punten die ik zie die mij verzwakken in mijn proces van zelfverandering. Het eerste heeft te maken met het geloof dat als ik met toewijding begin te stappen en mezelf push om hier te zijn en te ademen – ik op een punt zal stuiten ‘waarin het mij te veel is’ en ik zal denken dat het te ingewikkeld is en ik zal in dat punt ‘kwaad worden’ omdat ‘ik het niet kan’ en ‘ik er niet toe in staat ben’. Dit is uiteraard een excuus en wat ik zie is dat er in dat geloof en soort van mist zit tegenover mezelf waarin ik mezelf niet toelaat te zien wat er werkelijk in mezelf gaande is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer ik met een punt confronteerd wordt dat ik niet in 1 2 3 kan oplossen in mezelf in irritatie om te slaan en wrok en zelfmedelijden en impliciet te zeggen ok F**** it.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik een punt niet meteen kan oplossen, of wanneer ik niet meteen een inzicht heb of ik kan een ervaring in mezelf niet in  1 2 3 kan stoppen – dat ik zwak ben en op te geven en over te gaan in zelfmedelijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien/willen zien als ‘zwak’ ipv mij te realiseren dat ik in elk moment kan beslissen wie ik ben en kan staan in het principe van wat best is voor iedereen.

Het tweede punt heeft te maken met  het patroon van stilaan terug meer en meer in gedachten te participeren en te verzinken in mijn dagelijkse routines door geautomatiseerd gedrag – na een periode van toegewijde zelfapplicatie. Hoe kan ik dit patroon in mezelf veranderen? Het lijkt eenvoudig: regelamtig schrijven en ervoor zorgen dat wanneer er zich problemen voordoen – dat ik ze oplos en ze gebruik om mezelf sterker te maken ipv mezelf te verzwakken door ze te negeren of te onderdrukken. Het patroon is dus: ik wordt geconfronteerd met een punt of een ervaring en ik onderdruk het in mezelf in plaats van het open te klaren en er richting aan te geven. Dit zijn met name punten waarin ik ‘bang’ ben om zelf-oprecht te zijn en om er met anderen over te communiceren in de zin van: assistentie vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn process onderdukkking in mezelf als de norm aanvaarden ipv mij te realiseren dat ik de mogelijkheid heb om elk probleem/issue dat ik in mezelf tegenkom – kan opklaren en er richting aan kan geven als mezelf – zodat ik sterker wordt.

Ik engageer mezelf ertoe praktisch een notitieblok bij te houden waarin ik de issues die ik tegenkom dagelijks opschrijf als een manier om met mezelf te communiceren en zodat ik aan elk van de issues richting kan geven in en als mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 309 - Wat is Eigenwaarde ?

Vandaag was ik aan het kuisen was en op een gegeven moment reik ik onder het bed van F om helemaal tegen de muur te kunnen kuisen. Ik zie op dat moment dat het laken redelijk laag bij de grond hangt waardoor ik met de fregona het laken raak wanneer ik de vloer onder het bed tot helemaal tegen de muur wil kunnen kuisen.

In plaats van te stoppen en mij te realiseren dat ik het laken kan optrekken zodat er ruimte vrijkomt om te kuisen – doe ik haastig verder, want ik wil dat het kuisen voorbij is nu.

Ik realiseer me onmiddellijk nadien dat ik lui geweest ben en dat indien het mijn eigen bed en laken geweest waren – ik allicht de moeite genomen had om het laken op te trekken zodat ik zeker ben dat de fregona het laken niet zou raken.

Op dat moment begint een strijd in mezelf omdat ik mezelf zie als gefaald en dat ‘ik het opzettelijk gedaan heb’ – ik heb namelijk het inzicht maar ik heb er niet naar gehandeld.

Een enorm schuldgevoel ontstaat in mezelf: als iemand die niet te vertrouwen is – als iemand die opzettelijk anderen benadeelt uit eigenbelang.

Ik wordt zo kwaad dat ik mij op een gegeven moment begin af te reageren op mijn omgeving. Brutaal met spullen beginnen omgaan, als iemand die bezeten is. (“Gefaald...” “Gefaald...” )

Een perspectief werd mij gegeven ivm met mijn reactie en deze gebeurtenis en hier wil ik nu op ingaan.

Vanwaar de sterke reactie tegenover mezelf? Omdat ik het zag als ‘onvergeeflijk’ dat ik zulk een punt toeliet in mezelf. In dat moment geloof ik haast niet meer dat ik mezelf zou kunnen veranderen.

"De ander geeft mij onvoorwaardelijk, en ik geef hen in ruil stank voor dank !"

Wat echter duidelijk is is dat ik ergens de keuze maak om vast te houden aan de emoties tegenover de gebeurtenis – ipv mijn gezond verstand te gebruiken. Er is een punt waarin ik het belangrijk vind om mezelf te zien als mislukt en/of niet goed genoeg – zodat ik mezelf zou kunnen straffen. Er lijkt een sterke connectie te bestaan in en als dit punt van het straffen van mezelf. Het is mijn standaard antwoord.

Zou het kunnen, vroeg iemand mij, dat ik opzettelijk zulke gebeurtenissen uitlok – zodat ik zou kunnen overgaan tot het straffen van mezelf en het baden in de emotie van spijt en het consolideren van het geloof over mezelf dat ik mislukt ben of waardeloos?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf als het ware aan te vallen met deze emotie van ‘je bent waardeloos’ – ‘je hebt het echt verknald’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan deze manier van op mezelf te reageren als een vorm van zelf-agressie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik met mezelf kan praten en dat ik mezelf kan tonen hoe iets op de correcte manier te doen en hiervoor is geen geweld nodig.

Ik realiseer me en begrijp dat het nutteloos is mezelf geweld aan te doen door middel van emoties zoals woede, omdat dit er niet toe lijd dat ik mijn patroon corrigeer. Het zorgt er daarentegen voor dat ik het patroon elders herhaal zodat ik opnieuw kwaad kan worden op mezelf en ik opnieuw tegen mezelf kan zeggen hoe ik gefaald ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik even mijn tijd moet nemen om een correctie aan te brengen alvorens ik verder handel (zie boven ivm het laken) – dan neem ik mijn tijd en stop ik met te geloven dat ik mijn eigen tijd verspil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken en geloven dat als ik mijn tijd zou nemen om een reeks handelingen correct uit te voeren – of om iets bijkomstigs te doen – ik daarmee mijn tijd verlies en ik ben het niet waard om mijn tijd hierin te investeren. Ik geloof dat als ik mijn tijd te lang in deze handeling(en) investeer – ik mijn waarde verlies – omdat ik voortdurend iets ‘belangrijks’ moet doen ipv mij te realiseren dat dit een hersenspinsel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als waardeloos wanneer ik ‘te veel tijd zou spenderen met het kuisen’ – en daarom wil ik ook in mijn gedachten wegvluchten en mezelf bezighouden ‘elders’ terwijl ik kuis – in plaats van hier te zijn in adem en te bewegen in eenheid en gelijkheid met mijn hele lichaam terwijl ik kuis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van ‘wat ik doe’ – ipv mij te realiseren dat mijn eigenwaarde er net in bestaat om ongeacht wat ik doe -  datgene wat ik doe telkens goed te doen.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door mijn eigenwaarde afhankelijk te maken van wat ik doe – ik steeds in inferioriteit besta – want ik zal altijd minder zijn dan ‘eigenwaarde’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigenwaarde definiëren in en als de activiteiten waarin ik participeer, het type mensen waarmee ik relaties opbouw, het type werk dat ik doe op professioneel vlak, en de relatie waarin ik verkeer – in plaats van mij te realiseren dat het allemaal niets betekent, indien ik mijn eigen waarde niet zie – die er immers uit bestaat in al deze aspecten van mezelf – ‘het goed te doen’.

Het maakt dan in beginsel niet uit wat ik doe – indien ik eerst niet begrijp dat het erom gaat mijn eigen waarde neer te zetten in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf mijn eigen waarde ontzegt te hebben – en in de plaats daarvan ‘waarde hebben willen krijgen’ – terwijl ik zelf niet bereid was mijn eigenwaarde te leven en te investeren in alles wat ik doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest mijn eigenwaarde te verliezen ipv mij te realiseren dat ik ze in de eerste plaats nog nooit geleefd heb.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie afdwalen in gedachten tijdens een bepaalde activiteit – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat mijn waarde hier is – in en als hetgeen ik aan het doen ben en de manier waarop ik het doe.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 308 - Snel willen typen wanneer anderen meekijken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer een ander meekijkt met hoe ik typ – telkens fouten te maken – waardoor ik overkom als dom en onhandig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer anderen meekijken zo graag willen tonen dat ik iets goed kan of zonder fouten – dat ik enkel nog fouten maak en ik niet overkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf zenuwachtig te maken omdat een ander meekijkt met wat ik doe of met hoe ik werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf willen bewijzen in dat moment en absolute perfectie en misschien zelfs superioriteit willen neerzetten – waardoor ik struikel bij wijze van spreken en ik fouten begin te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om mezelf belachelijk te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment dat ze meekijken willen tonen dat ik ook professioneel kan werken en dat ik zelfs sneller dan hen kan typen – en dan struikel ik en maak ik fouten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee over mijzelf willen creëren in de ogen van anderen ipv op mijn eigen ritme te werken en zeker te stellen dat ik op een correcte manier werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een lichte angst voelen in mezelf wanneer een ander meekijkt en reeds automatisch bang te worden dat ik fouten zal maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd die ander op dat moment te zien als een autoriteit en mezelf te zien als minder dan – ipv mezelf de autoriteit te geven om op een manier te schrijven waar ik comfortabel mee ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als een ander bij mij komt en mee kijkt hoe ik werk, mezelf te vertragen in adem en te zien dat ik beweeg op een manier die comfortabel is voor mezelf ipv in die vorm van angst te gaan – omdat ik indruk wil maken op een ander en bang ben dat ze geen tijd hebben voor mij of dat ik hen tot last ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat anderen ongeduldig gaan zijn en dat ik te veel van hen afhankelijk ben en dus ‘snel’ te willen typen ipv mij te realiseren dat dit zinloos is en als ik ‘sneller wil typen’ ik enkel meer fouten zal maken en dan verliezen we echt tijd – dus geef ik mezelf de toelating om eerst comfortabel te zijn met mijn eigen ritme en mijn eigen tempo omdat ik me realiseer dan ik dan het meest efficiënt ben.

Ik realiseer me en begrijp ook dat het geen zin heeft om angst te gebruiken om sneller te gaan – ik zorg er eerst voor dat ik het werk beheers op mijn eigen tempo en van daaruit kan ik mezelf stilletjes pushen om sneller te werken.

http://lite.desteniiprocess.com