De drang naar competitie is sterk. Er lijkt in mij een onweerstaanbare drang te bestaan naar competitie en het koste wat koste overtreffen van anderen. het is interessant dat deze competitiedrang er niet feitelijk toe geleid heeft dat ik van mezelf de allerbeste mens zou maken. In plaats daarvan heeft het ertoe geleid dat ik afgunstig ben tegenover anderen, en hen eenvoudig niet gun wanneer zij vooruitgang boeken. Ook leidt her ertoe dat ik bang ben voor anderen - want wat als zij me tonen dat ik 'minder ben' dan hen???Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een vooroordeel te houden dat anderen in de grond minder zijn dan mij - en ze het niet verdienen om op hun plaats te staan waar ze staan. En dat hun plaats voor mij bestemd was.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat anderen niet verdienen waar ze staan - en afgunstig tegenover hen te zijn uit jaloezie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf gedevalideerd te voelen omdat een ander iets bereikt heeft en ik niet.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van mezelf verwachten dat ik 'vanzelf' beter zou worden en dat ik 'het in mij moet hebben' om de beste te zijn, maar wanneer een ander beter blijkt te zijn, dan geloof ik dat ik 'niet goed genoeg ben' en geef ik op.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat ik niet 'goed genoeg ben' - en dat ik als zodanig minderwaardig ben aan wat ik had kunnen zijn en dat het geen zin heeft om te proberen want ik kan nu al zien dat ik nooit het niveau van die anderen zal kunnen bereiken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij ooit enkel voor iets geëngageerd te hebben wanneer ik er 100% van overtuigd was dat ik daarin 'de allerbeste zijn kunnen zijn'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd 'het zijn/worden van de allerbeste' als motivatie te gebruiken - ipv mij te realiseren dat talenten in grote mate genetisch voorgeprogrammeerd zijn en het dus geen zin heeft om beter te willen zijn dan iemand die een betere genetische predispositie heeft.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ergens de allerbeste in willen zijn zodat ik mijn geloof kan handhaven en beschermen dat ik beter en meer ben dan de rest.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het willen zijn van de beste gebruiken als mijn voornaamste motivatie, ipv te kijken naar hoe ik een skill kan toepassen die leuk is voor mezelf - waarin ik voor mezelf plezier heb.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vervolgens op te geven toen bleek dat ik niet de beste zou kunnen worden in een bepaalde categorie - en mezelf te vervloeken omdat ik 'zo beperkt ben'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn superioriteit willen beschermen tegen iedereen - ipv te stoppen en me te realiseren dat ik één en gelijk ben aan alles en iedereen rond mij - en ik dus op geen enkele manier kan claimen dat ik meer of beter ben.
Ik engageer mezelf ertoe om te verkennen hoe ik motivatie kan leven op een manier die best is voor mezelf en best voor iedereen - zodat ik mezelf motiveer vanuit mezelf en niet op basis van een verwachting
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in en door deze toepassing van 'de beste willen zijn' in feite enkel uit te zijn op het 'winnen' - waarbij ik ervoor moet zorgen dat anderen minder blijven dan mij en dat is hoe de elite in deze wereld haar positie consolideert.
http://lite.desteniiprocess.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten