Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het moment waarin F me
uitnodigde om los te laten en even met haar meet e genieten van de omgeving in
het bos – mijn angst de overhand te laten nemen met de gedachte dat het al snel
donker wordt en we dus geen vijf minuten hebben om hier te staan in het bos.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me machteloos te voelen
omdat de ander ‘nog even wilt blijven staan’, maar ik wil reeds doorgaan.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in dit moment toegeven aan ‘controle’
en ‘manipulatie’ door kwaad te worden en de ander te willen bewegen – ipv mijn
standpunt los te laten en te participeren in het moment met F.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te identificeren met
‘mijn standpunt’ en te denken dat ‘mijn standpunt’ correct is en ik ‘geen
vergissing wil maken’ door met de ander te participeren in het genieten van de
omgeving in het bos.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd zenuwachtig te worden en in
mijn gedachten het punt niet kunnen loslaten dat we zo snel mogelijk moeten
vertrekken, ipv eenvoudig te stoppen en te ademen en te participeren met F.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door bepaald gedrag te vertonen
(gelaatsuitdrukking en houding) de ander ertoe hebben willen bewegen om ‘te
stoppen’ en met mij mee te gaan.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te panikeren omdat ik mijn
zin niet kreeg.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd panikeren omdat ik in mijn
geest geprojecteerd heb wat er zou kunnen gebeuren indien het donker wordt en
we zijn alleen in het bos en nu gebruik ik deze gedachte als excuus om te
zeggen ‘dat er nu helemaal geen tijd is’ en ‘dat de ander ongelijk heeft’.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een geheime agenda hebben,
ipv open te staan voor wat de ander ervaart.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bezeten te worden van ‘angst
om dood te gaan’ enkel en alleen omdat er reeds iets minder zonlicht is.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vast te houden aan
nervositeit en weigering in mezelf, waarin ik mezelf niet toelaat te
participeren in het moment omdat ik me reeds ‘tegen’ dit moment gekant heb.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de situatie te benaderen
vanuit verliesangst, ipv te ademen en in eenvoudige communicatie te treden met
de ander.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn geweest van
wat de ander vertelde over wat ze ervaarde en hiertegenover vooroordelen te
hebben gehad.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd proberen het moment te
controleren door te zeggen dat ik deze ervaring ‘niet begrijp’ en dat deze ‘voor
mij vreemd is’.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het gedrag van de ander te
proberen controleren omdat ik een bepaalde interpretatie gemaakt heb van wat
zij aan het doen is.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een interpretatie te maken
in mijn gedachten ipv eenvoudig aan de ander te vragen wat zij aan het doen is
en wat ze ervaart.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een ervaring veroordelen
omdat ik haar niet begrijp en dus vormt zij voor mij een bedreiging.
Ik vergeef
mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn voor wat ik
niet begrijp.
Ik engageer
mezelf ertoe om wanneer en als ik in mezelf zie dat ik angst en onrust vorm
omwille van iets dat ik niet begrijp of niet ken, mezelf te stoppen en te
ademen en mezelf te ondersteunen door te ademen en mij te realiseren dat ik dit
iets kan onderzoeken en leren kennen in eenheid en gelijkheid als mezelf en dat ik mezelf daarin niet verlies.
Voor meer informatie, zie: http://desteni.org en http://lite.desteniiprocess.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten