252 - De waanzin van eigengerechtigheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd toen de collega op geïrriteerde wijze tegen mij sprak – te reageren in angst, en bang te zijn dat ik iets ‘verlies’ dat nooit meer kan worden hersteld, dat ik het beeld verlies dat de ander over mij heeft – en dat ik absoluut onbetrouwbaar ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij schuldig te voelen omdat ik geloof d
at ik het vertrouwen van de ander geschonden had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vervolgens kwaad te worden omdat ik geloofde dat de ander niet luisterde en puur veronderstellingen aan het maken was – terwijl ik diegene was die veronderstellingen maakte met betrekking tot wat hij wist.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij te baseren op mijn herinneringen van deze persoon en hoe ik hem in het verleden reeds veroordeeld heb als ‘bekrompen en betweterig en incompetent’, waardoor ik niet in staat was in dit moment te zien en horen wat de persoon mij vertelde, omdat ik enkel mijn vooroordelen bevestigd wilde zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door anderen te veroordelen ook aanvaarden dat ik veroordeeld wordt en geen kansen krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd anderen geen kansen te geven om te tonen wie ze zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘kennis’ creëren mbt een persoon als een waardeoordeel, en dan in de toekomst mijn interactie met deze persoon te baseren op dit oordeel ipv op de realiteit van het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf in het moment van communicatie machteloos te voelen en hulpeloos – voor een moment –omdat ik niet wist hoe te reageren op wat hij vertelde – en hiervoor ging ik mij wreken door het volgende moment op hem kwaad te worden en hem terug in een ‘inferieure’ positie te brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd er een erekwestie van te maken van wie zijn gelijk haalt in het bijzijn van anderen, ipv nederigheid te stappen en onvoorwaardelijk te luisteren naar wat een ander te zeggen heeft ongeacht van wie ‘gelijk’ heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf in een moment verbergen achter ‘ego’ toen ik bang was dat ik als minderwaardig was overgekomen naar anderen toe, of als incompetent.

Ik engageer mezelf ertoe om alle ‘aspecten’ van het persoonlijk nemen in mijzelf te verwijderen en te aligneren met wat best is voor iedereen, het is te zeggen: open en onvoorwaardelijke communicatie tussen gelijken die gericht is op het bekomen van een oplossing.

Ik engageer mezelf ertoe anderen te ondersteunen in het doen van hun job en dat het er niet enkel om gaat dat ik ondersteund wordt door anderen in het doen van mijn job – wat een waanzin.

http://lite.desteniiprocess.com