Dag 242 - Afhankelijkheid

Artwork by Marlen Vargas Del Razo

In deze blog onderzoek ik dmv zelf-vergeving een patroon van afhankelijkheid dat ik op een ander projecteer. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geïrriteerd te geraken wanneer de ander een vraag stelt aangaande iets ‘wat niet lukt’ of een ‘technisch probleem’ – waarbij ik denk, ‘waarom heeft hij altijd een probleem’ – ‘waarom kan hij het zelf niet oplossen.’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten mijn eigen ervaring van hulpeloosheid te projecteren op de ander en mij dan te ergeren ipv na te kijken waar ik hulpeloosheid aanvaard in mijn eigen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden omdat ik denk dat de ander ‘mij lastig valt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken: “wat een domme vraag – kan hij geen gezond verstand gebruiken.”

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ipv te ademen en te communiceren in gelijkheid, mezelf te ergeren en de ander beginnen af te breken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat de ander egoïstisch is van mij deze vraag te stellen ipv een poging te doen om zelf het probleem op te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen patroon van afhankelijkheid en het niet willen nemen van verantwoordelijkheid op bepaalde vlakken op de ander te projecteren – ipv mij te realiseren dat ik mezelf beoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf afhankelijk te maken van de ander waarin ik fundamenteel een ander verantwoordelijk wil blijven houden voor wat ik doe – ipv zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en wie ik ben.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie stappen naar de ander, zodat deze het probleem voor mij oplost, zonder zelf eerst gekeken te hebben hoe ik ergens voor verantwoordelijkheid kan nemen – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mezelf van anderen afhankelijk wil maken om geen verantwoordelijkheid te moeten nemen – en dus engageer ik mezelf ertoe om in dat moment te kijken in mezelf naar hoe ik voor mezelf verantwoordelijkheid kan nemen voor de situatie.

Dag 241 - Containerpark

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in het containerpark mijn gezond verstand niet te gebruiken en in plaats van te kijken naar waar het best zou kunnen, wil ik geen moeite doen om te kijken – omdat ik bang ben dat het te lang gaat duren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid willen nemen omdat ik tegen mezelf zeg dat het te veel moeite kost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd verantwoordelijkheid af te staan aan iemand anders omdat ik denk dat het te moeilijk is om te vinden wat waar moet – en ik wil er snel vanaf zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een punt als ‘onbelangrijk’ zien, en er dus geen aandacht aan te besteden, ipv mij te realiseren dat het erom gaat wie ik ben in een moment en dat ik in alles verantwoordelijk ben voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te handelen onder stress – ipv mezelf te stoppen en mezelf hier te brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd toegeven aan mijn weerstand ipv de zaken zelf in handen te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet zien wanneer ik een opportuniteit heb om te veranderen – in de kleine dingen – en ip daarvan mijn programma van achteloosheid en nonchalance blijven recycleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd opzettelijk niet te luisteren naar de instructie die de ander mij geeft en mijn eigen ding te doen als om te tonen dat ik beter weet en dat wat zij zegt niet belangrijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gelijk te staan met de partner maar in plaats daarvan reeds te komen vanuit superioriteit – en hetgeen de partner zegt, het detail ervan, niet ernstig te nemen en in de wind te slaan als onbelangrijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het zo gewoon te zijn van niet te luisteren naar anderen dat ik me niet eens realiseer wanneer ik iets niet begrijp van wat er gezegd is, wanneer iets me niet duidelijk is. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat mijn mind voor mij kan luisteren - hetgeen bewezen is dat het niet werkt - en dus engageer ik mezelf ertoe om te luisteren als mezelf - door hier te zijn in adem, en mezelf in de schoenen te plaatsen van de ander.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 240 - Het gaat TOCH niet lukken !

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om wanneer F mij een voorstel deed voor een plan van aanpak - hiermee akkoord te gaan maar tegelijkertijd te denken 'het gaat waarschijnlijk toch niet lukken'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf al vanaf het eerste moment te saboteren ipv te ademen en mezelf de kans te geven om onbevooroordeeld naar de situatie te kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken dat het plan van aanpak onmogelijk was, en dat 'er veel kans is dat het mislukt'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door het hebben van deze gedachte in feite opzettelijk de omstandigheden te creëren die het plan doen falen - zodat ik achteraf kan zeggen : zie je wel, het is onmogelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken dat het een kwestie is van F te vertrouwen - ipv mij te realiseren dat ik in mijzelf de nodige voorbereiding moet doen en het interne proces moet stappen om te zien hoe ik het plan op de best mogelijke manier kan uitvoeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf het plan van de ander niet eigen maken en het uit te voeren als 'haar plan' - zodat ik geen verantwoordelijkheid moet nemen en het ok is als het faalt, dan is het niet mijn schuld, want 'het was gewoon een slecht plan'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd er een competitie van maken ipv van het plan te zien als onpersoonlijk en dit mij eigen te maken als 'een mogelijke oplossing'.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik luister naar de ander en ik in mijzelf twijfel ervaar - mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik in mijzelf de twijfel moet opklaren en dat het niet volstaat om tegen mezelf te zeggen 'dat ik de ander vertrouw' - en dus engageer ik mezelf ertoe om de nodige stappen te nemen om mijzelf het plan eigen te maken zodat ik het kan uitvoeren in zelf-vertrouwen en zelf-verantwoordelijkheid.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 239 - Beslissen wanneer het moment Hier is

Ik realiseerde mij vandaag dat als ik niet duidelijk ja (of neen) zeg op een voorstel dat mij gedaan wordt, omdat ik emotionele reacties heb tav dit voorstel, ook al kan ik er vanuit het opzicht van gezond verstand niet veel tegen inbrengen – ik hiermee een schizofrene situatie creëer. Ik neem immers geen duidelijke positie tav het voorstel. Het is alsof ik nog zal ‘afwachten’ en zien wat mij ‘het beste uitkomt’.

Hierdoor mis ik mijn kans om in het moment een beslissing te nemen en dit topic af te sluiten. Ik antwoordde immers helemaal niets en liet het over aan de ander. Als gevolg daarvan zal ik er de hele dag over blijven verder nibbelen in mijn gedachten om alsnog te proberen een beslissing te nemen, om alsnog te proberen een positie in te nemen. Met als resultaat dat ik de volledige context verlies van de beslissing en ik tot conclusies kom die ver af staan van de werkelijkheid.

De oplossing is mezelf te stoppen in adem en indien ik reacties heb – een moment te wachten. Eventueel kan ik dit communiceren aan de partner, namelijk dat ik een moment nodig heb want ik heb een reactie. Wanneer ik dan terug stabiel ben in mijn fysieke lichaam kan ik zien wat er nu feitelijk best is voor iedereen onafgezien van mogelijke reacties die ik voordien had. Op die manier kan ik een beslissing communiceren, het moment weer loslaten en mij focussen op het volgende moment, in plaats van mezelf gevangen te zetten in een moment uit het verleden door in mijn gedachten continu de dialoog te herhalen – alleen maar omdat ik mezelf niet gestuurd heb in een moment en dus geen verantwoordelijkheid genomen heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid nemen voor mezelf in een moment, omdat ik geen risico wilde nemen inzake een beslissing die mij aangaat en ik het punt aan de ander wilde overlaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd opzettelijk niets antwoorden als een manier om ‘mijn stem’, ‘mijn macht’ te behouden, ipv mij te realiseren dat ik hiermee juist mijn stem, mijn macht weggeef aan de mind.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie aarzelen aangaande een beslissing, om mezelf te stoppen en te ademen, en mij te realiseren dat indien ik voldoende duidelijkheid heb mbt het waarom van de beslissing – ik in dat moment mijn stem moet geven, en niet moet wachten.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 238 - realisatie en zelf-correctie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een probleem beschrijven, een realisatie delen, zonder uit te leggen hoe ik daarvoor verantwoordelijkheid ga nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd deze informatie delen vanuit het oogpunt om emotionele schade te veroorzaken – en niet vanuit het oogpunt om samen tot een oplossing te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet in de schoenen plaatsen van de ander alvorens informatie te delen en te geloven dat ik dit punt moet confronteren – dit is zogezegd mijn zelf-oprechtheid – en dus te spreken zonder werkelijk verantwoordelijkheid te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn zelfonderzoek op te houden bij de “realisatie” van hoe ik iets gecreëerd heb, en niet de stap verder te zetten van hoe ik mezelf kan corrigeren.

Ik engageer mezelf ertoe om in mijn zelf-onderzoek en in het bijzonder wanneer ik hierover met een ander communiceer – tezamen met de realisatie van het probleem ook de praktisch toepasbare oplossing mee te communiceren – waarmee ik aangeef dat ik voor het hele probleem verantwoordelijkheid neem.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie “aha” gaan mbt de realisatie van een probleem, ook de stap verder te zetten en voor mezelf de oplossing te scripten van hoe ik de correctie ga leven. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 237 - "Ik ben speciaal" persoonlijkheid

Angst Dimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat niemand me opmerkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik van anderen afhankelijk ben en dus moeten ze mij erkennen als ‘speciaal’ omdat ik aanvaard heb dat er niet genoeg levensbronnen zijn voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat ik speciaal moet zijn om te mogen bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in anderen te zoeken naar het punt dat hen special maakt, dat hen ondescheid van de rest, ipv mij te realiseren dat in essentie iedereen hetzelfde is en dat de verschillen oppervlakkig zijn en niet relevant.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het punt dat iemand special maakt, gebruiken als maatstaf om te bepalen hoeveel aandacht iemand verdient.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd aanvaarden dat ik beperkte aandacht heb en dat ik niet aan iedereen gelijke aandacht kan geven, en omdat ik deze schaartse aanvaard, aanvaard ik het idee dat diegenen die aandacht krijgen special zijn – hetgeen impliceert dat wanneer iemand sterft van de honger, hetgeen het gevolg is van het gebrek aan aandacht, dat deze person noodzakelijkerwijs irrelevant en onbelangrijk moet geweest zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf willen creeren in en als dit wonderschoon en buitengewoon wezen dat door iedereen wordt bewonderd en aanbeden, ipv mij te realiseren dat dit gebaseerd is op eigenbelang en het verdoezelen van het lot van anderen in de wereld – omdat ik alle aandacht opeis met mijn wonderschoon wezen, wetende dat aandacht in de wereld schaars is, en dus worden anderen in de wereld vergeten en is het alsof zij niet bestaan.

Ik engageer mezelf ertoe om bloot te leggen hoe de systemen in deze wereld aandacht misbruiken om te verdoezelen wat er in de wereld gaande is.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie kruipen voor aandacht, mezelf realiseren dat ik geen aandacht geef aan wat er werkelijk gaande is in deze wereld en dat ik mezelf ondedruk met aandacht al seen vorm van suiker.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het aandacht geven aan anderen zien als een plicht en een karwei – als een blok aan mijn been – als een straf bijna, ipv mij te realiseren dat het aandacht hebben voor anderen een en gelijk is met het hebben van aandacht voor mezelf – en dat wanneer ik datgene doe wat best is voor iedereen ik automatisch ook bijdraag aan datgene wat best is voor mezelf.

http://lite.desteniiproces.com

Dag 326 - Intermezzo: het Geheim achter Beter zijn dan Anderen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te beperken door ‘de beste te willen zijn’ – hetgeen impliceert dat ik mezelf slechts tot op een bepaald punt zal pushen en ontwikkelen in een bepaald punt – en wanneer ik in mijn perceptie in dit ene punt ‘beter ben dan de anderen’ zal ik in essentie stoppen met mezelf te pushen omdat ik een punt heb gevonden om mezelf ‘uniek’ te noemen en wordt ik blind wordt voor alle aspecten van mijzelf waarin ik in separatie ben, waarin ik geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf  – maar omdat ik in dit ene aspect in mijn perceptie 'beter ben dan anderen' volstaat dit voor mij en dan ben ik niet meer geinteresseerd in het onvoorwaardelijk ondersteunen en veranderen van mezelf in alle mogelijke dimensies van mezelf. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf definieren en positioneren ahv een sociale context, ahv een groep, om tegen mezelf te zeggen dat ik goed of slecht bezig ben – ipv mezelf en mijn zelf-oprechtheid in adem als referentie nemen voor mijn ontwikkeling en mijn process.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd oprecht te zijn met mezelf inzake de cumulatieve impact van mijn handelingen en toe te geven aan mijn excuses waarom het ok is om niet consistent te zijn en in essentie te slabakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid naast mij neer te leggen omdat ik mijn omstandigheden als special aanmerk en ik in mijn verbeelding verzin dat anderen hetzelfde zouden doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf aanvaarden als onvolmaakt en dat het onwaarschijnlijk is dat ik mijn programma transcendeer – en dit als reden gebruiken om mezelf slechts tot op zekere hoogte te pushen – zodat ik in een situatie verkeer waarin ik me op zijn minst goed voel en er geen tot weinig conflict is - ipv mezelf onvoorwaardelijk te pushen voorbij mijn beperkingen en te ontdekken wat er w

erkelijk mogelijk is als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een goed gevoel als mijn leidraad gebruiken, ipv zelf-oprechtheid en wie ik ben in elk moment te gebruiken als leidraad in mijn proces. 

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie vergelijken en participeren in competitie en de beste willen zijn, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik enkel de beste wil zijn opdat ik een excuus zou hebben om niets meer te moeten doen, en dus engageer ik mezelf ertoe om mezelf onvoorwaardelijk toe te leggen in mijn process.

Ik engageer mezelf ertoe om daadwerkelijk oplossingen te vinden en mijn resultaten te meten zodat ik weet waar ik sta in mijn process en ik mezelf geen verhaaltjes moet vertellen gebaseerd op vergelijking met anderen.

Ik engageer mezelf ertoe om mijzelf duidelijke doelen voor ogen te stellen, zodat ik mijn resultaten kan evalueren en ik mezelf niet kan wijsmaken dat ik goed bezig ben en dat ik hard gewerkt heb – wanneer er geen resultaat is. 

Ik engageer mezelf ertoe om onvoorwaardelijk te stappen en mijn process te documenteren in schrijven zodat ik met mezelf kan checken welke weg ik heb afgelegd en wat er mij nog te doen staat. 

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 325 - Van vader op zoon - Deel 2

Angst dimensie:

 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen mij zien als inferieur aan de partner – ipv mij te realiseren dat ik op dat moment inferieur wordt aan een idee in mijn eigen geest.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie bang worden mbt wat anderen over mij zullen denken en dat ze mij zullen zien als ‘minder dan’ – mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mezelf definieer ahv anderen en dat ik aanvaarding zoek bij anderen ipv mezelf te aanvaarden als leven, en dus engageer ik mezelf ertoe om mijzelf het uitgangspunt te maken van mijn eigen bestaan en het vervolmaken van mijzelf in eenheid en gelijkheid als een voorbeeld van leven.

Gedachte dimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn geest het beeld van mijn vader te creeren als ‘voorbeeld’ van wie ik wil zijn hetgeen impliceert dat ik mezelf wil creeren als dominant en 'sterker dan'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf een voorbeeld te stellen in mijn leven gebaseerd op energie en bewondering – ipv mij te realiseren dat dit beeld gebaseerd is op preprogrammatie van vader en zoon – en dat ik mezelf nooit heb afgevraagd wie ik wil zijn als levend wezen, maar dat ik blindelings ben begonnen met het creeren van mezelf naar de beeltenis en gelijkheid van mijn vader.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd dit voorbeeld te volgen uit ‘gemak’ omdat het hier was – en omdat mijn overleven daarvan afhankelijk was – dus ik zal gelijk worden aan diegene die mijn leven instandhoud en waar mijn leven dus van afhangt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten en geaccepteerd in te zien dat ik strikt genomen had kunnen onderzoeken wie ik had willen volgen en wie mijn voorbeelden zullen zijn van wie ik wil worden, en dat ik daarnaast de vader tevreden had kunnen houden door het spelen van de goede zoon, dus ik had letterlijk geen excuus, ook niet het ‘ik moest overleven excuus’ om mezelf niet te creeren in het evenbeeld van wat op dat moment voor mij een eerbiedwaardig wezen is. 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet een keer in mijn leven vertraagd te hebben en mij de vraag gesteld, maar wie wil ik nu werkelijk worden, en in plaats daarvan deed ik verder met het volgen van het programma omdat ik dan geen verantwoordelijkheid moest nemen voor mezelf en wie ik wil zijn als leven.

Ik engageer mezelf ertoe om in mijzelf het ontwerp bloot te leggen van de person die ik wilde worden gebaseerd op het door mij gepercipieerde voorbeeld van de vader – en dit in mezelf om te zetten naar een voorbeeld in de beeltenis en gelijkheid van een levensvorm die eerbiedwaardig is als eenheid en gelijkheid als leven.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 324 - Van vader op Zoon - Deel 1

Vandaag werd er een dynamiek uitgelegd die betrekking heeft op de vader-zoon-relatie en hoe dit resulteert in specifieke genderrollen. Het statement dat gemaakt werd is dat ongeacht de kwaliteit van de relatie met de vader en ongeacht of de vader als een goed dan wel als een slecht voorbeeld gefungeerd heeft, de zoon altijd de appreciatie van de vader zal proberen te bekomen door de vader te kopieren in heel zijn wezen. De zoon wordt met andere woorden een levende kopie van de vader, of hij dit nu wilt of niet.

Ik kon dit heel goed herkennen in mijzelf en mijn relatie tot mijn vader - en in het bijzonder aangaande die punten waar ik weet dat ik er moeilijkheden mee heb.  

Punten die naar voren treden zijn: dominantie in mijn relatie en het plotselingen verbaal uithalen naar de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vader te kopieren vanuit een onbewust verlangen om goedkeuring te krijgen van de vader - alsof de goedkeuring van de vader een oplossing is op welk probleem dan ook.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat ik een kopie moet worden van de vader om gevalideerd te worden in mijn bestaan.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het machtspatroon van de vader te kopieren, waar ik macht zoek over anderen omdat ik geen manier vindt om op een normale manier te communiceren en mezelf uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepteerd het ego van de vader te kopieren als deze imposante en indrukwekkende aanwezigheid - zodat niemand het ooit in zijn hoofd zal halen om mij iets te  lappen of mij pijn te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de woede te gebruiken als een manier om anderen te manipuleren en zich inferieur te laten voelen - zodat ik dan vervolgens mijn eigen wil en mijn eigen visie kan opdringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de energie als irritatie in mezelf te geloven ipv wanneer deze opkomt mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat dit de bron is van gepreprogrammeerde dominatie - wannneer ik deze energie zou volgen, waarin ik mezelf opgeef en overgeef aan de mind - en dus engageer ik mezelf ertoe om te ademen en te wachten totdat er opnieuw stilte is in mijn lichaam en dan pas te spreken in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd met de armen te zwieren als een kind als een manier om te doen alsof ik onschuldig ben en ik niet weet wie ik zijn moet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd met de armen te zwieren als een manier om te impliceren dat ik niet verantwoordelijk ben voor mezelf en dat ik naief ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd wanneer en als ik mijn armen begin te zwaaien te denken dat ik me vrij voel, terwijl ik in feite het gedrag van mijn vader exact kopieer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd met de armen te zwaaien als een manier om mij te beschermen omdat als ik 'onschuldig handel' men mij met rust zal laten en ik dan niet moet veranderen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik met de armen begin te zwaaien nav een gesprek, mezelf te stoppen en te ademen, en mij te realiseren dat ik een gekopieerde persoonlijkheid activeer gebaseerd op mezelf niet te willen confronteren en onschuldig willen lijken, en dus engageer ik mezelf ertoe om in dat moment te kijken naar wat het is over mezelf dat ik niet wil zien of wat het is waar ik geen verantwoordelijkheid voor wil nemen.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te identificeren met en definieren ahv de programma's en systemen van mijn vader.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om de een of andere reden de systemen en programmas en persoonlijkheden van de vader bewonderen en admireren, ipv mij te realiseren dat ik deze hoegenaamd bewonder omdat diezelfde programma's in mij tot wasdom moeten komen overeenkomstig het programma.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de goedkeuring van de vader zoeken omdat ik nog steeds geloof dat de vader een superieure versie is van mijzelf en dat ik 'minder ben' dan hem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vader te gebruiken als een excuus om mijn eigen programma's te ontwikkelen - zodat ik geen verantoordelijkheid moet nemen en ik kan zeggen ja ik lijk op mijn vader, hij heeft het mij allemaal doorgegeven, ipv mij te realiseren dat er aan elk van deze punten een acceptatie ten grondslag ligt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het punt van uit te barsten tegen mijn partner te kopieren van de vader, van hoe ik gezien heb dat hij zich afreageert op zijn partner, als een manier om de partner te manipuleren en ook te doen alsof de partner om een of andere redenen van vanalles de schuld gegeven kan worden alsof de partner de oorzaak is van allerlei problemen - alsof het beter zou zijn zonder de partner.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij af te reageren op de partner, als een manier om mijn programma te eren en het gevoel te hebben dat ik volwassen geworden ben - ik gedraag mij namelijk als een man.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad te worden ipv op een normale manier te communiceren in gelijkheid, en indien er energie in mij is dan ondersteun ik mezelf met adem totdat er opnieuw stilte is in mijn lichaam.

http://lite.desteniiprocess.com