Day 397 - On the Fear of RIDICULE

I recently re-watched an old episode from a Belgian satire series (called 'In de Gloria'), of which I had already seen all the episodes more than 10 years ago. What struck me this time around is one particular sketch that was presented as an 'interview' of a woman and her husband. The woman was going to her local church every Sunday and singing along with the choir, but the choir leader and the priest had 'stepped in' to have her remain silent during the singing because her singing was experienced as 'disruptive'. The interview starts out as being rather funny, but as the interview continued I realised there was also an 'innocent' element within the story.  

Upon her receiving the news that she was no longer allowed to sing, her husband went to buy a synthesizer in the store to help her with rythm. What is intended within the interview is for both the woman and her husband to be 'ridiculous', because of the way that they express themselves. Yet, one point I found interesting within the story/interview: which was that the husband was actually supporting his wife to deal with her problem. Meaning, he took equal ownership of the issue and they literally worked at it together because it was that important for his wife. So, what stood out for me is the quality of the collaboration between the man and the wife and how they stood as a team, even though their endevour might seem ridiculous to external observers. I actually found this last dimension to be completely irrelevant and actually besides the point.  

In reality what was being shown is how much a person can care for another person that they will walk a point like that together. Indeed, when the intent is pure, is does not matter what it looks like to external observers. Consequently, what the interview is actually revealing is that we will often not unconditionally support those that we care about because of the fear of ridicule. What does that say about us? 

-----------------------------------------------------------

For more information about writing, self-forgiveness and applying self-change, visit: http://desteni.org

For the Free online self-forgiveness course, visit: http://lite.desteniiprocess.com

---------------------------------------------------------- 

Dag 396 - De Houthakker

Een houthakker leefde met zijn drie zonen

op een heuvel aan de rand van het bos.

Een stenen waterput, onderaan de heuvel,

voorzag hen van water,

maar stond deze zomer droog.

Op een dag speelden de zonen bij de waterput.

Ze klommen erin en wilden zien hoe diep de put was.

De oudste zoon hield zich vast aan een touw 

De twee anderen bengelden onder hem in het donker 

De knoop rond de boomwortel was sterk, 

maar de boomwortel was rot. Hij brak 

en de oudste zoon voelde dat niets hen nog tegenhield

Behalve de ijzersteke hand van vader 

rond zijn pols die hem plots omhoog trok.

"Ik had jullie gezegd niet in de put te klimmen.

De put wordt jullie dood.

Maar jullie willen bewijs, want mijn liefde is niet genoeg."

Toen greep vader de arm van de oudste zoon,

en brak hem als een tak. 

Hij zei:

"Een val in een diepe put, heeft je arm gebroken.

Je mag van geluk spreken, dat je nog leeft." 

Hij greep ook de voet van de jongste zoon,

en brak ook twee ribben van de laatste zoon. 

De drie zonen huilden.

"Dit is de dag van jullie neergang. Herinner je deze dag." 

Toen de zonen weer te been waren,

aan het einde van de zomer,

Slopen zij bij nachte naar buiten 

en staken het huis van de houthakker in de brand.

Het huis ging op in vlammen en de zonen vluchtten naar het bos.

De houthakker rolde door de deur naar buiten. 

Zijn rug en zijn haar stonden in vuur en vlam. 

Hij rolde van de heuvel omlaag 

tot hij alleen nog maar rookte en siste. 

Hij kon zijn ogen niet meer openen. 

De volgende morgen kwamen de buren hem helpen. 

De zonen gingen elk hun weg 

en beproefden hun geluk in de stad. 

Jaren gingen voorbij en de leegte 

in de zonen groeide. 

Op een dag liet de jongste zoon 

alles vallen en ging weer naar het bos.

Zo ook de tweede zoon, korte tijd later.

En zo ook de oudste zoon. 

Toen de oudste zoon eindelijk 

langs de waterput liep en de heuvel

omhoogklom, vond hij daar ook zijn broers. 

Hij sloeg de ogen neer en ging naar binnen. 

"Aha," zei de blinde houthakker. "Daar ben je."

De drie zonen die inmiddels binnen

verzameld waren, gingen rond de tafel zitten.

Vader zat bij het vuur en glimlachte. 

"Je broers hebben mijn dak hersteld 

en soep gemaakt. Neem een stuk brood."   

De zoon bleef stil en zijn hand beefde 

toen hij een stuk brood afbrak. 

De houthakker en zijn drie zonen aten.

De vader smakte, en de drie zonen snikten. 

"Lekkere soep," zei de houthakker. 

Day 395 - Beyond the Walls / Au Delà des Murs

Normally I am not attracted to 'horror' stories and films. I usually find it quite 'creepy' and not so enjoyable - but today I somehow felt compelled to watch the beginning of a series called "Au Delà des Murs" (Beyond the Walls), which was advertised as a horror-series. 

A Lady inherits an old house and starts to experience psychedelic episodes at night when she walks into non existing rooms and corridors throughout the house and encounters a half human, half animal creature. 

The moment when this creature enters the screen, is supposed to be a scary moment - but I did not find it scary. I saw the creature and it was simply another being standing in the room - no big deal. Then it started to move towards her. Well, maybe it wants to communiacte with her so no big deal. Then, she started to get scared, and she started to run. This is when I realised the people create their own nightmares through their 'judgments' because what was happenening was not 'evil' or 'abusive' in any shape or form. It was simply 'unusual'. But then interestingly the story spins off into some dramatic 'chase' where she needs to run and hide from 'creatures'. 

But why all the 'drama'? Did she not by her own doing choose to ASSUME some kind of fucked up narrative of what was going on instead of actually being vulnerable and investigate what is going on? I have no problems with 'weird creatures', 'weird people' and 'weird events'. When something is seemingly scary or absurd to you - does that automatically mean that you are in danger and that you must 'run'? 

-----------------------------------------------------------

For more information about writing, self-forgiveness and applying self-change, visit: http://desteni.org

For the Free online self-forgiveness course, visit: http://lite.desteniiprocess.com

----------------------------------------------------------