Dag 318 - Schaamte omdat ik Anderen om Hulp vraag

Vandaag was er een moment op het werk waarop ik besloot aan mijn team een vraag te stellen: namelijk waar ik een bepaald document kon vinden omdat ik het na lang zoeken zelf niet kon vinden en ik wilde mezelf de tijd sparen. Ik voelde dadelijk een warmte naar mijn hoofd stijgen en mijn ogen begonnen te jeuken en bijna te tranen.

Wat hier voor mij naar boven kwam was de schrik om anderen om hulp te vragen en ook angst om aanzien te worden als een dommerik omdat ik iets niet weet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als zwak en dom omdat ik het antwoord niet wist op een vraag, waar ik een bepaald document kon vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan de anderen in mijn team – omdat ik hen om hulp vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij belachelijk te voelen omdat ik anderen om hulp moest vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf compromitteren omdat ik het ‘alleen’ wil doen in situaties waar dit niet noodzakelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over mezelf te oordelen als idioot omdat ik een vraag stelde aan de anderen van het team – en ik over de vraag oordeelde als zijnde een domme vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn ‘een domme vraag’ te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd over anderen oordelen wanneer zij een vraag stellen en hen te zien als lui of dom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat anderen me zien als zwak en afhankelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen me zien als een klein kind omdat ik het antwoord niet weet op een vraag of omdat ik een bepaalde informatie mis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me te beginnen schamen toen ik mijn vraag moest herhalen en nu iedereen aandachtig naar mij aan het luisteren was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat anderen denken dat ik me niet goed kan uitdrukken - omdat ze mijn vraag niet van de eerste keer begrepen hebben.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf niet te laten intimideren door deze angst en wanneer het noodzakelijk is mijn vragen te stellen en hulp te vragen bij anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan deze angst en deze angst te zien als mijn baas.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als ik mezelf zie tijd verliezen en ik zie dat ik geen directe oplossing heb – eenvoudig te kijken naar wie ik om hulp moet vragen ipv eerst frustratie op te bouwen omdat ik het niet alleen kan oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het nodig hebben van hulp of uitleg te zien als zwak ipv in te zien dat iets alleen willen te doen ondanks dat ik niet de nodige tools heb, een vorm van obsessie en eigenbelang is.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer en als ik mezelf zie worstelen met een probleem – mezelf de toestemming te geven om anderen om hulp te vragen, omdat ik me realiseer dat als ik de hulp en bijstand van anderen krijg, dan zal ik vooruit kunnen gaan en dit is best voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee dat ik over mijn vader heb, te hebben willen kopiëren als iemand die alles zelf oplost – ipv mij te realiseren dat hij ook van anderen geleerd heeft en dat hij niet op alles de oplossing had en de hulp van anderen moet inroepen.

Ik realiseer me en begrijp dat het kunnen inroepen van hulp juist een sterkte is en dat de angst om aanzien te worden als zwak of als iemand die het niet aankan en misvormde vorm van trots is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd trots te hebben gedefinieerd als: ik doe alles alleen, ik weet alles en ik moet iedereen kunnen helpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd trots te hebben willen leven op een manier die niet praktisch is en die gebaseerd is op de helden in films en verhalen. Deze zaken hebben niets met de realiteit te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een idee van trots te hebben willen leven als een sterke en onafhankelijke man – als iemand die de problemen kan oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een man die hulp nodig heeft te hebben aanzien als zwak en een mislukking.

Ik realiseer me en begrijp dat om hulp vragen wanneer het nodig is in feite een vorm van zelf-respect is en eerbied voor mezelf.  

http://lite.desteniiprocess.com