Ik was in het station aan het wachten op mijn trein met mijn zus. Plotseling springt zij recht want ze realiseert zich dat de trein daar is en ze rent met haar rugzak naar buiten. Ik ren haar achterna en wanneer ik op het perron kom, zie ik dat de trein reeds bezig is te vertrekken. Op dat moment komt er reeds een gedachte in mij op om op te geven, de trein is immers reeds aan het rijden. Zij rent echter voort en slaagt erin nog op de trein te springen want de deuren stonden in feite nog open. Op dat moment realiseer ik me dat er ook voor mij nog een kleine kans is en wil ik het op een lopen zetten om alsnog op de trein te kunnen springen, maar het volgende moment realiseer ik me dat ik mijn rugzak ben vergeten in het station en ik stop. De trein rijdt weg en ik sta op het perron.
Mijn interpretatie:
1. De trein die 'plotseling daar is' staat symbool voor een opportuniteit die klaarstaat om genomen te worden. Het feit echter dat het 'plotseling' is en dat ik niet voorbereid was, duidt erop dat ik niet 'hier' ben in en als mijn adem, oplettend op wat er zich afspeelt in mijn omgeving, maar dat ik in mijn geest ben ergens in gedachten. Ik reken erop dat een ander alert genoeg zal zijn om de opportuniteit te spotten zodat ik ze kan nemen. Het feit dat ik niet hier ben in elke adem wijst dus op het afhankelijk zijn van anderen. Dit is dan wat onafhankelijkheid betekent: hier te zijn in elk moment voor mezelf zodat ik de kansen kan grijpen die zich voordoen.
2. De eerste gedachte om op te geven is wat ze zegt: opgeven. "Ach, het gaat toch niet lukken, waarom zou ik mezelf nog pushen?" In deze gedachte zit ook een veronderstelling besloten. In de droom was ik er mij in feite van bewust dat er een kleine kans bestaat dat de deuren nog open staan, maar ik zei tegen mezelf: het zal wel niet. Ik creëer hier dus een veronderstelling omdat het mij beter uitkomt, in plaats van het zekere voor het onzekere te nemen en ervoor te gaan zodat ik zeker ben dat ik alles gedaan heb wat mogelijk is in een moment. Op deze manier creëer ik zekerheid, ipv onzekerheid en spijt achteraf.
3. Het feit dat een ander in staat is om wel de trein te halen toont dat het ikzelf is die mezelf saboteer. Het is perfect mogelijk deze trien te halen, om deze opportuniteit te nemen.
4. Het toont ook dat ik mezelf niet vertrouw in wat ik zie en ik eerst wil dat een ander mij voorgaat in 'het nemen van het risico'. Het is dan angst voor het onbekende: ik durf niet, ga jij eerst.
5. Ik die stop 'omdat ik mijn rugzak vergeten ben': ik wil mijn verleden dat ik rond zeul niet achterlaten. Angst om de mind op te geven in het algemeen.
6. Waarom 'mijn zus': zij staat symbool in mijn geest voor sterkte, kracht, moed en zelf-vertrouwen. En ook: ik steun ergens nog op 'mijn famillie' ipv op mijn eigen benen te staan en te stappen.
Mijn zelf-vergeving:
1.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen aanwezigheid in deze wereld, want anders zou ik hier zijn in elke adem, in elk moment.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te omringen met 'anderen' zodat ikzelf geen verantwoordelijkheid zou moeten nemen voor mijn eigen aanwezigheid in deze wereld.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd slechts anderen te volgen en te denken dat ik daarmee mijn verantwoordelijkheid heb genomen, 'want zij zijn op de goede weg'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te 'wachten op opportuniteiten' ipv zelf opportuniteiten te creëren.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten dat anderen opportuniteiten voor mij zullen creëren ipv mijn leven in eigen handen te nemen en mijn eigen opportuniteiten te creëren.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn leven een 'baas' nodig te hebben die me zegt wat ik moet doen, want ik wil geen verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een passieve houding aan te nemen in mijn leven waarbij ik 'gewoon wacht op wat er op mij afkomt', ipv mijzelf een duidelijk doel te geven en hiervoor te werken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd anderen verantwoordelijk te maken voor mijn leven.
Ik engageer mezelf ertoe om zelf in te staan voor mezelf in elk moment zodat ik kan doen wat best is voor iedereen en voor mezelf in elk moment.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer ik ook maar één gedachte heb die me 'ergens anders' naartoe wil brengen, mezelf te stoppen en ademen en kort een zelf-vergevings- en commitment statement te spreken en mezelf aligneren met mijn fysieke realiteit.
Ik engageer mezelf ertoe om mijn eigen 'verkenner' te zijn en te stappen in het onbekende in elk moment.
2.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een moment een veronderstelling te creëren en deze aanvaarden als 'realiteit' omdat deze 'realiteit' mij beter uitkomt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd actief te zoeken naar redenen zodat ik tegen mezelf zou kunnen zeggen dat het ok is om op te geven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf laten vangen door mezelf, wanneer ik probeer mezelf om te praten en ik mezelf een smoes vertel mbt tot waarom iets niet mogelijk is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de mind omdat ik de excuses van de mind nog steeds aanvaard als 'een mogelijkheid' - ipv mij te realiseren dat alles wat van de mind komt, beperking is en sabotage.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen excuses als beperkingen te aanvaarden en tegen mezelf te zeggen 'ach het is ok, je mag opgeven.'
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van opgeven mijn default te hebben gemaakt - en ik heb in feite het 'opgeven' gecreëerd als een tactiek en een excuus om mezelf niet te moeten confronteren.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in mijn eigen weg te staan door het punt van 'opgeven'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd door het punt van 'opgeven' anderen verantwoordelijk te maken voor mij en mijn proces.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten mij te realiseren dat 'opgeven' in feite uitstel is, omdat ik vroeg of laat toch dit punt zal moeten stappen en het heeft dus geen zin om op te geven, ik kan het evengoed nu stappen, ik kan evengoed nu verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mijn angst confronteren
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd van 'uitstel' een mode gemaakt te hebben, waarin ik uitstel om verantwoordelijkheid te nemen, ipv mij te realiseren dat ik verantwoordelijkheid NU moet nemen, dat ik nu alles moet sturen wat er in mijn macht ligt om te sturen en niet wachten tot morgen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te leven in de veronderstelling 'dat ik nog veel tijd heb'.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te veronderstellen dat ik nog kansen zal krijgen in de toekomst, ipv mij te realiseren dat ik geen enkele zekerheid heb met betrekking tot mogelijke kansen in de toekomst.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het vanzelfsprekend te vinden dat ik kansen krijg.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik een kans zie mezelf te pushen om onmiddellijk te kijken naar de haalbaarheid en ervoor te gaan.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie 'aarzelen' en afkomen met een excuus, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat ik mijn angst moet confronteren en dus push ik mezelf om snel deze angst te identificeren en zo kan ik meer gericht werken.
Ik engageer mezelf ertoe om in elk moment te gaan voor 'het beste' en niet minder te aanvaarden dan wat er feitelijk mogelijk is.
Ik engageer mezelf ertoe om mezelf uit te dagen in het stellen van objectieven die 'meer' zijn dan wat 'normaal gezien mogelijk is of van wat normaal gezien gedaan wordt.'
Wordt vervolgd...
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten