Dag 9 - De andere in twijfel trekken uit onzekerheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat wanneer iemand iets zegt hij/zij waarschijnlijk een veronderstelling maakt – want het klinkt niet zoals ik het begrijp – hij/zij maakt waarschijnlijk een vergissing 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat een vrouw minder verstand heeft van intellectuele zaken en altijd ongelijk heeft of zich vergist

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd denken en gelovend at een vrouw geen autoriteit kan zijn

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd denken en geloven dat uiteindelijk alleen een man een juist perpsectief kan hebben en vrouwen afhangen van het perspectief van de man

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd arrogant zijn in te geloven dat een vrouw onmogelijk een correct perspectief kan hebben zonder zich te baseren op een man

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vrouwen zien als minder capabel dan mannen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd wanneer een vrouw iets zegt dit onmiddellijk in twijfel trekken – en mijn eigen perspectief er tegenover willen plaatsen zodat ze zou toegeven dat ze het niet helemaal begreep

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd te weigeren om het perspectief van een vrouw te erkennen omdat ik geloof dat mannen het beter weten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te geloven in de superioriteit van de man waarbvij de vrouw als inferieur gezien wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd twijfelen aan wat de ander zegt omdat ik ervan uitga dat hij/zij zich misschien vergist

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd geen vernatwoordelijkheid nemen voor mezelf door enerzijds te vertrouwen op wat een ander zegt en diens beslissingen, maar anderzijds niet willen onderzoeken of het klopt wat er gezegd wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacceptererd puur in vraag te stellen om de ander geen gelijk te geven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepeterd geen nederigheid hebben in het horen van de andere

Ik stop mezelf van het willen onderbreken van de andere om te tonen dat ze zich vergissen of het niet begrijpen

Ik luister en hoor alles wat er gezegd wordt zonder ook maar in gedachten een knip te geven – en wanneer alles gezegd is participeer ik in de discussie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf manipuleren door niet te luisteren en te veronderstellen dat het een verdraaide versie van de realiteit is – waardoor ik begin te saboteren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacceptered de communicatie saboteren omdat ik ervan uitga dat de andere niet weet wat hij/zij zegt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen onzekerheid projecteren op de andere

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd jaloers zijn op de andere dat zij iets begrijpen of weten wat ik niet begrijp of weet

Ik laat mezelf niet toe en aanvaard niet van mezelf om mij inferieur te voelen en daarom willen reageren met superioriteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacceptered in plaast van te zeggen dat ik het zelf niet weet, de andere louter in twijfel te trekken zonder zelf na te gaan hoe de vork nu in de steel zit

Ik aanvaard niet van mezelf en laat mezelf niet toe om te twijfelen aan de andere als een manier om hun eigenwaarde te verminderen

Ik aanvaard niet van mezelf en sta mezelf niet toe om de andere te kleineren door hen continu in twijfel te trekken

Ik realiseer mij en begrijp dat indien ik dit doe ik alleen maar mezelf kleineer en in trwijfel trek – aangeizen ik mezelf niet vertrouw, maar juist toegeef aan energetische spelletjes van ego en sabotage

Ik realiseer mij en begrijp dat effectieve communicatie enkel tot stand kan komen indien ik luister naar de andere als naar mezelf en de andere de ruimte geef om zichzelf uit te drukken en ik hen daarin ook ernstig neem

Ik engageer mij ertoe te stoppen met saboteren wanneer de ander zijn/haar inzicht deelt, en in plaats daarvan ondersteun ik hen in het uitdrukken van hun inzicht

Dag 8 – Waarom moet ik de afwas doen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd achterklap hebben wanneer ik de was doe en commentaar maken in gedachten dat het veel is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd kwaad worden omdat de vaat doen ‘tijd kost’ en ik vind dat het ‘mijn tijd niet waard is’ en dat ik ‘betere dingen te doen heb’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd oordelen over de vaat als een ‘probleem’ en 'werk' in plaats van het onvoorowaardelijk te doen zodat ik op een efficiente manier de vaat kan doen en dan verlies ik ook geen tijd want ik ben gefocussed op het volbrengen van deze taak

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de vaat van de ene dag te vergelijken met die van de andere dag en wanhopiog worden als het meer is – en toegeven aan de emotie en de weerstand die ik ervaar

Ik laat mezelf niet toe en accepteer niet van mezelf om mij te laten leiden door emoties en weerstand – ik adem hier en realiseer mij dat ik dit in één moment kan stoppen

Ik leg mezelf toe op de taak van de vaat te doen als een manier om mezelf te testen en mijn effectiviteit in process – door al mijn gedachten te stoppen en alle reacties te stoppen en hier te zijn als adem in elk moment

Ik behandel de objecten als een en gelijk als mezelf – op een zachte manier en plaats ze op een effectieve manier

Ik engageer mij ertoe alle emotie rond het doen van de vaat te stoppen en een en gelijk te staan als deze taak

Ik engageer mij ertoe mijzelf toe te leggen op effectieve ademhaling totdat ik de vaat kan doen zonder ook maar één enkele gedachte of vorm van achterklap te hebben

Dag 7 - Omgaan met het systeem

Wanneer we te maken hebben met een situatie waarin we moeten meespelen volgens de regeltjes van het systeem, dan wordt ik soms kwaad vanbinnen en laat ik achterklap toe en verbeeld ik mij onzinnige scènes gebaseerd op hollywoodfilms over hoe ik kan ‘winnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepteerd een probleem trachten op te lossen via de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet vertrouwen in en als fysieke realiteit als mijn lichaam hier – om een manier te vinden om hiermee om te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepteerd niet in zien dat ik enkel met het systeem kan omgaan in de fysieke realiteit en ik het systeem dus moet leren kennen in al zijn details en het geen zin heeft via de mind een ‘shortcut’ te willen nemen naar een ‘gewenst resultaat’

Ik realiseer mij en begrijp dat ik geduld moet hebben in mijn omgaan met het systeem en ik niet kan hopen op een snelle verandering

Ik realiseer mij en begrijp dat het geen zin heeft angst te hebben in mijn omgaan met het systeem – omdat ik daarmee alleen mezelf benadeel

Ik vertrouw mezelf en wanneer ik met een punt geconfronteerd wordt dat ik niet begrijp dan informeer ik mezelf terdege alvorens beslissingen te nemen  

Ik laat mezelf niet leiden door energie in mijn omgaan met het systeem en in plaats daarvan verzeker ik mij ervan dat alle informatie klopt en consistent is

Ik adem hier als mezelf

Ik engageer mij ertoe gelijk te staan aan het systeem en stap voor stap oplossingen te vinden waardoor een nieuw systeem ontworpen en gecreëerd kan worden – gebaseerd op eenheid en gelijkheid en repect voor alle Leven

Ik engageer mij ertoe in mijn omgaan met het systeem te vinden en te leren hoe het systeem exact werkt om het tot op het bot te kunnen blootleggen en uit elkaar halen – om het dan te kunnen transformeren in een systeem dat het best is voor alle leven

Ik engageer mij ertoe te stappen in het systeem en op te staan in eenheid en gelijkheid en nooit te stoppen totdat er een oplossing is waardoor alle Leven gelijk is en gelijk wordt gewaardeerd en Hemel op Aarde hier is.  

Dag 6 - Ik ondersteun mezelf

Ik had een pijn/steek aan de linker achterkant van mijn heup die het onaangenaam maakte om te stappen, maar ik wilde toch mijn videogame spelen op de console waarvoor ik moest rechtstaan – waardoor ik niet mijn lichaam eerst plaats en in plaats daarvan entertainment van de mind eerst plaats. Later die avond werd de pijn erger en uiteindelijk moest ik in bed gaan liggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn lichaam niet eerst te plaatsen en in plaast daarvan toegeven aan verlangens en nieuwsgierigheid van de mind.

IK vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn lichaam misbruiken voor entertainment.

Ik realiseer mij en begrijp dat mijn lichaam niet ‘van mij’ is en dat ik mijn lichaam dien te eren en behandelen zoals ikzelf in alle dimensies behandeld wil worden.

Ik sta mezelf niet toe en accepteer niet van mezelf om mijn fysiek te compromitteren wanneer dit niet nodig is.

Ik eer mijn lichaam als een en gelijk als mezelf – ik engageer mij ertoe te bestaan in fysieke realiteit hier als mijn lichaam door hier te zijn in elke adem en te luisteren naar mijn lichaam als mezelf.

Ik ‘kies’ wat het beste is voor mijn lichaam als mezelf – ik ondersteun mezelf.

Dag 5 - Angst om te laat te komen

Vandaag schrijf ik over een patroon van haast en zenuwachtigeid wanneer ik reis, dat te maken heeft met angst om te laat te komen of ergens een fout te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat als ik het openbaar vervoer neem, ik te laat zal zijn omdat de uren irregulier zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mij zenuwachtig maken wanneer ik reis met het openbaar vervoer, waardoor ik te kennen geef dat ik geloof dat angst mij helpt en mij beschermt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd geloven dat angst mij beschermt en mij 'meer alert maakt'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn vertrouwen plaatsen in angst en daardoor mijn macht/kracht weg te geven aan angst in plaats van mezelf te vertrouwen hier in en als adem hier in elk moment.

Ik realiseer mij en begrijp dat angst mij niet helpt en in feite pure zelf-sabotage is - waardoor ik mezelf verzwak en mijn capaciteit om in mijn onmiddellijke realiteit te participeren verminder - dit is onaanvaardbaar.

Ik engageer mij ertoe hier te zijn in en als elke ademhaling en van daaruit mijn angst te stoppen in elk moment.

Ik engageer mij ertoe oplossingen te vinden voor de creatie van een wereld waarin mensen niet meer gedomineerd worden door angst.

Ik engageer mij ertoe te 'stappen' totdat er geen angst meer in mij bestaat en anderen als mezelf te tonen hoe zichzelf te realiseren als leven in eenheid en gelijkheid.

Dag 4 - Veronderstellingen als oogkleppen

Wanneer ik veronderstellingen maak wanneer ik luister naar een ander, dan hoor ik niet wat er feitelijk gezegd wordt en hoor ik enkel datgene wat ik wil bevestigen. Ik besta op dat moment in een vorm van angst voor het onbekende in plaats van onvoorwaardelijk te luisteren naar wat er werkelijk gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeteerd bestaan in en als veronderstellingen die ik gebruik om mee te luisteren in plaats van te luisteren als mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een systeem creëren als veronderstellingen die ik grbuik om met een hlaf oor te kunnen luisteren en zodat ik geen verantwoordelijkheid moet nemen voor wat ik HOOR.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet geïnteresseerd zijn in wat er gezegd wordt en geen aandacht hebben voor wat hier gaande is, in plaats van aanwezig te zijn hier in volle capaciteit en de wil om hier te zijn in plaats van bezig in gedachten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vertrouwen op mijn veronderstellingen in plaats van mij te realiseren dat een veronderstelling niets anders is dan een illusie waarin ik mezelf laat geloven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bestaan in en als de gewoonte van te vertrouwen in veronderstellingen en te geloven dat veronderstellingen mij helpen

Ik realiseer mij en brgrijp dat veronderstellingen niets anders zijn dan opinies die niets met de realiteit te maken hebben

Ik accepteer niet van mezelf en sta mezelf niet toe te berusten op opinies en veronderstellingen wanneer ik communiceer/luister met/naar een ander – en in de plaats daarvan neem ik verantwoordelijkheid voor mezelf in mijn communicatie en in mijn deelname in deze realiteit tot in de uiterste details

Dag 3 - Herinneringen zijn stokken in de wielen

Vandaag schrijf ik over een patroon waarbij iemand vasthoudt aan zijn manier van iets te doen enkel omdat het gebaseerd is op een herinnering – en niet omdat hij/zij werkelijk heeft nagegaan of dit de beste oplossing is. Ik geloofde dat het “onmogelijk was” een bepaalde verbinding met de trein te maken en wilde geen risico’s nemen door af te wijken van het voorafbepaalde traject, zelfs indien het nadeliger was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onmiddellijk grijpen naar mijn herinnering als houvast – in plaats van zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn handelingen, en niet mijn herinneringen voor mij laten beslissen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te zeggen dat “het niet  zo gaat” terwijl ik het niet eens heb uitgeprobeert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bestaan in en als een herinnering – en daardoor de realiteit niet te zien – in plaats van alles wat hier is werkelijk in overweging te nemen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn om af te wijken van mijn herinnering – in plaats van lost te laten en mij te realiseren dat ik niet mijn mind ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijzelf te definieren aan de hand van mijn herinnering – in plaats van onvoorwaardelijk te werken met wat hier is in de fysieke realiteit in en als adem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb topegelaten en geaccepteerd vstahouden aan de herinnering als controle

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepteerd denken en geloven dat als ik de herinnering loslaat ik dan ophoudt te bestaan

Ik sta niet toe en accepteer niet van mezelf te bestaan in en als angst voor mezelf – ik stop controle door herinneringen en laat mezelf toe te interageren met wat werkelijk hier is – ik vertrouw mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geacepeterd vertrwouwen in mijn herinnering als “ik” – in plaats van mezelf te vertrouwen in en als adem hier

Ik realiseer me en begrijp dat ik geen herinnering nodig heb om mezelf te kunnen sturen in deze realiteit – ik vertrouw mezelf in en als mijn fysieke lichaam

Ik verander mijzelf door hier te zijn in elke adem in elk moment en niet te participeren in herinneringen – wanneer ik angstig wordt omwille van een herinnering, dan stop ik en haal ik adem en kijk dan opnieuw – en handel met gezond verstand gebaseerd op de realiteit en en niet op basis van herinneringen als angst

Dag 2 - Zwijgen als Controle

Het patroon waar ik vandaag over zal schrijven is het niet communiceren of verdringen van zichzelf in het bijzijn van een ander.  We gaan samen ergens aan werken en ik begin mij ongemakkelijk te voelen waardoor mijn participatie inefficient wordt – in plaats van te zeggen wat er scheelt, zwijg ik en “hou ik mijn been stijf”.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet uitdrukken in het bijzijn van een ander, omdat ik geloof dat wat ik ervaar verkeerd is en het niet gesproken mag worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet uitdrukken wanneer mij gevraagd wordt om iets te zeggen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet communiceren uit angst dat ik iets verkeerd zeg

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepeterd niet communiceren opdat ik geen vernatwoordelijkehid zou moeten nemen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepeterd verantwoordelijkheid te ontwijken door niet te communiceren – en in plaats daarvan de hele vernatwoordelijkheid laten bij de andere

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf onderdrukken in plaats van mezelf uit te drukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf niet waarderen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepeterd zo stom te zijn dat ik niets zeg en verwacht dat de andere zal ‘zien’ wat ik wil

IK vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te bestaan in en als hoop – want wanneer ik niet communiceer dan wacht ik op iets/iemand anders om voor mij vernwtoordelijkheid te nemen

Ik aanvaard niet van mezelf om te zwijgen en te wachten in hoop dat mijn omgeving veranderd

Ik spreek en zeg wat er aan de hand is of wat ik zou willen zonder er vooraf een idee over te creëren dat het ofwel goed of slechts is

Ik sta mezelf niet toe en aanvaard niet van mezelf om alles te internaliseren - wanneer ik zou moeten spreken en communiceren met mijn omgeving als een manier van verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en dus van te geven om mezelf

Wanneer ik in een situatie ben wanneer ik wil spreken, dan adem ik en dan spreek ik, in plaats van ‘mijn ervaring te willen interpreteren’ in mijn hoofd als een manier van controle

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en gecacepteerd zwijgen gebruiken als een manier van controle en manipulatie – in plaats van mezelf gelijk te plaatsen aan de andere en te communiceren als een gelijke, onvoorwaardelijk en in kwetsbaarheid.  

Dag 1 - Niet luisteren

In deze nieuwe blog zal ik 7 jaar lang schrijven over mijn patronen en hoe ik verantwoordelijkheid neem voor de patronen die in en als mij bestaan, en waarvan ik zie dat ze schadelijk zijn voor mijzelf en alle levensvormen waarmee ik dit bestaan deel – om mijzelf te re-creëren in een patroon dat het beste is voor alle Leven.

Door het toepassen van zelf-vergeving en het doen van zelf-corrigerende statements – neem ik verantwoordelijked voor alle delen van mezelf en bereid ik mezelf voor op het in de praktijk brengen van een oplossing voor de gehele wereld.

Vandaag is dag 1 van mijn reis naar, mijn komen tot leven.

Het patroon waar ik vandaag over zal schrijven betreft de communicatie tussen partners. Al te vaak ontstaat er tussen partners een patroon waarbij de ene niet naar de andere luistert, terwijl één van beide nochthans wel in alle omstandigheden luistert naar de andere  – maar dit wordt niet in gelijkheid teruggegeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet luisteren naar wat de ander vertelt, omdat ik geobsedeerd ben in gedachten met dingen die niets te maken hebben met wat hier gaande is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet participeren als een gelijke maar in plaats daarvan denken dat het ok is dat ik ‘aanwezig ben’ en doen alsof ik luister, maar in feite niet onvoorwaardelijk hier staan met de andere als mezelf – in de veronderstelling dat wat er gezegd wordt niet zo belangrijk is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet luisteren naar een ander en daarin tonen dat ik ook niet naar mezelf luister – maar in plaats daarvan luister naar mijn gedachten en wat er omgaat in de mind

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onzekerheid als een excuus gebruiken om mezelf af te leiden in gedachten – in plaats van mezelf te focussen op wat reëel is in mijn wereld hier: de persoon die tegen mij spreekt

Ik engageer mij ertoe te luisteren naar wat een ander als mezelf tegen mij zegt

Ik engageer mij ertoe hier te zijn en te ademen voor mijzelf en te luisteren naar een ander voor mijzelf – omdat door naar een ander te luisteren ik luister naar mezelf

Ik realiseer mij dat het antwoord niet te vinden is in mijn gedachten – maar in het hier zijn met anderen als mezelf en horen wat anderen als mezelf te zeggen hebben.