Dag 341 - De stresspersoonlijkheid

In gesprekken tussen mijn partner en ik kwam dit weekend naar boven dat ik tijdens de werkweek alsmaar meer gestresseerd ben. In mijn gedachten verweet ik dit aan ‘mijn nieuwe job’ – degene die ik bijna 2 jaar geleden begonnen ben, doch voor mijn partner had dit er niets mee te maken en was het een reeds bestaand patroon dat eenvoudig verder geëvolueerd is.

Alsmaar meer gestresseerd… Waarom?

Wat voor mij naar boven komt is het woord ‘hectisch’. Ik ervaar dingen snel als hectisch en ik wordt zelf ook vaak hectisch – van zodra iets ingewikkeld ‘lijkt’ dan schiet ik vanbinnen in paniek en wil ik er alles aan doen om het te kunnen vermijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘druk’ te ervaren op mijn werk, terwijl daar eigenlijk geen reden toe is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te denken dat ‘ik een enorme verantwoordelijkheid draag’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gefrustreerd te zijn op mijn werk en kwaad te worden op mijn computer en agressief gedrag te vertonen wanneer iets niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de werkomgeving ervan de schuld te geven dat ik gestresseerd ben en op deze manier mijn macht weg te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat als ik gewoon hier ben in adem en telkens mijn beslissingen neem hier in adem dan is er nooit een reden om gestresseerd te worden en kan ik mezelf kalm bewegen op mijn werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd gestresseerd rond te lopen op mijn werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik mijn stress en gestresseerdheid op het werk niet zomaar kan ophouden, want dat zou betekenen dat al mijn stress voor niets geweest was – en dat is ook inderdaad zo.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd met ‘negativiteit’ aan mijn werk te beginnen. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd systematisch op mijn werk te vloeken en mezelf opzettelijk kwaad te maken wanneer ik denk dat iets niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te zoeken naar excuses als redenen om te kunnen vloeken en kwaad worden, als een manier om energie te genereren in mezelf en mezelf te laten opvallen als alpha bij de andere collega’s.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vloeken en kwaad worden als een tactiek om aandacht te krijgen van de anderen in mijn team en hen de indruk te geven dat ik vervaarlijk ben en dat ze mij zouden respecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd respect te willen van anderen ipv mezelf te respecteren door mezelf te bewegen in adem en mezelf te vergeven wanneer ik participeer in gedachten en emoties en mezelf te corrigeren.

Zo respecteer ik mezelf van morgen tot avond, door mezelf te bewegen in adem en mezelf dadelijk te vergeven wanneer ik participeer in gedachten en emoties en mezelf dadelijk te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te werken vanuit een uitgangspunt van ‘angst’  en van ‘plicht’ – ipv mijn participatie in de werkomgeving te baseren op een beslissing om mezelf en anderen te verkennen in dit spel en te zien wie ik ben.

Ik realiseer me en begrijp dat de capaciteit om in kalmte en in stabiliteit te participeren in het spel van mijn werkomgeving in mij bestaat en het er enkel op aankomt dat ik deze capaciteit benut, dat ik deze leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘mezelf te verliezen’ in het spel – ipv altijd hier te zijn met mezelf in adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een depressie te koppelen aan mijn werk ivm ‘uitzichtloosheid’ en te denken dat mijn werk uitzichtloos is en me geen carrièrekansen biedt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten op ‘erkenning’ vanwege mijn werkomgeving – ipv mezelf te erkennen in elk moment van adem en anderen te erkennen als een en gelijk als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me niet gewaardeerd te voelen ipv mezelf te waarderen in hoe ik adem, hoe ik spreek, hoe ik stap, hoe ik anderen aankijk en goeiedag zeg, in hoe ik mijn werk doe en hoe ik mezelf in de plaats stel van anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om stress in mezelf te laten escaleren ipv mezelf onmiddellijk te stoppen en te ademen en mezelf hier te brengen in mijn lichaam en indien nodig iets anders te doen en of van omgeving te veranderen.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie participeren in een vorm van stress, mezelf te stoppen en mezelf hier te brengen als mijn lichaam en mezelf te stabiliseren in adem. Ik breng mezelf hier als de woorden ‘kalmte’, ‘eenheid’, ‘gelijkheid’, ‘helderheid’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘mezelf overboord te gooien’ wanneer ik op het werk ben ipv met mezelf te werken.

Ik geef mezelf de ruimte om met mezelf te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf onder druk te zetten met de woorden ‘er is geen tijd’ en ‘ik heb geen tijd’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf stress te creëren doordat ik niet flexibel ben als water wanneer het aankomt op het stellen van mijn prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te laten leiden door wat ik ‘liever doe’ dan iets anders, ipv eerlijk te zijn met mezelf in het ordenen van mijn prioriteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het ordenen van mijn prioriteiten ‘persoonlijk’ te maken ipv in te zien dat het stellen van prioriteiten compleet onpersoonlijk is en dat ik de ene taak moet kunnen loslaten wanneer plotseling een andere taak prioritair wordt.

Ik realiseer me en begrijp dat er nooit een reden kan zijn waarom ik stress zou creëren op het werk.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik op een onpersoonlijke manier mijn prioriteiten stel en mezelf stuur in adem, het werk veel ‘lichter’ wordt en aangenamer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd faalangst te creëren ivm de verantwoordelijkheden die me worden opgedragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd me de moed in de schoenen laten zinken wanneer ik geconfronteerd wordt met grote volumes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te manipuleren en mezelf te ‘paraliseren’ wanneer ik geconfronteerd wordt met grote volumes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat ik ‘mezelf moet blijven’ en om ‘mezelf te blijven’ moet ik neen zeggen tegen grote volumes want als ik grote volumes begin te verwerken dan ben ik een slaaf geworden van het systeem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd grote volumes met emotie te benaderen ipv met gezond gezond verstand, consistentie, adem en geduld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd percepties te creëren over de volumes die me te doen staan en emotioneel te reageren tegenover deze percepties ipv de percepties los te laten en het wek steen voor steen te doen.

Ik laat mezelf toe om aan nieuw patroon te creeren voor mezelf op het werk als iemand die rustig is, die zelfverzekerd is en die op een kalme en beheerste manier zijn werk doet.

Voor meer info, zie: http://lite.desteniiprocess.com