Dag 320 - Anderen compromitteren door niet te spreken

Toen ik zag dat T potentieel in de problemen kon komen omwille van zijn aanpak – zei ik niets, omdat ik dacht: misschien zit hij in een fase in zijn leven waarin hij conflict moet creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben toen ik zag dat hij mogelijks spanningen ging creëren met zijn collega’s – omdat ik geen conflict wilde creëren met T.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang te zijn dat ik me vergis in wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven ‘dat het maar mijn eigen onzekerheden zijn’ en daarmee mijn eigen gezond verstand invalideren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet in zijn schoenen te hebben gestaan en mij te hebben gerealiseerd dat hij het probleem mogelijks niet kon zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben als een vorm van elitisme, waarin ik alleen geef om mezelf en ik niet geef aan anderen en hen bescherm en voor hen zorg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet gesproken te hebben uit veiligheid als superioriteit, ipv het risico te nemen dat de ander kwaad wordt of me niet begrijpt en mezelf daarmee kwetsbaar te maken door de ander te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd onzekerheid als een excuus gebruiken om niet te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid te hebben uitgesteld door niet te spreken en daarmee gevolgen te creëren voor de ander.

Ik realiseer me en begrijp dat mijn verantwoordelijkheid zich opent in een moment en dat ik in dat moment eerlijk moet zijn met mezelf en overeenkomstig moet handelen/spreken en verantwoordelijkheid nemen.

Ik realiseer me en begrijp dat wanneer ik mijn verantwoordelijkheid uitstel, ik daarmee mijn eigen vrijheid uitstel en ik mezelf handicappeer.

Ik realiseer me en begrijp dat niet te geven niet alleen gruwelijk is tegenover anderen, maar ook gruwelijk tegenover mezelf, want ik gun anderen geen vrijheid en daarmee gun ik mezelf geen vrijheid.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie aarzelen in een moment van inzicht/realisatie, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat het aan mij is om mezelf te vertrouwen en te handelen overeenkomstig wat ik zie.

Ik realiseer me en begrijp dat ik geen veronderstellingen kan maken met betrekking tot wat de ander ziet of niet ziet en dat het daardoor altijd mijn verantwoordelijkheid is te spreken en te delen wat ik zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd te wachten ipv mezelf te vertrouwen en te handelen in het moment.

Ik realiseer me en begrijp dat ik door te handelen in het moment het vertrouwen in mezelf versterk en ik daarmee mijn onafhankelijkheid en gezond verstand versterk.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik zie dat ik probeer verantwoordelijkheid te ontwijken door middel van gedachten, mezelf te stoppen in één adem en mij te realiseren dat ik in gezond verstand naar de situatie kan kijken en dat er een oplossing bestaat en dat ik verantwoordelijkheid kan nemen. Ik ontspan mijn lichaam en stop de angst in mezelf en laat mezelf toe de oplossing te zien; en handel overeenkomstig.

Ik realiseer me en begrijp dat de oplossing ook steeds best is voor mezelf.

http://lite.desteniiprocess.com

Dag 319 - Laten we 10 minuten tekenen

Vandaag stelde F onverwacht voor dat we samen 10 minuten zouden schetsen. Ik had in geen jaren meer geschetst en vond dit een goed idee.

We kozen een voorwerp uit in de kamer, gingen er rond zitten en begonnen te tekenen.

De gedachten die in mijn hoofd opkwamen, waren dat ik een goede tekening wilde maken.

Ik was gefocust op de juiste positie van het voorwerp op mijn blad.

Echter mijn aanpak was niet voorzien op een tijdspanne van 10 minuten – maar eerder op een halfuur of langer. Ik begon te veel te focussen op de structuur van de compositie en hoe alle lengten zich tegenover elkaar verhouden.

Terwijl ik tekende en mezelf reeds focuste op het detail van bepaalde structuren, kwamen er ook gedachten in me op van opwinding: “Mijn tekening zal beter zijn dan die van F”.” F. Zal onder de indruk zijn van mijn tekening en hoe ik de structuur goed kan weergeven.” “Het is ongelooflijk hoe goed ik kan tekenen.” Er was in mij reeds het verlangen om de tekening te tonen aan F.

Ik zag ook hoe ik in mijn geest de keuze maakte om eerder te focussen op de structurele aspecten van het voorwerp en niet de expressieve/organische delen – waar ik in feite niet aan toe kwam. Alsof de structuur belangrijker is dan de expressie. Ik wilde zeker zijn dat mijn verhoudingen klopten.

Dit is ook interessant vanuit het oogpunt dat ik al mijn aandacht zal schenken aan datgene waarvan ik weet dat ik er goed in ben en ik zal mezelf het excuus geven, ja maar ik doe dat gedeelte graag. Maar ik zal datgene waarvan ik denk dat het uitdagender is, voor op het einde houden.

Naderhand gaf F me de commentaar dat de tekening was zoals mijn persoonlijkheid. Heel strak en gecontroleerd, alsof ik mezelf terughoud.

Ik merkte in mezelf teleurgesteldheid en een vorm van zwaarmoedigheid achteraf.

Zelfvergeving:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachting te creëren tov mijn eigen tekening.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet tekenen vanuit een oogpunt van zelfexpressie, maar eenvoudig ‘de beste willen zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf enkel focussen op die dimensies waar ik goed in ben zodat ik zeker ben dat mijn tekening ‘de beste zal zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een positieve energie te verbinden met de tekening als iets dat ik bereikt heb en dat boven mij staat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd denken en geloven dat mijn tekeningen ‘perfect’ zijn en ‘perfectie’ uitdrukken op een manier waar ik anders niet toe in staat ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het tekenen te gebruiken als een middel om in competitie te gaan en zeker te zijn dat ik win.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het tekenen superernstig te nemen alsof het gaat om een duel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn tekenstijl te verbinden met mijn eer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van een tekening te zien als het verdedigen van mijn eer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd de tekening veel te zwaar aan te pakken ipv mezelf los te laten en het volledige voorwerp gestalte te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een agenda te hebben wanneer ik teken – ipv eenvoudig te tekenen wat hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te laten sturen door ‘mijn oude tekengewoonten’ ipv als mezelf de tekening richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd om bij het tekenen bang te zijn om fouten te maken.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie tekenen vanuit angst, mezelf te stoppen en te ademen en mij te realiseren dat het erop aankomt als mezelf te tekenen en niet ‘een correcte tekening te maken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd bang zijn dat mijn verhoudingen niet zouden kloppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd ‘een juiste tekening’ te hebben willen maken – ipv te focussen op ik die geniet van het maken van de tekening als een fysieke activiteit zonder gedachten en projecties in mijn hoofd – maar louter hier in het moment.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf zie gaan in een beheerste modus, mezelf te stoppen en te ademen en eerder te focussen op de expressie van het geheel ipv de tekening te proberen controleren.

Ik engageer mezelf ertoe om te tekenen op een manier die aangenaam is voor mezelf ipv te denken aan hoe de tekening door anderen ervaren zal worden.

Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik competitiegedachten in mezelf zie opkomen, mezelf te stoppen en ademen en mij te realiseren dat ik op deze manier mezelf minder maak dan de tekening en ik mijn eigenwaarde weggeef – ipv mezelf onvoorwaardelijk te waarderen als wie ik ben – dan wordt de competitie irrelevant want ik waardeer mezelf ongeachte het resultaat van wat ik doe.  

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn tekening te zien als niet goed genoeg en als ‘gefaald’ omdat ik niet de reactive bekwam die ik gewild had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als minder dan mijn partner omdat ik denk dat ik gefaald ben in mijn opzet om het voorwerp volledig te tekenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van de tekening te veroordelen als tijdsverlies want de tekening was niet interessant voor F.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd vasthouden aan deze vorm van zelfmedelijden omdat een ander mijn tekening niet bijster interessant vond – terwijl ik denk: maar het is toch zo slecht niet?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd defensief te zijn mbt mijn tekening en te denken dat het een kwestie van smaak is en dat de ander mijn tekening niet goed beoordeelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te zien als niet goed genoeg omdat ik geloof dat mijn tekening niet het summum van perfectie bereikt heeft – en omdat ik de feedback van F ervaar als ‘negatief’ als ‘het is een slechte tekening’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd tijdens het tekenen positieve verwachtingen op te bouwen en mezelf op te blazen en toen mijn verwachtingen niet werden ingelost, stuikte ik van binnen in mekaar als een lege ballon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd energie te hebben gebruikt om te tekenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te hebben gemotiveerd met gedachten dat mijn tekening indrukwekkend zal zijn voor de ander, ipv eenvoudig te tekenen als een expressie van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd in een vorm van depressie en negativiteit te gaan omdat ik niet de feedback kreeg die ik verwacht had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd een verwachtingspatroon te hebben gecreeerd dat wanneer ik een tekening maak, anderen positief zullen reageren en indien ze niet positief reageen dan voel ik me slecht over mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het maken van een tekening afhankelijk te maken van ‘het krijgen van positieve feedback’ ipv mij te realiseren dat dit een beperking is van mezelf en dat ik op deze manier niet mezelf stuur maar mezelf laat sturen door energie.

Ik realiseer me en begrijp dat als ik mijn expressie en wie ik ben afhankelijk maak van het krijgen van positieve feedback, dan maak ik mezelf een slaaf van anderen en vind ik nooit mijn eigen onvoorwaardelijke expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf een slaaf te hebben gemaakt van het krijgen van positieve feedback van anderen – ipv mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken gebaseerd op wie ik ben.

Ik engageer mezelf ertoe de energie connectie los te maken en te treden in het onbekende als onverwachte zelf-expressie. 

http://lite.desteniiprocess.com