 |
| Artwork by Andrew Gable |
Een tijd geleden werd mij voorgesteld om mijn laptop op het
werk op te laden, aangezien mijn batterij slechts meeging voor de heenrit naar
mijn werk – wanneer ik werk op de trein – en op de terugweg moest ik mijn laptop
meestal halverwege uitzetten omdat de batterij alweer leeg was.
Toen me het idee werd voorgesteld om de batterij op het werk
op te laden, zei ik oorspronkelijk dat ik dit niet zag zitten, want de manier
waarop ik het mij voorstelde, is dat ik mijn laptop – die tamelijk groot is –
uit mijn rugzak zou moeten halen en dat ik in het zicht van iedereen mijn
laptop zou moeten opladen, bijvoorbeeld op mijn bureau of elders op een tafel.
Enkele dagen geleden begon ik echter concreet te kijken naar
waar ik mijn laptop zou kunnen opladen – omdat ik me realiseerde dat het toch voordeliger
zou zijn voor mezelf als ik een manier vond hem op het werk op te laden. De
eerste dag zag ik geen mogelijkheden en liet ik het idee alweer vallen, maar de
tweede dag realiseerde ik me dat er op 20 cm van mijn rugzak een mini luik in
de vloer zit waarin meerdere stekkerdozen ingebouwd zitten.
Het enige wat ik dus in feite moet doen is mijn rugzak
openen, zonder de laptop eruit te halen, de snoer in mijn laptop steken en de
stekker in de stekkerdoos 20 cm verder.
Wat me dus duidelijk werd is dat omdat ik reeds besloten had
dat ik het ‘niet zag zitten’ ik niet meer bereid geweest was om werkelijk na te
gaan wat mijn opties waren. Ik had dit in feite veel vroeger kunnen doen. Wanneer
ik echter beslis om naar oplossingen te zoeken en te kijken wat er concreet mogelijk
is, dan verruimd zich als het ware mijn blik.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd eerst door weerstand te moeten gaan alvorens ik mezelf toelaat een oplossing voor mezelf te toetsen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd conservatief te zijn in mijn benadering van problemen - waarbij ik niet echt opensta voor nieuwe oplossingen, maar enkel bereid ben te kijken naar het type oplossingen dat ik reeds ken.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd het potentieel aan beschikbare oplossingen te onderschatten, omdat ik wil vasthouden aan een beperkte realiteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mezelf te willen verstoppen achter een beperkte realiteit - ipv mij te realiseren dat ik voornamelijk die beperkingen creëer - en ik dus de dingen moeilijker maak dan nodig.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd mijn eigen verantwoordelijkheid niet volledig te hebben omarmd, omdat ik nog steeds zoek naar manieren om mezelf te doen falen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en geaccepteerd niet inzien dat indien ik wil slagen, dan zal ik slagen - en dan zal ik de noodzakelijke stappen zetten om ervoor te zorgen dat ik slaag.
Ik engageer mezelf ertoe om wanneer en als ik mezelf negativiteit en twijfel zie gebruiken, mezelf te stoppen en te ademen, en mij te realiseren dat ik het excuus van de beperkte realiteit gebruik om geen verantwoordelijkheid te moeten nemen, en dus engageer ik mezelf ertoe om voorbij de angsten te kijken en mezelf toelaten te zien wat er werkelijk mogelijk is.
