Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd wanneer ik met anderen communiceer te voorzichtig te zijn en hen
als het ware te willen beschermen.
I vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf inhouden en niet durven te zeggen./doen wat best is voor
iedereen - uit angst over hoe de ander
mij zal zien als zijnde ‘te agressief’ / ‘te opdringerig’ / ‘te brutaal’
I vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf beperken met deze angstbeelden – als een manier om het
veilig te spelen in mijn communicatie met anderen, omdat ik altijd zeker wil
stellen dat ik met iedereen in vrede ben en dat iedereen mij graag heeft.
Ik realiseer me en begrijp dat als ik handel vanuit de angst dat iedereen mij graag moet hebben - dan duw ik in feite iedereen weg - omdat ik mezelf niet toelaat voluit mezelf uit te drukken en mijn eigen potentieel te leven - waarvoor ik hen dan de schuld geef.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf kleiner te maken zodat anderen zouden zien dat ik hen geen
pijn zal doen, dat ik 'harmless' ben – want dit is in feite mijn eigen angst.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn communicatie met anderen, waarin ik
niet recht vooruit durf te zijn – uit angst voor hoe ik aanzien zal worden en
uit angst voor een conflict.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd enkel met bepaalde mensen recht vooruit te zijn – omdat ik hen
zie als ‘dociel’ en me met hen op mijn gemak voel – maar met anderen zal ik
steeds met een zekere angst in mijn buik bestaan als ‘wat ze tegen mij zouden
kunnen doen’.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn integriteit waardoor ik ook bang
zal zijn van anderen die ik zie als autoriteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf compromitteren in mijn integriteit, omdat ik mezelf nog
niet aanvaard heb als mijn eigen autoriteit.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegelaten te
realiseren dat als ik steeds voor het beste ga in mezelf en mijn wereld, dan
zal ik nooit inferioriteit tegenover een ander ervaren en zal ik hooguit van
hen willen leren zodat ik gelijk kan staan aan datgene wat ze representeren.
Ik engageer mezelf ertoe om in mijzelf en mijn wereld het
proces te stappen van het beste na te streven in mezelf en mijn wereld’ – door
mezelf te stoppen wanneer ik een angst/excuus in mezelf zie opkomen – want ik
weet wat best is voor iedereen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf te 'ontvalideren' wanneer ik zie wat er gezegd of gedaan
moet worden – door tegen mezelf te zeggen dat ik me misschien vergis – of dat
ik er nog niet klaar voor ben om te spreken/handelen – en ik bijgevolg moet
afwachten.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd in momenten wanneer er een opportuniteit bestaat om een oplossing
naar voor te schuiven – af te wachten omdat ik bang ben een fout/vergissing te
maken/begaan – omwille van de fouten / vergissingen die ik in het verleden
begaan heb en ik dit als excuus gebruik om mezelf nooit te veranderen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegelaten en
geaccepteerd mezelf in een wachtkamer te plaatsen ipv te leven en te
participeren.
Ik vertrouw mezelf dan ik met anderen kan communiceren op
een manier die best is voor iedereen – en daarin maak ik me geen zorgen met
betrekking tot hoe ze mogelijks zouden k
unnen reageren, want wanneer ik me in
hun plaats stel, dan weet ik hoe ik tegen hen moet spreken en dus is er nooit
een excuus om toe te geven aan angst. Wat er ook gebeurt, ik kan altijd
verantwoordelijkheid nemen voor de situatie.
Ik geef mezelf de kans te experimenteren in mijn
communicatie met anderen. Het enige dat hiervoor nodig is, is dat ik hier ben
met mezelf in adem en dat ik op die manier hier ben met anderen en dan kan ik
mezelf sturen in eenheid en gelijkheid met anderen, in plaats van vanuit de
mind.
